καὶ διδάσκειν ᾤετο δεῖν χορόν, οὐδ ̓ ἂν ἠγωνισάμεθα, ὦ ἄν δρες Αθηναῖοι, ἀλλ ̓ ἀδίδακτος ἂν εἰςῆλθεν ὁ χορός, καὶ πράγ ματα αἴσχιστα ἂν ἐπάθομεν. [i hac periodo notes elegantem usum verborum, συγκροτεῖν καὶ διδάσκειν ᾤετο δεῖν χο ρόν, pro συνεκρότησε καὶ ἐδίδαξε χορόν. Nam vere hoc Demostheni praestitit Telephanes. Latini autem et Graeci sententiam, feci illa, ita enuntiant: facienda mihi illa putavi, Graeci verbum oiouae tum legitime usurpantes. Demosthen. Philipp. III. 1. 1. ἐπειδή τισιν οὐ μετρίως ἐδόκουν προςφέρεσθαι (οἱ 'Αθηναῖοι) πάντες ᾤοντο δεῖν, καὶ οἱ μηδὲν ἐγκαλεῖν ἔχοντες αὐτοῖς μετὰ τῶν ἠδικημένων πολεμεῖν. Ibid. 1. 9. ἀλλ ̓ ἡμεῖς αὐτοὶ καὶ Λακεδαιμόνιοι οὐδὲν ἂν εἰπεῖν ἔχον τες ἐξ ἀρχῆς, ὅτι ἠδικούμεθ ̓ ὑπ ̓ ἀλλήλων, ὅμως ὑπὲρ τῶν τοὺς ἄλλους ἀδικουμένους ἑωρῶμεν, πολεμεῖν φόμεθα δεῖν. Midiana c. 39. p. 73. ᾧ (Αλκιβιάδη) σκέψασθε, τίνων εὐερ μεσιῶν ὑπαρχουσῶν, καὶ ποίων τινῶν πρὸς τὸν δῆμον, πως ἐχρήσανθ ̓ ὑμῶν οἱ πρόγονοι, ἐπειδὴ βδελυρὸς καὶ ὑβριστής μετο δεῖν εἶναι. quod exemplum inprimis notabile, quippe ubi non de iis, quae ut bona et recta probaverit Alcibiades, sed de iis, ad quae cupiditates animi illum abripuerint, sermo sit. Adde "Mid. c. 34. p. 65. Ex Latinis scriptoribus unus Iuvenalis locus sufficiat, Satir. XIV. 222. nam quae terraque marique Acquirenda putas, brevior via conferet illi. Notanda praeterea repetitio particulae v; Graecosque ubi conditionaliter loquuntur, in singulis membris sive καὶ – καὶ, οὔτε per ἀλλὰ νεὶ μὲν — δὲ copulatis particulam illam ponere. Vid. Philipp. III. p. 113. 1. 28. p. 114. 1. μέν δέ. coll. Soph. Antig. 668. s. Ajax. 1073 - 75. οὐ γάρ ποτ οὔτ ̓ ἄν οὔτ ̓ ἄν. At Electra v. 1324. ἂν οὔτε οὔτ ̓ ἄν, praeposita particula ἂν, ut ap. Demosthen. Philipp. Ι. p. 69. 1. 26. 28. οὐκ ἂν ἡγοῦμαι οὔτε οὔτ ̓ ἄν. Hinc in Midiana c. 33. p. 64. (ed. Reisk. p. 534. 1.) ἐγὼ δ ̓ ἂν τοὐναντίον οἴομαι, εἰ τοῦτον ἀφῆκα, λε λοιπέναι μέν, ὦ ἄνδρες Αθηναῖοι, τὴν τοῦ δικαίου τάξιν, φόνου δ ̓ ἂν εἰκότως ἐμαυτῷ λαχεῖν, particulam ἂν in verbis λελοι πέναι μὲν deesse, et fortassis post illa inferendam esse, periti intelligent.

