Page images
PDF
EPUB

Iocundum os oculosque suaviabor. 10 O quantumst hominum beatiorum, Quid me laetius est beatiusve?

C. XIII.

13. Cenabis bene, mi Fabulle, apud me
Paucis, si tibi di favent, diebus,

Si tecum attuleris bonam atque magnam
Cenam, non sine candida puella

5 Et vino et sale et omnibus cachinnis.
Haec si, inquam, attuleris, venuste noster,
Cenabis bene: nam tui Catulli
Plenus sacculus est aranearum.
Sed contra accipies meros amores
10 Seu quid suavius elegantiusvest:
Nam unguentum dabo, quod meae puellae
Donarunt Veneres Cupidinesque,
Quod tu cum olfacies, deos rogabis,
Totum ut te faciant, Fabulle, nasum.

C. XLIX.

14. Disertissime Romuli nepotum,

Quot sunt quotque fuere, Marce Tulli,
Quotque post aliis erunt in annis,
Gratias tibi maximas Catullus

5 Agit pessimus omnium poeta,
Tanto pessimus omnium poeta,
Quanto tu optimus omnium patronus.

C. XXII.

15. Suffenus iste, Vare, quem probe nosti,

Homost venustus et dicax et urbanus

Idemque longe plurimos facit versus.

13. Eine scherzhafte Einladung, denn Catull befand sich in guten Vermögensverhältnissen. 12. cfr. 3, 1.

14. Das Gedicht ist ironisch gemeint; den Anlaß kennen wir nicht. 15. Suffenus nicht näher bekannt. Varus s. zu 8.

Puto esse ego illi milia aut decem aut plura
5 Perscripta, nec sic ut fit in palimpseston
Relata chartae regiae, novi libri,

Novi umbilici, lora rubra, membrana
Derecta plumbo et pumice omnia aequata.
Haec cum legas tu, bellus ille et urbanus
10 Suffenus unus caprimulgus aut fossor

Rursus videtur: tantum abhorret ac mutat.
Hoc quid putemus esse? qui modo scurra
Aut siquid hac re scitius videbatur,
Idem infacetost infacetior rure,

15 Simul poemata attigit, neque idem umquam
Aequest beatus ac poema cum scribit:
Tam gaudet in se tamque se ipse miratur.
Nimirum idem omnes fallimur nequest quisquam,
Quem non in aliqua re videre Suffenum
15 Possis. Suus cuique attributus est error:
Sed non videmus, manticae quod in tergost.

C. XCIII.

16. Nil nimium studeo, Caesar, tibi velle placere,
Nec scire, utrum sis albus an ater homo.

[ocr errors]

6. ch. reg. eine besonders feste Sorte von Papier, in Ägypten fabriciert, auch Augusta genannt. 7. lora wohl Riemen zum Zusammenhalten der Rollen oder der Pergamentstreifen, welche den Titel trugen. 8. der. pl. liniert. 9. legas Conj. potentialis. 10. er erscheint als ganz ungebildeter Mensch. unus der nächste beste. 12. scurra

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

im guten Sinn ein witziger Gesellschafter. Fabel von den zwei Säcken, cf. Phaedr. 4, 10:

--

21. Anspielung auf die

Peras imposuit Juppiter nobis duas :
Propriis repletam vitiis post tergum dedit,
Alienis ante pectus suspendit gravem.

[ocr errors]

ohne daß C.

16. Catull war ein politischer Gegner Cäsars; cf. Tac. ann. 4, 34: carmina Catulli referta contumeliis Caesarum leguntur, etwas gegen Catull that.

C. LXXXIV.

17. Chommoda dicebat, si quando commoda vellet
Dicere et insidias Arrius hinsidias,

Et tum mirifice sperabat se esse locutum,
Cum quantum poterat dixerat hinsidias.
5 Credo, sic mater, sic Liber avunculus eius,
Sic maternus avus dixerat atque avia.
Hoc misso in Syriam requierant omnibus aures:
Audibant eadem haec leniter et leviter
Nec sibi postilla metuebant talia verba,

10

Cum subito adfertur nuntius horribilis,
Ionios fluctus, postquam illuc Arrius isset,
Iam non Ionios esse, sed Hionios.

C. LI.

18. Ille mi par esse deo videtur,
Ille, si fas est, superare divos,
Qui sedens adversus identidem te
Spectat et audit

5 Dulce ridentem, misero quod omnis
Eripit sensus mihi: nam simul te,
Lesbia, aspexi, nihil est super mi
Vocis in ore,

Lingua sed torpet, tenuis sub artus
10 Flamma demanat, sonitu suopte

Tintinnant aures geminae, teguntur
Lumina nocte.

