Page images
PDF
EPUB

98632

LATEINISCH-DEUTSCHES

HANDWÖRTERBUCH

AUS DEN

QUELLEN ZUSAMMENGETRAGEN

UND MIT

BESONDERER BEZUGNAHME AUF SYNONYMIK UND ANTIQUITÄTEN
UNTER BERÜCKSICHTIGUNG DER BESTEN HÜLFSMITTEL

AUSGEARBEITET

VON

KARL ERNST GEORGES.

ZWEITER BAND.

I-Z.

SIEBENTE FAST GÄNZLICH UMGEARBEITETE UND SEHR VERMEHRTE
AUFLAGE.

LEIPZIG,

HAHN'SCHE VERLAGS-BUCHHANDLUNG

1880.

870.3 G35

1879

Copy 2

8886

I, i, neunter Buchstabe des lat. Alphabets, Vocal, den schon die alten Grammatiker von dem mit demselben Zeichen geschriebenen Jod unterschieden. Als Abbreviatur ist I = in, infra, ipse, Isis u. a. IDQ. üidemque. - I. H. F. C. = ipsius heres faciundum curavit. - IM. = immunis. – IMP. = imperium, imperator.

Nur uneig. gehört hierher das Zahlzeichen I= 1 (unus u. primus).

Lacchus, i, m. (Taxxos), I) der Festname des mystischen Bacchus zu Athen u. Eleusis, Cic. delegg. 2, 34. Catull. 64, 251. II) meton. = Wein, Verg. ecl, 6, 15. Col. poët. 10, 309. Jacob, f. Jacob.

lader, n. indecl. u. Îādĕra, ae, f. ('Iάdega), Stadt in Jayrien, j. Zara Vecchia mit Ruinen, Form -der, Mela 2, 3, 13 (2. §. 57) P. Plin. 3, 140 u. 141 u. 152. Lucan. 4, 405. Itin. Anton. 272, 1 u. 496, 7. Gruter. inscr. 301. col. 5. Mus. Veron. 267, 1: Form -dera, Murat. inscr. 881, 6. - Dav. lādertīni, ōrum, m., die Einw. von Jader, die Japertiner, Auct. b. Alex. 42, 3.

=

Ialysos, i, f. (Talvoós), Stadt auf der Insel Rhodus, noch i. Jaliso, Mela 2, 7, 4 (codd. Ilysos). Plin. 5, 132.- Dav. Ialỹsius, a, um, jalyfisch, poet. thodisch, Telchines, Ov. met. 7, 365. lalysus, i, m. (Távoos), ein Sohn des vierten Sol, Cic. de nat. deor. 3, 54: deffen vom Protoge nes geformte Statue im Alterthum berühmt war, Plin. 35, 102. Cic. or. 5; Verr. 4, 135. Gell. 15,31,3. lambělěgus, a, um (laußέleyos), aus einem Jambus und einem Elegus bestehend, metrum, Serv. de cent. metr. 9, 17. p. 466, 14 K. Plot. art. gr. 3, 11, 2. p. 543, 20 K.

lambeus, a, um (láμßelos), jambisch, Hor. art. poët. 253.

iambicus, a, um (laußixós), jambisch, pes, versus, Diom.: hexameter, deffen sechster Fuß ein Hambus ift, Diom.: numerus, Mart. Cap. - fubft., iambicus, i, m., ein Jambendichter = Satiriker, Apul. apol. 10.

iambodēs, is (laußwdns), jambenartig, pes, Diom. 482, 3.

I.