οὔτε,

sive

per

Αρίστων Αrgivus tibia cecinit. Id non miraberis. Peritissimi tibicines quum quaererentur, non ex eadem tribu, unde χορευταί, neque ex populo Atheniensium ut sumerentur, erat constitutum, sed etiam externi admissi sunt. Rationem tibicines legendi descripsit Demosthenes in Mid. c. 6. p. 9. παρούσης τῆς ἐκκλησίας, ἐν ἡ τὸν ἄρχοντα ἐπικληροῦν ὁ νόμος τοῖς χοροῖς τοὺς αὐλητὰς κελεύει – και, κληρουμένων, πρῶτος αἱρεῖσθαι τὸν αὐλητὴν ἔλαχον.

Χ.

Dan. Wyttenbachii additamenta ad Phaedonis Platonici editionem *).

P. 109. Epigramma Incerti, de Panaetio temere Phaedonem dialogum non a Platone scriptum censente, exstat Antholog. Brodaei I, 44. p. 94:

Εἴ με Πλάτων οὐ γράψε, δύω ἐγένοντο Πλάτωνε·
Σωκρατικῶν φάρων ἄνθεα πάντα φέρω.

̓Αλλὰ νόθον μ' ετέλεσσε Παναίτιος, ὃς ῥ ̓ ἐτάλασσε
Καὶ ψυχὴν θνητὴν, καμὲ νόθον τέλεσσαι.

Huius Epigr. auctorem facit Syrianum philosophum Anonymus interpres MS. in Aristot. Categ. p. 28. cuius verba, quamvis corrupta, sic apponenda sunt: Συριανὸς μὲν ὁ φιλόσοφος ἐπέγραψε τῷ Φαίδρο νοθευομένῳ ὑπό τινος Παναιτίου εἰ μὲν Πλάτων ἐπέγραψε, δύο ἐγένοντο Πλάτωνες σωκρατικὸν γὰρ. ὧν ἄνθεα πάντα φέρω· ἀλλὰ νόθον μ' ἐτέλεσε Παναίτιος ὃς ἐτέλεσε καὶ ψυχὴν θνητὴν καὶ μὲ νόθον τελέσαι. Ἐγὼ δὲ φῆμι ὁ ὑμέ τερος διδάσκαλος, ἐπιγράφω ταῖς Κατηγορίαις· εἰ μὴ ̓Αριστο τέλους ἐγενόμην, ἢ δίπλοος οὕτως, ἡ σοφίην ἀκάρηνον ἐδείματον ὅσφιν ἐμεῖο. De hoc interprete Categor. Aristot., adhuc ignoto, a nobis nuper inter libros MS. Voss. primum animadverso, diximus in ed. nostra Phaed. p. 336. Hinc igitur et de huius Epigr. auctore discimus: et praeterea altero augemur, sic legendo:

Εἰ μὴ ̓Αριστοτέλους γενόμην, ἢ δίπλοος οὗτος,
Η σοφίην ακάρηνον ἐδείματο νόσφιν ἐμεῖο·

i. e. Nisi Aristotelis sum, hic aut duplex est, aut sine me sapientiam condidit capite carentem. Quod interpres bis posuit, ἐπέγραψε, utroque loco significare voluit Epigramma fecit. Syrianum autem, Procli magistrum, in Phaed. interpretibus numerat Olympiodorus, ut nota-vimus p. 110. Verbum qμε compendio scriptum ή, transversa lineola ducta per inferiorem partem litterae y, possit quidem esse φησί, ut proximum ὑμέτερος mutandum sit in ἡμέτερος, et scriptor suum magistrum laudet: quod solet fieri in Olympiod. et aliorum Gr. Interpretum in Platonem et Aristotelem commentariis. Sed de hoc novo

* Depromta e Miscell. Doctrinae ab ipso editae Amstel. a. 1817. Vol. III. p. 82 - 109. Quae W. in antecedentibus a p. 29. ad p. 82. paulo verbosius, ut solebat, narrat de editionis suae consilio, apparatu, notarumque, quod addit, breve argumentum, et quae sunt eiusdem generis alia, utpote iniucunda lecturis, omittenda putavimus.

Fr.

