moment, l'attention que j'obtenais d'eux autrefois. Que le bon Horace redevienne pour nous un lien commun, et que, ranimant le souvenir de nos anciennes études, il entretienne ainsi notre mutuelle affection!
Humano capiti cervicem pictor equinam Jungere si velit, et varias inducere plumas, Undique collatis membris, ut turpiter atrum Desinat in piscem mulier formosa superne : Spectatum admissi, risum teneatis amici ? Credite, Pisones, isti tabulæ fore librum Persimilem, cujus, velut ægri somnia, vanæ Fingentur species, ut nec pes, nec caput uni Reddatur formæ. Pictoribus atque poetis Quidlibet audendi semper fuit æqua potestas : Scimus, et hanc veniam petimusque damusque vicissim; Sed non ut placidis coeant immitia, non ut Serpentes avibus geminentur, tigribus agni.
Inceptis gravibus plerumque et magna professis Purpureus, late qui splendeat, unus et alter Assuitur pannus; quum lucus et ara Dianæ, Et properantis aquæ per amœnos ambitus agros, Aut flumen Rhenum aut pluvius describitur arcus : Sed nunc non erat his locus. Et fortasse cupressum Scis simulare quid hoc, si fractis enatat exspes Navibus, ære dato qui pingitur? Amphora cœpit Institui currente rota, cur urceus exit? Denique sit quidvis simplex duntaxat et unum.
Sous un visage humain qu'une touche sans art Trace un col de cheval, et l'emplume au hasard; De tous membres formé, que ce hideux caprice, Belle tête de femme, en noir poisson finisse: Pourrez-vous ne pas rire, à ce spectacle admis? Un livre est tout pareil, croyez-moi, mes amis, Des songes maladifs s'il offre l'apparence Et, de la tête aux pieds, leur vaine incohérence. Toujours peintre et poëte ont eu le droit d'oser: Je le sais, et demande et permets d'en user; Mais non jusqu'à souffrir des couples adultères De serpents et d'oiseaux, d'agneaux et de panthères.
Souvent, au début grave, et qui promet du grand, Brille un lambeau de pourpre, où le regard se prend ; C'est l'autel de Diane et sa forêt sacrée ;
C'est une onde qui fuit, sous les fleurs égarée; Ou le fleuve du Rhin, ou l'iris pluvieux :
Ce n'était pas l'endroit. Tu rends peut-être au mieux Un cyprès; mais qu'importe? on paya ton ouvrage Pour se voir dans les flots, échappant du naufrage! Ta main nous commençait une amphore: pourquoi, Au dernier tour de roue, est-ce un pot que je voi? Que toute œuvre de l'art soit simple, soit entière.
Maxima pars vatum, pater et juvenes patre digni, Decipimur specie recti: brevis esse laboro, Obscurus fio; sectantem lævia nervi
Deficiunt animique; professus grandia turget; Serpit humi tutus nimium timidusque procellæ. Qui variare cupit rem prodigialiter unam, Delphinum sylvis appingit, fluctibus aprum. In vitium ducit culpæ fuga, si caret arte. Æmilium circa ludum faber unus et ungues Exprimet, et molles imitabitur ære capillos, Infelix operis summa, quia ponere totum Nesciet. Hunc ego me, si quid componere curem, Non magis esse velim quam naso vivere pravo, Spectandum nigris oculis nigroque capillo.
Sumite materiam vestris, qui scribitis, æquam Viribus, et versate diu quid ferre recusent, Quid valeant humeri. Cui lecta potenter erit res, Nec facundia deseret hunc, nec lucidus ordo. Ordinis hæc virtus erit et venus, aut ego fallor, Ut jam nunc dicat jam nunc debentia dici, Pleraque differat, et præsens in tempus omittat. Hoc amet, hoc spernat promissi carminis auctor.
In verbis etiam tenuis cautusque serendis, Dixeris egregie, notum si callida verbum Reddiderit junctura novum. Si forte necesse est Indiciis monstrare recentibus abdita rerum, Fingere cinctutis non exaudita Cethegis Continget, dabiturque licentia sumpta pudenter; Et nova fictaque nuper habebunt verba fidem, si Græco fonte cadant, parce detorta. Quid autem? Cæcilio Plautoque dabit Romanus, ademptum Virgilio Varioque? Ego cur acquirere pauca, Si possum, invideor, quum lingua Catonis et Enni Sermonem patrium ditaverit, et nova rerum Nomina protulerit? Licuit semperque licebit Signatum præsente nota producere nomen.
« PreviousContinue » |