Hæc dat pœna diu viventibus, ut renovata Semper clade domus, multis in luctibus, inque Perpetuo moerore, & nigra vefte fenefcant. Rex Pylius (magno fi quicquam credis Homero) Felix nimirum, qui tot per fecula mortem Diftulit, atque fuos jam dextra computat annos, Quique novum toties mustum bibit. Oro, parumper Attendas, quantum de legibus ipfe queratur Fatorum, & nimio de stamine, cum videt acris Antilochi barbam ardentem: nam quærit ab omni Quifquis adeft focio, cur hæc in tempora duret? Quod facinus dignum tam longo admiferit ævo? Hæc eadem Peleus, raptum cum luget Achillem: 345 Loft all his kindred! scarce the vault contains 350 355 What numerous Autumns fparkled in his bowl! Of life's unfever'd thread, and Fates implor'd in vain: Curfe his harsh fortune, while his fon expires; † A fair flower fhrivelling on the funeral fires! 360 To each fond friend, that meets his faded eye, He moans the fad indulgence of the sky. "What heinous crimes," the wretch entreats to know, "Provoke this vengeance, and suspend the blow?" Nor lefs thy fire, Achilles! wail'd thy doom, Dispatch'd untimely to the Stygian gloom. Nor lefs, for loft Ulyffes, fighs and tears Exhauft Laërtes in the vale of years. 365 * Neftor. + Antilochus.---Or thus: Curfe cruel Fortune, while the funeral blaze D Incolumi Troja Priamus veniffet ad umbras, Affaraci magnis folennibus: Hectore funus Portante, ac reliquis fratrum cervicibus, inter Iliadum lachrymas, ut primos edere planctus Caffandra inciperet, fciffaque Polyxena palla: Si foret extinctus diverfo tempore, quo non Coperat audaces Paris ædificare carinas. Longa dies igitur quid contulit? omnia vidit Everfa, & flammis Afiam ferroque cadentem. Tunc miles tremulus pofita tulit arma tiara, Et ruit ante aram fummi Jovis, ut vetulus bos, Qui domini cultris tenue & miferabile collum Præbet, ab ingrato jam faftiditus aratro. Exitus ille utcunque hominis: fed torva canino His Troy fecure, the pomp of funeral woe 370 375 Caught the fhrill fhriek, and eccho'd groan for groan; If, e'er th' adulterous veflel brav'd the main, Kind Death had snatch'd him to his tranquil reign. Hear then what comforts gild his close of day? Proud Afia's fields to ruthless foes a prey; 380 His realm in blood and desolation lies, See, for the gorgeous robe and crown of gold, 385 That tinge, and only tinge, his lord's remorfelefs knife.390 *It was the practice for one to begin the dirge with a musical melancholy ftrain, and the reft to follow in a general chorus: fee the note in my ementary on St. Matthew, chap. xi. verf. 16. Latravit rictu, quæ poft hunc vixerat, uxor. Feftino ad noftros; & regem tranfeo Ponti, Et Cræfum, quem vox jufti facunda Solonis Exilium, & carcer, Minturnarumque paludes, Et mendicatus victa Carthagine panis, Hinc caufas habuere, quid illo cive tuliffet Natura in terris. Quid Roma beatius unquam, Si circumducto captivorum agmine, & omni Bellorum pompa, animam exhalaffet opimam, Cum de Teutonico vellet defcendere curru? Provida Pompeio dederat Campania febres Optandas; fed multæ urbes, & publica vota ! |