Velox amoenum saepè Lucretilem Mutat Lycaeo Faunus, et igneam Defendit aestatem capellis

Usque meis, pluviosque ventos.

Impune tutum per nemus arbutos
Querunt latentes et thyma deviae
Olentis uxores mariti;

Nec virides metuunt colubras,

Nec martiales haeduleae lupos ;
Utcumque dulci, Tyndari, fistula
Valles et Usticae cubantis
Laevia personuere saxa.

Dî me tuentur: dîs pietas mea
Et musa cordi est. Hîc tibi copia
Manabit ad plenum benigno
Ruris honorum opulenta cornu.

Hîc in reductâ valle caniculae
Vitabis aestus; et fide Teïâ
Dices laborantes in uno

Penelopen vitreamque Circen.

Hîc innocentis pocula Lesbi
Duces sub umbrâ: nec Semeleïus
Cum Marte confundet Thyoneus
Proelia; nec metues protervum

Suspecta Cyrum, ne malè dispari
Incontinentes injiciat manus,
Et scindat haerentem coronam
Crinibus, immeritamque vestem.

ODE XVIII.

A D VARUM.

Nullam, Vare, sacrâ vite priùs severis ar

borem

Circa mite solum Tiburis, et moenia Catili : Siccis omnia nam dura Deus proposuit; neque

Mordaces aliter diffugiunt sollicitudines. Quis post vina gravem militiam aut pauperiem crepat ?

Quis non te potiùs, Bacche pater, teque, decens Venus?

At ne quis modici transiliat munera Liberi, Centaurea monet cum Lapithis rixa super

mero

Debellata; monet Sithoniis non levis Evius, Quum fas atque nefas exiguo fine libidinum Discernunt avidi. Non ego te, candide Bas

sareu,

Invitum quatiam: nec variis obsita frondibus Sub divum rapiam. Saeva tene cum Berecynthio

Cornu tympana, quae subsequitur caecus amor sui,

Et tollens vacuum plus nimio gloria verti

cem,

Arcanique fides prodiga, perlucidior vitro.

ODE XIX.

DE

GLYCERA.

Mater saeva Cupidinum,
Thebanaeque jubet me Semeles puer,
Et lasciva Licentia,

Finitis animum reddere amoribus.
Urit me Glycerae nitor

Splendentis Pario marmore puriùs:
Urit grata protervitas,

Et vultus nimiùm lubricus aspici.

In me tota ruens Venus

Cyprum deseruit: nec patitur Scythas,
Et versis animosum equis

Parthum dicere; nec quae nihil attinent.
Hîc vivum mihi cespitem, hîc

Verbenas, pueri, ponite, thuraque,
Bimi cum paterâ meri:

Mactatâ veniet lenior hostiâ.

Vile potabis modicis Sabinum
Cantharis, Graecâ quod ego ipse testâ
Conditum levi, datus in theatro
Quum tibi plausus,

Care Maecenas eques, ut paterni
Fluminis ripae, simul et jocosa
Redderet laudes tibi Vaticani
Montis imago.

Caecubum et praelo domitam Caleno
Tu bibes uvam: mea nec Falernae
Temperant vites neque Formiani
Pocula colles.

ODE XXI.

IN

DIANAM

ET

APOLLINEM.

Dianam tenerae dicite virgines:
Intonsum, pueri, dicite Cynthium:
Latonamque supremo
Dilectam penitùs Jovi.

Vos laetam fluviis, et nemorum comâ,
Quaecumque aut gelido prominet Algido,

Nigris aut Erymanthi
Silvis, aut viridis Cragi:

Vos Tempe totidem tollite laudibus,
Natalemque, mares, Delon Apollinis,
Insignemque pharetra,

Fraternâque humerum lyrâ.

Hic bellum lacrymosum, hic miseram famem
Pestemque, a populo et principe Caesare, in
Persas atque Britannos
Vestrâ motus aget prece.

ODE XXII.

A D ARISTIUM FUSCUM.

Integer vitae scelerisque purus
Non eget Mauris jaculis, neque arcu,
Nec venenatis gravidâ sagittis,
Fusce, pharetrâ;

Sive per Syrtes iter aestuosas,
Sive facturus per inhospitalem
Caucasum, vel quae loca fabulosus
Lambit Hydaspes.

Namque me silvâ lupus in Sabinâ,
Dum meam canto Lalagen, et ultra
Terminum curis vagor expeditis,
Fugit inermem