Iambus, i, m. (laußos), I) ein jambisches Vers glied (4), Hor. art. poët. 251. II) meton., ein jambischer Vers, jambisches Gedicht, Cic. u. A.: iamborum scriptor (=iaußoyoάpos), Quint. u. Vopisc. ianthinus, a, um (lavdivos), veilchenfarbig, vios lett, color, Plin. 21, 45: vestis, Plin. 21, 27: vestimenta, Hier. in Ezech. 16, 10: tunicae, Vopisc. Bonos. 15, 8: pelles, Vulg. exod. 25, 5 u. ö.: velamen, Vulg. num. 4, 25.- subst., a) ianthinum, in, das Bislett, Ulp. dig. 32, 70. §. 13: calceavi te ianthino (mit violettem Schuhwerk), Vulg. Ezech. 16, 10. b) ianthina, orum, n., violette Kleider, Mart. 2, 39, 1.

ianthis, thidis, f. (lavdis), eine violenfarbige Blume, Marc. Emp. 17. Iapetus, i, m. (Tañeτós), ein Gigant, Gatte der

Georges, lat.-dtsch. Handwb. Aufl. VII. Ød. II.

metheus, Verg. ge. 1, 279. Lact. 2, 10, 7 sq.: genus Iapeti, Prometheus, Hor. carm. 1, 3, 27; u. daff. satus Iapeto, Ov. met. 1, 82. Dav. Iăpětionides, ae, m. ('Ianeriovions), der Javetionide (Sohn des Japetus), d. i. Atlas, Ov.: im Plur. Prometheus u. Epimetheus, Claud.

=

Ťapydes (lapŭdes), um, Acc. as, m. ('Iáлvdes), e. Völkerschaft im nordwestl. Jllyrien, Liv. 43, 5, 3. Cic. Balb. 32: regio Iapydum, Plin. 3, 127: Form Iapudes, Corp. inscr. Rhen. 484,4. Fast. triumph. a. u. 625 (im Corp. inscr. Lat. 1. p. 459). – Dav.: A) Iapys, pydis, japydija, Timavus, Verg. ge. 3, 475. — B) lāpуdia (lapŭdia), ae, f., das Gebiet der Japyder, Javydien, Tibull. 4, 1. 208. Plin. 3, 129 u. 140: Form lapudia, Sall. hist. fr. inc. 12(fr. 2, 24). Orell. inscr. 5277 (wo Genit. Japudiai). Japуgia u. lapуgius, s. Lapyx. Japys, f. Iapydes.

Iapyx, pygis, Acc. pyga, m. (Iánv§), I) Sohn des Dädalus, der sich in Italien niederließ und der Landschaft Japygia (s. u.) den Namen gab, Plin. 3, 102. II) der Japygier, A) als Name eines apul. Fluffes, Plin. 3, 102: Iapygis arva, Apulien, Ov. met. 15, 52.B) als Name eines Windes, der den Griechen aus Apulien kam, der Westnordwestwind, günstig denen, die von Brundisium aus nach Griechenland überfahren wollten, Hor. carm. 1, 3, 4. Verg. Aen. 8, 710. Gell. 2, 22, 21. Ampel. 5, 2: vollst. ventus Íapyx, Gell. 2, 22, 23: Iapyx ventus, Apul. de mund. 14 nach Koziol's Vermuthung (wo Goldbacher Japygeum [sc. ventum]): Japyx sive favonius, Veget. mil. 4, 38. p. 155, 3 L. — C) adj. = japygisch, Garganus, Verg. Aen. 11, 247: Daunus, Ov. met. 14, 510. Dav. Iaāpуgius, a, um ('Ianvyios), javygisch = apulisch od. calabrisch, Ápuliae promontorium, Ampel. 5, 2: Acra Iapygia, f. Acra. - subst., Iapygia, ae, f. ('Ianvyia), eine Landschaft in Großgriechenland, ein Theil von Calabrien, j. Terra d'Otranto, Plin. 3, 102. Ov. met. 15, 703. Apul. de mund. 14; vgl. Serv. Verg. ge. 3, 475 (wo lapigia geschr. ist).

Iarba u. Iarbas, ae, m., ein afrikanischer König, Nebenbuhler des Aeneas, Form -a, Ov. fast. 3, 552: Form -as, Verg. Aen. 4, 36 u. 196. - Dav. Iarbīta, ae, m., der Jarbite Mauretanier, Hor. ep 1, 19, 15.

