̓ΑΣΤΗΡ, ποιμέσι καιρὸς ἐναύλου, κατέχει μέσσον φαιδρὸς Ὄλυμπον τέγγει δ' ἄξονα τὸν πυριθαλπῆ ῥείθροις πρηνέσιν ̓Ατλαντείοις δίφρος ὁ Φοίβου χρυσεόκυκλος· πόλον ἠέλιος πρὸς ἀμαυρὸν λεχρίαν ἀκτῖν ̓ ἐπάνω βάλλων εἰς ἀντίπορον τέρμονα κοίτας τὰς ώας μεταβαίνει. χαῖρ ̓ οὖν Θαλία, χαῖρ ̓ Εὐφροσύνα, κωμοί τε, βοά θ ̓ ἁ μεσονύκτιος, οἰνοπλάνητόν τ' ὄρχημ ̓ ἄπονον· πλέκετ ̓ ἐν ῥοδίῳ πλέγματι χαίταν χρίσμασιν ὑγρὰν, ὑγρὰν Βρομίῳ· νῦν γε τὸ Σεμνὸν κατακοιμᾶται, τό τε Νουθεσίας ὄμμα περίσσοφρον· ἀπαράμυθον δ' εὕδει Γῆρας, για Σωφροσύνα, δριμεῖα θεὰ,

σοφίαν θρυλοῦσα ματαίαν. ἡμεῖς δὲ φλογὸς τᾶς ἁγνοτέρας ἀστεροειδῆ

ζηλοῦμεν χορὸν, οἱ παννυχίοις ἄγρυπνα κύκλοις περιτελλομένων ἐτέων φυγάδας μῆνας ἄγουσιν.

1 Vide Blomf. ad #sch. Prom. 193.

The sounds and seas with all their finny drove

Now to the moon in wavering morrice move:

And on the tawny sands and shelves

Trip the pert faeries and the dapper elves:

By dimpled brook and fountain brim

The wood-nymphs, decked with daisies trim,

Their merry wakes and pastimes keep.

What hath night to do with sleep?

Night hath better sweets to prove,

Venus now wakes, and wakens love:

Come, let us our rites begin;

'Tis only daylight that makes sin,

Which these dun shades will ne'er report,

Hail, goddess of nocturnal sport,

Dark-veiled Cotytto! to whom the secret flame

Of midnight torches burns; mysterious dame, That ne'er art called, but when the dragon womb Of Stygian darkness spits her thickest gloom,

λιμένες, πορθμοί τ', αἰολόφυλοι τ' ἰχθύες ἤδη μαρμαρυγαῖσιν

δίαν τιμῶσι Σελάναν

κατὰ δὲ ξούθους ἁλὸς αἰγιαλοὺς

σκιρτᾷ λάλιον μορμολύκειον,

ῥαδινά τ' ἔμπουσα χορεύει.

παρὰ μειδώντων

νάματα κρουνῶν ἄκρα τε χείλη, Δρυάδες, κομψὰν κόσμον ἔχουσαι βαλλίδα, τερπνοῖς παίγνι ̓ ἄγουσιν

κώμοις ἱλαραί

νὺξ δέ μοι ὕπνῳ τὶ σὺ κοινωνεῖς ; νὺξ μέγ' αμείνω τέρψιν παρέχει Κύπρις ἐγερθεῖσ ̓ υἱὸν ἐγείρει· σπεύδετε δ'· ἡμὶν ἐς ὄργια καιρός μόνον ἐκφαίνει φῶς ἀλιτήμονα· ταῦτα δὲ κευθμών

σκοτόεις οὔ πως ἀποδείξει. χαῖρε μελάμπεπλος ἐν νυκτερίνοις παίγμασι δαῖμον, χαῖρε, Κοτυττώ· σοὶ πῦρ δᾴδων πάννυχον αἴθει κρυφίων, δέσποιν' ἄφατος, κληθεῖσ ὁπότε Στυγίας ὁ δρακοντώδης νεφέλας γαστὴρ καταπυκνοτάταν

ἔπτυσεν ὄρφναν,

And makes one blot of all the air:

Stay thy cloudy ebon chair,

Wherein thou ridest with Hecat, and befriend

Us thy vowed priests, 'till utmost end

Of all thy dues be done, and none left out;

Ere the babbling eastern scout,

The nice morn, on the Indian steep

From her cabin'd loop-hole peep,

And to the tell-tale sun descry

Our conceal'd solemnity.

Come, knit hands, and beat the ground

In a light fantastic round.

MILTON.

ἀέρα χραίνων κηλῖδι μίᾳ·
δίφρους Εκάτα σοί θ ̓ ἄμα κοινοὺς
ἐβένου παῦσον ζοφόεντος,

σοῦ δ ̓ εὐόρκους ἱερεῖς ἡμᾶς

βλέψον πρευμενὲς, ἔς τ ̓ ἂν τελετὰς
πάντως πάσας σοὶ τελέσωμεν,
πρίν γ ̓ ἐξ ἑδρῶν λαλὸν ἠῴων
φύλακ ̓ ἐν κορυφαῖς Ἰνδῶν ἁπαλὰν
Ἠριγενείαν, σκοπιάζουσαν
τῆλ ̓ ἐκ θυρίδος μυχόθεν κοίλας,
ἀθυρογλώττῳ δεῖξαι Φοίβω
τάδ ̓ ἀποῤῥήτων ὄργια θεσμῶν.
ἄγετ ̓ οὖν, φιλίας ἄπτετε χεῖρας,
καὶ ποδὶ κούφῳ

πολυδαίδαλα πλήττετε γαίαν.

L. 1832.