Anonymo alias uberius dicemus. Quod autem ad praesens in Phaedonem Epigr. attinet, habet sane frigidam et repetitionem in ετέλεσσε — τελέσαι, et paronomasiam in ἐτέλεσσε εἰ ἐτάλασσε: ipsum autem τελεῖν significatione iudicandi, censendi, statuendi, novum est. Nam relev tis Tous vodous, passive quidem dici potest: censeri inter spu rios, ut ouvrεleiv &. r. v. quod legitur pluribus 11. ab I Meursio allatis in Athen. Att. II, 2, p. 78; ut Scriptor per innovationem verbum hoc pro censere posuisse videatur, i. e. facere censeri: quae enallage significationis in aliis quoque verbis reperitur. Prius distichon non caret elegantia. Si Plato me non scripsit, duo fuere Platones Socraticorum flores sermonum omnes gero. Sed posterius claudicat, non librarii, sed scriptoris culpa, Et huic omnino suam scripturam relinquam, nec, quod Brunck. fecit, ultimo versu scribam, xai yuziv dveh v xai vódov Exteléœαι, ut scilicet tautologia vitaretur: quae aut concedenda est reliquae duritiei distichi, aut interpretando excludenda, ut καὶ — καὶ pro ὡς — οὕτως accipiatur: qui usus subinde valet, et animadvertitur ab Hoogev Doctr. Part. p. 534 et 544, item in ovde οὐδὲ a nobis Bibl. Cr. XII, p. 67. Itaque sententia sic intelligenda, Qui ausus est, ut animam mortalem, sic me spurium censere. Porro Daidow pro Daidove scriptum solemni librariorum temeritate. Nec illud negligendum, quod dicitur ὑπὸ Παναιτίου τινός, ο Panaetio quodam, neque per contemtum dici potuisse neque a Syriano, neque ab hoc Anonymo, quorum neuter ea fuit doctrinae inopia, ut Panaetii laudes et praestantiam ignoraret. Itaque accipiendum: a quodam, qui item, ut Panaetius, et animum mortalem statuit, et Socraticorum dialogorum censuram agere voluit. Panaetius enim, ut constat, utrumque fecit; nec tamen Phaedonem ad spurios aut retulit, aut referre omnino potuit. Fortasse potuit etiam scriptor Epigrammatis in errorem inductus fuisse male intellecto Grammatici alicuius dicto perhibentis Panaetium de Phaedonis et aliorum quorundam Socraticorum dialogis iudicasse; ut adeo Phaedonem philosophum pro Phaedone dialogo acciperet. Qualis est locus D. Laërt. II 64, τῶν Σωκρατικών διαλόγων Παναίτιος ἀληθεῖς εἶναι δοκε τοὺς Πλάτωνος, Ξενοφῶντος, Αντισθένους, Αἰσχίνου· διστάζει δὲ περὶ τῶν Φαίδωνος καὶ Εὐκλείδου· τοὺς δὲ ἄλλους ἀναιρε návτas. Videtur hoc Epigr. ex eorum numero esse, quem undique ex posteriorum etiam philosophorum commentariis collegerunt Agathias et Const. Cephalas.

Ρ. 113. τύχη

ruze-] Exemplum huius Parono

le

masiae, praeter illud ex Ach. Tatio notatum p. 335, 1) gimus etiam in Eunapio Vit. Proaeresii p. 150: τυχὼν δὲ κατὰ τὴν ἑαυτοῦ φιλοτιμίαν τύχης αξίας

Γ. 114. Δὶς ἑπτά, Liban. Or. De ulcisc. Iuliani

apud Fabric. Bibl. Gr. VII. p. 170: ̓Ενόσησαν μὲν ̓Αθη · ναῖοι διὰ τὸν ̓Ανδρόγεω θάνατον, καὶ τῷ πατρὶ τοῦ τετελευτη τότες τὸν δασμὸν τοὺς δὶς ἑπτὰ ἤνεγκαν —. In Catulli Epithal. 176. scrib. 76.

Ρ. 127. Φιλοσοφίας μὲν οὔσης μεγίστης μουσικής. Attigit hanc sententiam I. Davis. ad Max. Tyr. XII, 7. p. 543.