17. Über die fehlerhafte Aussprache des h. sagt Quintilian Instit. orat. 1, 5, 20: parcissime litera h veteres usi etiam in vocalibus, cum oedos ircosque dicebant, diu deinde servatum, ne consonantibus aspirarent, ut in Graccis et in triumpis; erupit brevi tempore nimius usus, ut choronae, chenturiones, praechones adhuc quibusdam inscriptionibus maneant, qua de re Catulli nobile epigramma est. Von dem Redner Q. Arrius sagt Cic. Brut. 69, 242: infimo loco natus et honores et pecuniam et gratiam consecutus etiam in patronorum sine doctrina, sine ingenio aliquem numerum pervenerat. 5. Hinweisung auf infimo loco natus. 18. Nachbildung eines Gedichts der Sappho, daher im metrum Sapphicum. 2. si fas est sc dicere.

ALBIUS TIBULLU S,

geboren um 54 v. Chr., ungewiß wo, kam früh nach Rom, wo er, da er bemittelt war, behaglich lebte im Kreise des M. Valerius Messala, im Umgang mit Horaz, welcher Epist. 1, 4 an ihn richtete, mit Ovid u. A. Bei Pedum scheint er eine Besitzung gehabt zu haben. Im J. 31 begleitete er seinen Gönner Messala nach Aquitanien; als er ihn a. 30 auch nach Asien begleiten wollte, mußte er krank in Corcyra zurückbleiben, von wo er bald darauf nach Rom zurückkehrte. Seine Gedichte sind meist dem Landleben und der Liebe (zuerst zu „Delia", dann zu „Nemesis") gewidmet; „er gehörte, wie A. v. Humboldt sagt, zu den wenigen Dichtern der Augusteischen Zeit, welche, der alexandrinischen Gelehrsamkeit fremd, der Einsamkeit und dem Landleben ergeben, gefühlvoll und darum einfach, aus eigener Quelle schöpften." Er starb a. 19. v. Chr. Ovid sagt von ihm, Amor. 1, 15, 29 f.:

Donec erunt ignes arcusque Cupidinis arma,

Discentur numeri, culte Tibulle, tui; und Horaz Epist. 1, 4:
Non tu corpus eras sine pectore, di tibi formam,
Di tibi divitias dederunt artemque fruendi.

I, 1.

Divitias alius fulvo sibi congerat auro

Et teneat culti iugera multa soli,
Quem labor assiduus vicino terreat hoste,
Martia cui somnos classica pulsa fugent:
5 Me mea paupertas vitae traducat inerti,

1. Lob des Landlebens und der Liebe. Horat. mäßiger Besitz.

5. paupertas wie oft bei

10

Dum meus assiduo luceat igne focus.
Ipse seram teneras maturo tempore vites
Rusticus et facili grandia poma manu:
Nec spes destituat, sed frugum semper acervos
Praebeat et pleno pinguia musta lacu.

Nam veneror, seu stipes habet desertus in agris
Seu vetus in trivio florea serta lapis:

Et quodcumque mihi pomum novus educat annus,
Libatum agricolae ponitur ante deo.
15 Flava Ceres, tibi sit nostro de rure corona
Spicea, quae templi pendeat ante fores:
Pomosisque ruber custos ponatur in hortis,
Terreat ut saeva falce Priapus aves.

20

Vos quoque, felicis quondam, nunc pauperis agri
Custodes, fertis munera vestra, Lares.

Tum vitula innumeros lustrabat caesa iuvencos:
Nunc agna exigui est hostia parva soli.
Agna cadet vobis, quam circum rustica pubes
Clamet 'io messes et bona vina date'.

25 Iam modo, iam possim contentus vivere parvo
Nec semper longae deditus esse viae,
Sed Canis aestivos ortus vitare sub umbra
Arboris ad rivos praetereuntis aquae.

30

Nec tamen interdum pudeat tenuisse bidentes
Aut stimulo tardos increpuisse boves,
Non agnamve sinu pigeat fetumve capellae
Desertum oblita matre referre domum.

At vos exiguo pecori, furesque lupique,

Parcite de magno est praeda petenda grege.

35 Hic ego pastoremque meum lustrare quot annis

8. facili: geschickt. 11. »ich verehre die Götter des Feldes, mögen sie als Grenzpfahl oder als Grenzstein dastehen«. 19. bezieht sich, wie es scheint, auf Verluste, die Tibull durch die Ackerverteilung des Jahres 41 erlitt; er kam jedoch wieder in behagliche Verhältnisse. 26. viae als miles, s. v. 52 f., oder mercator.

« PreviousContinue »