Iardănis, nidis, f., die Jardanide (Tochter des Jardanus), d. i. Omphale, Ov. her. 9, 103. Ins, adis, f. (Tas), ionisch, Prisc. 2, 39. Iăsides, ae, m. (Taoidns), der Jaside (Sohn od. Nachkomme des Jasius), Verg. Aen. 5,843: v. Adraftus b. Stat. Theb. 1, 541.

Tasine, f. iasione.

Iǎsion, ōnis, m., s. Iasius.

Tăsiōné, és, f. (laolovn), eine Pflanze mit weißer Blume, wahrsch. die große Baunwinde (Convolvulus sepium, L.), Plin. 21, 105 u. 22, 82 Jan (Detl. iasine).

Iăsis, sidos, f., die Jafide (Tochter des Jasius), d. i. Atalanta, Prop. 1, 1, 10.

1

1. Īăsĭus u. Ïāsius, a, um, f. 2. Iasius u. Iassus. 2. Iăsius, ii, m. ('Tάotos), I) ein argivischer Kö nig, Vater der Atalanta, Hyg. fab. 70 u. 99.-Dav. Iǎsius, a, um, iafisch = argivisch, virgo, d. i. Io, Val. Fl. 4, 353. II) ein kretischer Landmann, Gelieb ter der Ceres (d. i. Freund des Feldbaues), Verg. Aen. 3, 168. Ov. am. 3, 10, 25. - ders. Iăsiōn, ōnis, Acc. ōna, m. ('laoiwv), Óv. met. 9, 423.

Iason, onis, m. (Tάowv), I) Sohn des Aeson, Königs in Theffalien, Anführer der Argonauten, welche nach Colchis segelten, um das goldene Vlies zu holen (vgl. Medea), Cic. Tusc. 4, 69. Ov. met. 7, 5.- mense quidem brumae quum jam mercator Iason clausus et armatis obstat casa candida nautis, während des Schneemonds selbst, wo Jason der Kaufmann Sperre leidet u. die weißen Buden vor den bewaffneten Schiffern (Argonauten) stehen (nach der schon alten Ansicht, daß Jason, ein schlauer Kaufmann, mit den Argonauten eigentl. auf eine Handelsspeculation ausgeschifft sei, u. mit Anspielung auf das Factum, daß in Rom in der Säulenhalle des Agrippa die innern Wände mit einem groBen Gemälde verziert waren, welches den Jason mit den Argonauten vorstellte, u. daß in diesen Säulenhallen die Kaufleute ihre mit Leinwand überzogenen Buden aufschlugen, also das Gemälde versperrten u. unsichtbar machten), Juven. 6, 153 sq. - Dav.: A) Iasonides, ae, m.(Taoovidns), der Jafonide (männ licher Nachkomme des Jason), juvenes, Thoas u. Eu nus, Söhne des Jason, Stat. Theb. 6, 340. B) Iasonius, a, um (Iασóvioc), iasonisch, carina, das Schiff Argo, Prop.: remex, die Argonauten, Ov. II) ein Tyrann in der alten Stadt Pherä, Zeitgenoffe des Epaminondas, Cic. de off. 1, 108. Nep. Timoth. 4, 2. Val. Max. 9, 10. ext. 2. ĭaspachātēs, ae, m. (laonaxárns), eine Art Achat, der Jasvachat, Plin. 37, 139. laspideus, a, um (iaspis), jaspisartig, gemma, Plin. 37, 156 Jan (Detl. iaspidis).

iaspis, pidis, (aonıç), der Jasvis, ein grüner Edelstein, Plin. 37, 115. 118. 119. Lucan. 10, 121. Stat. Theb. 7,659. Claud. IV. cons. Hon. 591. Avien. orb. terr. 469 u. 1322. Prisc. perieg. 755 u. 1020. Mart. 5, 11, 1 (wo Acc. Plur. iaspidas). Juven. 5, 42 (wo Nbf. hiaspis). Tert. adv. Marc. 2, 10 (mo Acc. iaspin). Vulg. exod. 28, 18; Jesai. 54, 12 (wo Acc. iaspidem). Mart. Cap. 1, 75: gemma iaspis, Corp. inscr. Lat. 2, 2060 extr.: fulva, wahrsch. unser Topas, Verg. Aen. 4, 261. als Schmeichelwort, iaspi (Voc.) figulorum, August. bei Macr. sat. 2, 4, 12. - Dav. ĭaspius, a, um, aus Jaspis, Jaspis-, lapilli, Anthol. Lat. 82, 5 M.