Ρ. 134. ̔Ο — ἐν ἀποῤῥήτοις λεγόμενος περὶ αὐτῶν λόγος est interior doctrina Socratis, tradita ab eo discipulis per na sermones habitos secreto: distinguitur ab exteriore ac populari. Sic Socrates de iustitia se didicisse ait in Cratylo β. 269. Ο: μέχρι μὲν οὖν ἐνταῦθα, ὃ νῦν δὴ ἐλέγομεν, παρὰ πολλῶν ὁμολογεῖται τοῦτο εἶναι τὸ δίκαιον· ἐγὼ δὲ, ὦ ̔Ερμόγε τες, ἅτε λιπαρής ὢν περὶ αὐτοῦ, ταῦτα μὲν πάντα διαπέπυσμαι τοῦ ἐν ἀποῤῥήτοις

Ρ. 142. ̓Αλλὰ σχεδὸν μέντοι ᾔδειν· ἀλλά μοι πράγματα πάλαι παρέχει. Piers. ad Moer. p. 173, ex Phot. Lex. MS., pro de restituit Atticum : qua in ratione eum seguitur Larcherus Ann. ad Εtym. M. Act. Acad. Inscr. T. XLVII. Hist. p. 165. Neque tamen Aristoph. Avib. 19. Τω δ' οὐκ ἄρ ̓ ἤστην οὐδὲν ἄλλο πλὴν δάκνειν, scribam στην, cognoverant, pro δεσαν· sed vulgatam tuear vertens: Hi autem duo nihil aliud erant, quam mordere: i.e. nil nisi mordebant, ut Kusterus et Berglerus. Nam Brunck. ἐστὸν, sunt, dedit, usum tamen verbi εἶναι retinens: qui sane elegans et Atticus est, et nobis animadc versus Bibl. Cr. Χ. p. 11. Repetiti αλλά exempla sunt Miam in Demosth. Adv. Lept. p. 364, Β: ἀλλ ̓ ἐὰν δείξη 4 πέντε, ἐγὼ ληρεῖν ὁμολογῶ· ἀλλὰ καὶ τῶν μετοίκων εἶναι καὶ πλείονας ἢ τοσούτους κ. τ. λ. Adv. Mid. p. 597, C: saepius Iulian. Caes. p. 333, C. Epist. III. p. 374, C. Sic Latiat, v. c. Ciceroni Scnect. 11. Cluent. 33. Ma

his at

- to Bpist. Div. ΧΙ, 28.

P. 144. Ad haec adhibeantur et exigantur ea, quae de partibus Verbi τεθνάναι tradit eruditiss. vir A. Matthiae in 11. Gr. Gr. p. 328.

ro

P. 149. Graec. Exempl. p. 14. τὰς περὶ τὸ σῶμα θε ραπείας δοκεῖ σοι ἐντίμους ἡγεῖσθαι ὁ τοιοῦτος; — ἢ ἀτιμάζειν, καθόσον μὴ πολλὴ ἀνάγκη μετέχειν αὐτῶν; huius cap. imitaConem consectatus est Basil. M. Homil. XXIV. De leg. Graec. libris 'T'. I. p. 500, Β: τί οὖν ποιῶμεν, φαίη τις ἄν; τί δ' ἄλλο γε ἡ τῆς ψυχῆς τὴν ἐπιμέλειαν ἔχειν, πᾶσαν σχολὴν ἀπὸ τῶν ἄλλων ἄγοντας, οὐ δὴ οὖν τῷ σώματι δουλευτέον, ὅτι

μὴ πᾶσα ἀνάγκη· ἀλλὰ τῇ ψυχῇ τὰ βέλτιστα ποριστέον, ὥσπερ ἐκ δεσμωτηρίου, τῆς πρὸς τὰ τοῦ σώματος πάθη κοινωνίας, αὐτὴν διὰ φιλοσοφίας λύοντας, ἅμα δὲ καὶ τὸ σῶμα τῶν παθῶν κρεῖττον ἀπεργαζομένους· κ. τ. λ.

