AN ODE BY THE TRANSLATOR. ΕΠΙ ροδινοις ταπησι, Τηϊος ποτ ̓ ὁ μελισης Ίλαρος γελων εκειτο, Μεθυων τε και λυρίζων· Αμφι αυτον δι δ' ερωτες Απαλοι συνεχορευσαν Εποιει, ψυχης οι58ς Ο δε λευκα πορφυροισι Κρινα συν ρόδοισι πλέξας, Εφιλει σεφων γεροντα Ἡ δε θεαων ανασσα, ΣΟΦΙΗ ποτ' εξ' Ολυμπε Εσορωσ' Ανακρεοντα, Εσορώσα της ερωτας, Σοφε, δ ̓ ὡς Ανακρέοντα Τον σοφωτατον απαντων, Τι, γερων, τεον βιον μεν Κ' εκ εμοι κρατειν έδωκας; Αιει γ' ετρύφησας αδων, Ουκ εμες νόμες διδασκων, Ουκ εμον λαχων αωτον ; Ὁ δε Τηϊος μελισης Μητε δυσχεραινε, φησι, Ότι, θεα, σε γ' ανευ μεν, Ο σοφώτατος απαντων Παρα των σοφων καλυμαι Φιλεω, πιω, λυρίζω, Μετα των καλων γυναικων Αφελως δε τερπνα παίζω, Ως λυρη γαρ, εμον ήτορ Φιλεων μαλισα παντων, Τις σοφώτερος μεν επι; REMARKS ON ANACREON. THERE is very little known with certainty of the life of Anacreon. Chamæleon Heracleotes*, who wrote upon the subject, has been lost in the general wreck of ancient literature. The editors of the poet have collected the few trifling anecdotes, which are scattered through the extant authors of antiquity, and supplying the deficiency of materials by fictions of their own imagination, they have arranged, what they call, a life of Anacreon. These specious fabrications are intended to indulge that interest which we naturally feel in the biography * He is quoted by Athenæus εν τω περί το Ανακρέοντος. VOL. I. B |