[ocr errors]

Taspius, a, um (iaspis), aus Jaspis, lapilli, Anthol. Lat. 82, 5 M. (= Maecen. bei Isid. 19, 32, 6). ĭasponyx, nуchis, f. (laonóvv§), der Jasponur, eine Art Jaspis mit wolkigen u. schneeweißen Stellen, Plin. 37, 118.

Lassus (lasus), i, f. ("Iaooos, "Iαoos), eine feste u. reiche Stadt in Carien, mit einem Hafen, j. As kem od. (richtiger) Asyn Kalessi, Liv. 32, 33, 7. Dav.: A) Iassius (lāsĭus), a, um ('Iɑoɩxós), iaffisch, sinus, Meerbusen an der Westküste Cariens, jest Meerbusen von Askem oder Asym Kaleffi, Plin. jubst., Iassii, orum, m., die Einw. von Jafsus, die Jaffier, Plin.-B) Iassenses, ĭum, m., die Einw. von Jassus, die Jassenser, Liv.

Iastius, a, um ('lάorios), ionisch, sonus, eine der fünf Grundtonarten in der griech. Musik, Mart. Cap. 9, 935. Cassiod. de music. p. 557 (a) ed. Garet.

ĭātrălīptēs, ae, m. (latpakɛintys), der Jatralipte, urspr. ein Gehülfe des Arztes bei Einreibun

gen 2c. (reunctor medici, Plin. 29, 4), dann auch ein selbstständig durch äußere Mittel und Vorschreiben einer geregelten Lebensweise heilender Arzt, Plin. ep. 10, 5 (4), 1; 10, 6 (22), 1; 10, 10 (5), 1: in Bädern, Petr. 28, 3; vgl. aliptes. Dav. ĭātrăliptice, es, f.(iaroalentixý sc. tépvn), die Kunst des Jatralipten, Plin. 29, 4.

ĭātrīa, ae, f. (largɛía), das Heilen, die Heilung, Alcim. Avit. ep. 74.

iatromea, ae, f. (largóμɛia), die Hebamme, Orell. inscr. 4232.

Ïātrōnīcēs, ae, m. (laτgovixŋs), Besieger der Aerste, Inscr. 6. Plin. 29, 9.

jātrosophistes, ae, m. (latooooqiorηs), ein Arzneigelehrter, Fulg. myth. 3, 7.

lazyges, um, m. ('lavyes), eine farmatische Völkerschaft an der Donau, Ov. trist. 2, 191. Tac. ann. 12, 29. - Sing. Iāzyx, zygis, m., der Jazyger, adj. = jazygisch, Ov. ex Pont. 4, 7, 9. Iber..., . Hiber... ibēris, f. hiberis.

1.

1. Ibērus, f. Hiberus.

2. Ibērus, a, um, f. Hiberes.

ibex, bicis, m., der Steinbod, Plin. 8, 214. Vulg. regg. 24, 3; Iob 31, 1. Sulp. Sev. dial. 1, 16, 3: Nbf. ibix, Vulg. (Amiat.) Jesai. 34, 11.