σω

P. 152. Graec. Exempl. p. 15. Οἷον τὸ τοιόνδε λέγω Veluti, hoc tale dico. Non erat praetermittenda formulae venustas, quam memorando hoc loco attigit Heusd. noster in Spec. Plat. p. 7. Sic etiam Legg. I. p. 574, E: Οἷον τὸ τοιόνδε περὶ αὐτοῦ καὶ μάλα εἴχομεν ἂν αὐτῷ διαλέ γεσθαι Μax. Τyr. XXVII, 5 : Οἷον τὸ τοιόνδε λέγω. μά που τραφῆναι ἀδύνατον, ὅτι μὴ σιτίων προσφορᾷ κ. τ. λ. P. 155. Olympiodori locum Ruhnk. apposuit ad Callim. Fragm. Bentl. Ed. Ern. T. I. p. 541, ubi ex Eustath. Il. ψ, 1436. hoc Callimachi laudatur, δραμόντος ἑτέρων Ιχνια μὴ καθ ̓ ὁμά. Valcken. in fragm. Eleg. Callim. etiam illud prius Callimachi. certe veteris poetae, et sic scribendum esse iudicat : — τῇ μὴ πατέουσιν ἀμάξαι, τῷ στείβειν - p. 298. Monuit me quoque Eldikius, litterarum nostrarum coryphaeus. Itaque ineum commentum lubens deleo.

τα

P. 161. Ως τὸ εἰκός· rarius est, pro ὡς εἰκός, vel ὡς εἰκός ἐστι, ut par est, ut consentaneum est. In Platone credo me legisse, quamquam non annotatum in adversariis video. Xenophon aliquoties habet: Cyrop. Ι, 2, 11: Select. Gr. p. 122: ἄριστον ἔχοντες πλεῖον μὲν, ὡς τὸ εἰκός, τῶν παίδων, τἄλλα δὲ ὅμοιον· i. e. prandium habentes maius quidem, ut par est, quam pueri, ceteroquin autem simile. Anab. III, 1, 14: Select. Gr. p. 174: ἀγωνοθέται δ ̓ οἱ θεοί εἰσιν, οἳ σὺν ἡμῖν, ὡς τὸ εἰκὸς, ἔσονται· certaminis autem praesides, sunt dii, qui nobiscum, ut par est, erunt. Agesil. 2130. Basil. M. Ep. CCLIV. T. III. p. 252. Ε: ἃ πάντως μὲν γνωρίζειν σοι, ἕωλόν ἐστι καὶ ψυχρὸν, πάλαι μεμαθηκότι ὡς τὸ εἰκός· i. e. haec tibi nuntiare ineptum est et obsoletum; quippe dudum, ut par est, scienti. Aelian. V. Η. III, 20: XIV, 18.

Ρ. 162. Μὴ καθαρῷ γὰρ καθαροῦ ἐφάπτεσθαι μὴ οὐ θε μιτόν ᾖ. Anon. interpr. Categor. p. 12: μὴ καθαρῷ γὰρ καθαροῦ ἐφάπτεσθαι οὐχὶ θεμιτόν, κατὰ τὴν Πλάτωνος φωνήν.

Ρ. 169. Καταλλάττεσθαι. Plato Sympos. p. 334, Ι: άλ λάξασθαι κάλλος ἀντὶ κάλλους· quo se flosculo ornavit Aristaen. I, 27. Demosth. pro Cor. p. 333. Α: τῆς ἐπὶ ταῖς λοιδορίαις ἡδονῆς καὶ χάριτος τὸ τῆς πόλεως συμφέρον ἀντι καταλλαττόμενοι. Max. Tyr. Diss. XXXII, 2: Ερώμεθα οὖν Φίλιππον, τίνος ἀντικαταλλάττῃ πόνους τοσούτους —. Plutarch. Caes. p. 1709, Ε: ἐφήμερον καὶ βραχεῖαν ἀντικαταλλάττεσθαι μεγάλων αναλογμάτων δόξαν. Anton. p. 924, Β: φόνων γὰρ ἀντικαταλλαττόμενοι φόνους. Adv. Stoicos p. 1064, Α: της