Iocundum os oculosque suaviabor. 10 O quantumst hominum beatiorum, Quid me laetius est beatiusve? C. XIII. 13. Cenabis bene, mi Fabulle, apud me Si tecum attuleris bonam atque magnam 5 Et vino et sale et omnibus cachinnis. C. XLIX. 14. Disertissime Romuli nepotum, Quot sunt quotque fuere, Marce Tulli, 5 Agit pessimus omnium poeta, C. XXII. 15. Suffenus iste, Vare, quem probe nosti, Homost venustus et dicax et urbanus Idemque longe plurimos facit versus. 13. Eine scherzhafte Einladung, denn Catull befand sich in guten Vermögensverhältnissen. 12. cfr. 3, 1. 14. Das Gedicht ist ironisch gemeint; den Anlaß kennen wir nicht. 15. Suffenus nicht näher bekannt. Varus s. zu 8. Puto esse ego illi milia aut decem aut plura Novi umbilici, lora rubra, membrana Rursus videtur: tantum abhorret ac mutat. 15 Simul poemata attigit, neque idem umquam C. XCIII. 16. Nil nimium studeo, Caesar, tibi velle placere, 6. ch. reg. eine besonders feste Sorte von Papier, in Ägypten fabriciert, auch Augusta genannt. 7. lora wohl Riemen zum Zusammenhalten der Rollen oder der Pergamentstreifen, welche den Titel trugen. 8. der. pl. liniert. 9. legas Conj. potentialis. 10. er erscheint als ganz ungebildeter Mensch. unus der nächste beste. 12. scurra im guten Sinn ein witziger Gesellschafter. Fabel von den zwei Säcken, cf. Phaedr. 4, 10: -- 21. Anspielung auf die Peras imposuit Juppiter nobis duas : ohne daß C. 16. Catull war ein politischer Gegner Cäsars; cf. Tac. ann. 4, 34: carmina Catulli referta contumeliis Caesarum leguntur, etwas gegen Catull that. C. LXXXIV. 17. Chommoda dicebat, si quando commoda vellet Et tum mirifice sperabat se esse locutum, 10 Cum subito adfertur nuntius horribilis, C. LI. 18. Ille mi par esse deo videtur, 5 Dulce ridentem, misero quod omnis Lingua sed torpet, tenuis sub artus Tintinnant aures geminae, teguntur 17. Über die fehlerhafte Aussprache des h. sagt Quintilian Instit. orat. 1, 5, 20: parcissime litera h veteres usi etiam in vocalibus, cum oedos ircosque dicebant, diu deinde servatum, ne consonantibus aspirarent, ut in Graccis et in triumpis; erupit brevi tempore nimius usus, ut choronae, chenturiones, praechones adhuc quibusdam inscriptionibus maneant, qua de re Catulli nobile epigramma est. Von dem Redner Q. Arrius sagt Cic. Brut. 69, 242: infimo loco natus et honores et pecuniam et gratiam consecutus etiam in patronorum sine doctrina, sine ingenio aliquem numerum pervenerat. 5. Hinweisung auf infimo loco natus. 18. Nachbildung eines Gedichts der Sappho, daher im metrum Sapphicum. 2. si fas est sc dicere. ALBIUS TIBULLU S, geboren um 54 v. Chr., ungewiß wo, kam früh nach Rom, wo er, da er bemittelt war, behaglich lebte im Kreise des M. Valerius Messala, im Umgang mit Horaz, welcher Epist. 1, 4 an ihn richtete, mit Ovid u. A. Bei Pedum scheint er eine Besitzung gehabt zu haben. Im J. 31 begleitete er seinen Gönner Messala nach Aquitanien; als er ihn a. 30 auch nach Asien begleiten wollte, mußte er krank in Corcyra zurückbleiben, von wo er bald darauf nach Rom zurückkehrte. Seine Gedichte sind meist dem Landleben und der Liebe (zuerst zu „Delia", dann zu „Nemesis") gewidmet; „er gehörte, wie A. v. Humboldt sagt, zu den wenigen Dichtern der Augusteischen Zeit, welche, der alexandrinischen Gelehrsamkeit fremd, der Einsamkeit und dem Landleben ergeben, gefühlvoll und darum einfach, aus eigener Quelle schöpften." Er starb a. 19. v. Chr. Ovid sagt von ihm, Amor. 1, 15, 29 f.: Donec erunt ignes arcusque Cupidinis arma, Discentur numeri, culte Tibulle, tui; und Horaz Epist. 1, 4: I, 1. Divitias alius fulvo sibi congerat auro Et teneat culti iugera multa soli, 1. Lob des Landlebens und der Liebe. Horat. mäßiger Besitz. 5. paupertas wie oft bei 10 Dum meus assiduo luceat igne focus. Nam veneror, seu stipes habet desertus in agris Et quodcumque mihi pomum novus educat annus, 20 Vos quoque, felicis quondam, nunc pauperis agri Tum vitula innumeros lustrabat caesa iuvencos: 25 Iam modo, iam possim contentus vivere parvo 30 Nec tamen interdum pudeat tenuisse bidentes At vos exiguo pecori, furesque lupique, Parcite de magno est praeda petenda grege. 35 Hic ego pastoremque meum lustrare quot annis 8. facili: geschickt. 11. »ich verehre die Götter des Feldes, mögen sie als Grenzpfahl oder als Grenzstein dastehen«. 19. bezieht sich, wie es scheint, auf Verluste, die Tibull durch die Ackerverteilung des Jahres 41 erlitt; er kam jedoch wieder in behagliche Verhältnisse. 26. viae als miles, s. v. 52 f., oder mercator. |