ibi, Adv. (vom Pronominalstamme I, is), I) daselbst, da, dort, Enn. fr., Komik., Cic. u. A.: m. folg. Genit., ibi loci, Plin. 6, 30: corresp. mit a. Adverbb., ibi...hic, Plin.: ibi... alibi,Cels.: ibi... ubi, Cic.: ubi ...ibi, Komik.: ibi... unde, Vell. - bei einem Verbum der Bewegung, da dahin, quum ibi venerimus, Gaj. dig. 1, 2, 1 extr.-II) übtr.: A) da, dann, alsdann, ibi infit, Liv.: ibi ira est suppressa, von nun an, Liv.: ibi demum, dann erst, Ter.: so auch ibi tum, Cic.: ibi vero, dann erst recht, Sall. B) daselbst, da, dabei, darin, ibi (bei dem) imperium fore, ubi victoria fuerit, Liv.: u. so ibi (bei ihm) animum parem tantae potestati esse, Liv.: ibi nos reperiet, Cic.: ibi exercuit, Sall.: ibi sum, ibi nunc sum, ich bin dabei (= ich denke daran), Ter.: ibi (in diesem Falle) omnibus ire dormitum odiost, Plaut.

ibicīnus, a, um (ibex), vom Steinbock, fimus, Plin. Val. 5, 45.

ibīděm, Adv. (ibi u. Demonstrativsuffir dem, wie in i-dem u. dgl.), I) ebendaselbst, Komit., Cato, Cic. u. A.: hic ibidem, an eben dieser Stelle, Cic.: corresp., ubi... ibidem, Plaut.: ibidem. . . ubi, Plaut. u. Justin.: mit folg. Genit., ibidem loci, Plaut. cist. 2, 1, 53. - bei einem Verbum der Be wegung, ebendahin, ibidem trahere, Plaut. trin. 203 u. a. - II) übtr., ebendarin, ebendabei, Cic. Caecin. 23. Verg. ge. 3, 500. ibidem gemessen bei Plaut. Bacch. 313 u. a. Juven. 3, 80. Paul. Nol. carm. 19, 48.

-

ibis, Genit. ibis u. ibĭdis, Acc. ibim, Plur. ibes u. ibides, Genit. ibium, Acc.ibes u. ibidas, f. (Bis), der Jbis, ein Wasservogel, ital. curli (Falcinellus, L.), der heilige Vogel der großen Mutter Isis und von ihrem Dienste unzertrennlich, Plin. 10, 75. 87. 97. 134. Plin. 30, 142 (wo Genit. ibium). Solin. 32, 32. Cic. Tusc. 5, 78; de nat. deor. 1, 82 u. 101. Mela 3, 8, 9 (wo Acc. ibidas). Vgl. Heinrich Juven. 15, 3. - Titel eines Schmähgedichts des Ovid nach einem ähnlichen Gedichte des Callimachus; vgl. W. Teuffel's Gesch. der röm. Literat. 245, 3. Ibiscum, f. hibiscum. ibix, s. ibex. ibrida, f. hibrida. Ibycius, f. Ibycus.

Ibycus, i, m. (1ẞßvxos), ein griechischer Lyriler

aus Rhegium, Zeitgenosse des Hipponar und Anacreon, blühend um 540 v. Chr. zu Samos, bekannt durch die von ihm zu Zeugen seiner Ermordung angerufenen Kraniche, Cic. Tusc. 4, 71. Stat. silv. 5, 5, 152.-Dav. Ibycius, a, um ('Ïßuxɛlos), ibucijah, des Jbycus, metrum, Serv. de cent. metr. 461, 24. Icades, dum, f. (εixades), f. icas.

Icădius, ii, m. ('Ixádios), ein berüchtigter See räuber, Cic. fat. 5.- ders. Icădiōn, ōnis, m., Lucil. sat. fr. inc. 36; vgl. Paul. ex Fest. 106, 5. Icăria, ae, f.(Ixapía), Insel im ägäischen Meere, j. Nicaria, Mela 2, 7, 11. - Icăros gen. bei Plin. 4, 68 u. a.

1. Icărius, ii, m. (Izágios), Sohn des Debalus, Königs in Lacedämon, Bruder des Tyndareus, Bater der Penelope, deren Freier um sie einen Wetts lauf anstellen mußten, Ov. her. 1, 81. Hyg. fab. 56. -Dav.: A) Icăriōtis, tīdis, f. ('Ixaqiwriç), die Jcariotide (Tochter des Jcarius) = Penelope, Prop. 3, 13, 10. Verg. cul. 265. – (poet.) adj. icariotisch, tela, Ov. ex Pont. 3, 1, 113. B) lcăris, ridos, f(lxagic), die Jcaride (Tochter des Jcarius) = Penelope, Ov. Ib. 389.

