Simplici myrto nihil allabores
Sedulus curae: neque te ministrum
Dedecet myrtus, neque me sub arctâ
Vite bibentem.

Motum ex Metello consule civicum,
Bellique causas, et vitia, et modos,
Ludumque Fortunae, gravesque
Principum amicitias, et arma

Nondum expiatis uncta cruoribus,
Periculosae plenum opus aleae
Tractas, et incedis per ignes
Suppositos cineri doloso.

Paulum severae musa tragoediae
Desit theatris: mox, ubi publicas

Res ordinâris, grande munus
Cecropio repetes cothurno,

Insigne moestis praesidium reis,
Et consulenti, Pollio, curiae;
Cui laurus aeternos honores
Dalmatico peperit triumpho.

Jam nunc minaci murmure cornuum
Perstringis aures: jam litui strepunt;
Jam fulgor armorum fugaces

Terret equos, equitumque vultus.

Audire magnos jam videor duces
Non indecoro pulvere sordidos,
Et cuncta terrarum subacta,

Praeter atrocem animum Catonis.

Juno, et deorum quisquis amicior
Afris inultâ cesserat impotens
Tellure, victorum nepotes
Rettulit inferias Jugurthae.

Quis non, Latino sanguine pinguior,
Campus sepulcris impia proelia
Testatur, auditumque Medis
Hesperiae sonitum ruinae ?

Qui gurges, aut quae flumina lugubris
Ignara belli? quod mare Dauniae
Non decoloravere caedes?

Quae caret ora cruore nostro ?

Sed ne relictis, musa procax, jocis,
Ceae retractes munera naeniae:
Mecum Dionaeo sub antro
Quaere modos leviore plectro.

ODE II.

AD CRISPUM

SALLUSTIUM.

Nullus argento color est avaris
Abdito terris, inimice lamnae
Crispe Sallusti, nisi temperato
Splendeat usu.

Vivet extento Proculeius aevo
Notus in fratres animi paterni:
Illum aget pennâ metuente solvi
Fama superstes.

Latiùs regnes avidum domando
Spiritum, quàm si Libyam remotis
Gadibus jungas, et uterque Poenus

Serviat uni.

Crescit indulgens sibi dirus hydrops;
Nec sitim pellit, nisi causa morbi
Fugerit venis, et aquosus albo
Corpore languor.

Redditum Cyri solio Phraaten,
Dissidens plebi, numero beatorum

Eximit virtus; populumque falsis
Dedocet uti

Vocibus; regnum et diadema tutum
Deferens uni, propriamque laurum,
Quisquis ingentes oculo irretorto
Spectat acervos.

ODE III.

AD DELLIU M.

Aequain memento rebus in arduis

Servare mentem, non secus in bonis
Ab insolenti temperatam
Laetitiâ, moriture Delli,

Seu moestus omni tempore vixeris
Seu te in remoto gramine per dies
Festos reclinatum beâris

Interiore notâ Falerni,

Quà pinus ingens albaque populus
Umbram hospitalem consociare amant
Ramis, quà et obliquo laborat
Lympha fugax trepidare rivo.

Huc vina, et unguenta, et nimiùm brevis
Flores amoenos ferre jube rosae,

Dum res, et aetas, et sororum

Fila trium patiuntur atra.