Lenis incedas, abeasque parvis
Aequus alumnis :

anno,

Si tener pleno cadit hoedus
Larga nec desunt Veneris sodali
Vina craterae, vetus ara multo
Fumat odore.

Ludit herboso pecus omne campo,
Quum tibi nonae redeunt decembres :
Festus in pratis vacat otioso
Cum bove pagus:

Inter audaces lupus errat agnos:
Spargit agrestes tibi silva frondes:
Gaudet invisam pepulisse fossor
Ter pede terram.

Quantum distet ab Inacho Codrus, pro patriâ non timidus mori, Narras, et genus Aeaci,

Et pugnata sacro bella sub Ilio:
Quo Chium pretio cadum

Mercemur, quis aquam temperet ignibus,
Quo praebente domum et quotâ

Pelignis caream frigoribus, taces.
Da lunae propere novae,

G

Da noctis mediae, da, puer, auguris Murenae: tribus aut novem

Miscentur cyathis pocula commodis.
Qui Musas amat impares,

Ternos ter cyathos attonitus petet
Vates: tres prohibet supra

Rixarum metuens tangere Gratia,
Nudis juncta sororibus.

Insanire juvat. Cur Berecynthiae
Cessant flamina tibiae ?

Cur pendet tacitâ fistula cum lyrâ?
Parcentes ego dexteras

Odi: sparge rosas; audiat invidus
Dementem strepitum Lycus,

Et vicina seni non habilis Lyco.
Spissâ te nitidum comâ,

Puro te similem, Telephe, Vespero,
Tempestiva petit Rhode:

Me lentus Glycerae torret amor meae.

ODE XX.

AD PYRRHUM.

Non vides quanto moveas periclo,
Pyrrhe, Gaetulae catulos leaenae?
Dura pòst paulò fugies inaudax
Proelia raptor,

Quum per obstantes juvenum catervas
Ibit insignem repetens Nearchum:

Grande certamen, tibi praeda cedat
Major, an illi.

Interim, dum tu celeres sagittas
Promis, haec dentes acuit timendos,
Arbiter pugnae posuisse nudo
Sub pede palmam

Fertur, et leni recreare vento
Sparsum odoratis humerum capillis:
Qualis aut Nireus fuit, aut aquosâ
Raptus ab Idâ.

ODE XXI.

AD AMPHORAM.

nata mecum consule Manlio, Seu tu querelas, sive geris jocos, Seu rixam et insanos amores,

Seu facilem, pia testa, somnum,

Quocumque lectum nomine Massicum Servas, moveri digna bono die: Descende, Corvino jubente, Promere languidiora vina.

Non ille, quamquam Socraticis madet Sermonibus, te negliget horridus: Narratur et prisci Catonis

Saepè mero caluisse virtus.

Tu lene tormentum ingenio admoves
Plerumque duro: tu sapientium
Curas et arcanum jocoso
Consilium retegis Lyaeo:

Tu

spem reducis mentibus anxiis
Viresque; et addis cornua pauperi,
Post te neque iratos trementi
Regum apices, neque militum arma.

Te Liber, et, si laeta aderit, Venus,
Segnesque nodum solvere Gratiae,
Vivaeque producent lucernae,
Dum rediens fugat astra Phoebus.

ODE XXII.

AD DIANA M.

Montium custos nemorumque, virgo,
Quae laborantes utero puellas
Ter vocata audis, adimisque leto,
Diva triformis;

Imminens villae tua pinus esto,
Quam per exactos ego laetus annos
Verris obliquum meditantis ictum
Sanguine donem.

ODE XXIII.

AD PHIDY LEN.

Coelo supinas si tuleris manus Nascente Lunâ, rustica Phidyle, Si thure placâris et hornâ

Fruge Lares, avidâque porcâ;

Nec pestilentem sentiet Africum Fecunda vitis, nec sterilem seges Rubiginem, aut dulces alumni Pomifero grave tempus anno.

Nam, quae nivali pascitur Algido
Devota quercus inter et ilices,
Aut crescit Albanis in herbis
Victima, pontificum secures

Cervice tinget. Te nihil attinet
Tentare multâ caede bidentium
Parvos coronantem marino

Rore deos, fragilique myrto.

Immunis aram si tetigit manus,
Non sumptuosâ blandior hostiâ,
Mollivit aversos Penates

Farre pio et saliente micâ.