[ocr errors]

2. Icărius, ĭi, m. = 1. Icarus, w. s. 3. Icarius, a, um, f. 1. u. 2. Icarus. Icaros, i, f., f. Icaria.

1. Icarus, i, m. (Izapos, bei den Griechen gew. Izápios), ein Athenienser, Vater der Erigone, der unter Pandion's Regierung den nach Attika kommenden Dionysos (Bacchus) gastlich aufnahm. Zum Danke gab ihm der Gott die Rebe u. Schläuche mit Wein. Mit diesen Schläuchen auf einem Wagen um herfahrend, vertheilte er die Gabe des Gottes, um den Weinbau zu gründen. Hirten, die ihren von übermäßigem Rausche trunkenen Genossen für vergiftet hielten, tödteten u. begruben ihn. Seine Tochter Eri gone suchte ihn u. fand sein Grab, durch seinen treuen Hund Mära geleitet. Aus Betrübniß erhing sie sich an dem Baume, unter welchem ihr Vater begraben lag. Zeus od. Dionysos versezte sie als Gestirne an den Himmel, den Icarus sammt seinem Becher als Bootes od. Arcturus, die Erigone als Jungfrau, die Mära als den Hundsstern, Prop. 2, 33, 29. Tibull. 4, 1, 10. Ov. met. 10, 450. Hyg. fab. 224: Icarius gen. b. Hyg. fab. 130 u. 224; astr. 2, 4. Dav. Icărius, a, um ('Izápios), icarisch, boves, der große Wagen (als Gestirn), Prop.: canis, der Hundsstern, Ov.

Icēlos, i, m. (ixelos, ähnlich), Bruder des Morpheus, Ov. met. 11, 640.

Iceni, ōrum, m., eine Völkerschaft in Britannien, etwa um das heutige Glamorgan- u. Monmouthshire, Tac. ann. 12, 31 sq. u. a.

ichneumon, monis, m. (¿zvevuwv), I) die Phas raonsmaus, die den Krokodileiern nachstellt, Plin. 8, 88. Solin. 32, 25. Cic. de nat. deor. 1, 101. Vitr. 8, 2, 7. Mart. 7, 87, 5. Nemes. cyn. 54: enhydrus ichneumonis genus, Amm. 22, 15, 19. — II) der Afterraupentööter, eine Art Insecten (Sphex sabulosus, L.), Plin. 10, 204 u. 11, 72.

ichnographia, ae, f. (izvoypapia), der Entwurf, Grundriß, Vítr. 1, 2, 2.

Ichnūsa, ae, f. ('Izvovóa), der ältere griechische Name der Insel Sardinien, wegen der Aehnlichkeit mit einer menschlichen Fußsohle (izvos), Plin. 3, 85. Sil. 12, 358.

ichthyocolla, ae, f. (lz9vóxolla), I) der Fischleim, die Haufenblase, Cels. 5, 2; 5, 19. no. 7 u. 8. Plin. 7, 198 u. 32, 73. - II) der Fisch selbst, wovon jener gewonnen wird, der Hausen (Acipenser Huso, L.), Plin. 32, 72 (73).

Ichthyophagi, ōrum, m. (izdvopάyor), Fischeffer. Name mehrerer Völker, die von Fischen leben, Plin. 6, 95 u. a. griech. Genit. Plur., Ichthyophagōn insulae, Plin. 6, 151.

icio od. ico, ici, ictum, ĕre, mit einem Stoße od. Schlage erreichen = treffen, 1) eig. u. meton.: 1) eig.: ic. femur, Plaut.: fuscina ici vidulum, Plaut. fr.: lapide ictus, Caes.: pugno (von einem Faustschlag) ictus, Liv.: sagitta ictum esse, Treb. Poll.: funda graviter ictum esse, Liv.: adversum femur (vorn an dem Sch.) tragulā graviter ictus, Liv.: ictus fragmento subsellii, Liv. epit. u. Val. Max.: quod e tabulato ejus noctu lapide ictus esset, Gell.: gravi vulnere ictus, Liv.: ab apro ictus et occisus est, Lact.: Gallum umbone ictum deturbat, Liv.: corruit icta, sie stürzte getroffen zusammen, Liv. - Victoria (Statue der V.) vento icta (durch e. Windstoß) de podio decidit, Spart.: bes. vom Treffen des Bliges, fulmen lauri fruticem non icit, Plin.: laurus sola fulmine non icitur, Plin.: quum fulmine icta sunt (animalia), Sen.: fulmine ictus, Liv., od. e caelo ictus, Cic.: so ictae (fulgure) dapes, Tac.: dah. poet. ictum caput, ein vom Wein betäubter, umnebelter Kopf, Hor. sat. 2, 1, 24 sq. (vgl. Archiloch. fr. 38 ed. Lieb.: oirq ovyxeqav2. Icarus, i, m. ("Txapos), Sohn des Dädalus, vodeìs poéras; u. Ov. rem. 146: multo tempora floh mit seinem Vater, der sich und ihm künstliche quassa mero). ibi haud secus quam pestifero Flügel bereitet hatte, aus Creta. Dädalus hielt sich sidere icti pavebant, wie vom Pesthauche eines bösen nahe an der Oberfläche der Erde, Icarus aber, ver Gestirns getroffen = in panischen Schrecken versezt, geblich gewarnt, schwang sich höher, sodaß die Son Liv. 8, 9, 12. im Bilde, im Allg., domestico vulnenwärme das Wachs seiner Fittige schmolz und er nere ictus, durch häusliches Leiden tief verwundet, hinabstürzte in das Meer, das nach ihm (der Mythe Tac. Agr. 29. - u. das Bild vom Treffen des Bliknach) das icarische genannt wurde, Ov. met. 8, 195 strahls, haec enim certe petebantur, quum in me sqq. Hyg. fab. 40. - Dav. Icărius, a, um (Ixά.. illa flamma illorum temporum coniciebatur. pos), icarisch, Ic. mare, das icarische Meer (der Theil des ägäischen Meeres, der die Insel Jcaros od. Jcaria [i. Nicaria] umströmt u. wohl von dieser benannt ist), Plin. u. Apul.: daff. Ic. pelagus, Claud., aquae, Ov., fluctus, Hor.: u. daff. subst. bl. Icarium, Ov. fast. 4, 282: u. dav. Ic. litus, Óv., od. Asiae litora, Plin.

īcas, cădis, f. (eixás, die Zahl zwanzig), Plur. icades, Acc. das (elzádec), der dem Epicur zu Eh ren gefeierte zwanzigste Tag jedes Monats (weil der 20. des Gamelion Epicur's Geburtstag), Plin. 35, 5; vgl. Cic. de fin. 2, 101. iccirco, f. idcirco. Iccius portus, s. Itius.

[ocr errors]
[ocr errors]

Excepi, et pro patria solus exarsi, sic tamen, ut vos iisdem ignibus circumsaepti me primum ictum pro vobis et fumantem videretis, Cic. de har. resp. 45: nec vellent ictae (des vom Bligstrahl des Verderbens getroffenen) limen adire domus, Ov. trist. 5, 4, 34. 2) meton. (von dem dazu nöthigen Bestätigungsopfer), icere foedus, ein Bündniß machen, schließen, Cic. u. Liv. II) übtr., Partic. ictus (wie ßeßinuévos), von irgend einem äußern Umstand od. einem heftigenGemüthszustand unangenehm berührt, aufgeregt, beunruhigt, betroffen, ictus novā re, Liv.: ictus rebellione, Liv.: metu icta, Liv.: conscientia ictus, Liv.: desideriis icta, tief durchdrungen von Sehnsuchtsschmerzen, Hor.

Ge

« PreviousContinue »