. vit Stanl.] “ καὶ ἀκταῖνον μένος, τὸ ἀνάγον καὶ δυνάμενον ἀνορ θοῦν. Verum ipse fortiter nego hic stare posse ακταίνειν. Etenim scripsit Tragicus, Ως μήτι σωκεῖν μ', ἀλλ' ἀπακταί νειν στάσιν. Unde bis corrigas et intelligas Hes. : Αλεκταί νει· ἰσχύει, γαυριά, μετεωρίζει.” [Sic ipse male scripsit pro Ακταίνει, D. R. ad Τimaei Lex. ; seu potius scriptum iuvenit.] “Απακτένων· ὁ κινεῖσθαι μὴ δυνάμενος.” [Απακταίνων correxerat Is. Voss., coniecerat Kuster. Apud Hes. est multo rarius comp. Απακταίνειν: Απακταίνων· ὁ κινεί σθαι μὴ δυνάμενος. D. R. 1. c.] “Neque de mihilo est il lud οὐκέτ ̓ ἀκταίνω in_Phryn.” Hactenus G. Burges. “Aeschyli locus, quem Grammaticus” [ap. Bekk. Anecd. Gr. 373.] " et Phryn. respiciunt,” [imo Phryn. verbis, Αἰσχύ λος, Οὐκ ἔτ ̓ ἀκταίνω, φησὶ βαρυτόνως, οἷον οὐκέτ ̓ ὀρθοῦν δύ ναμαι ἐμαυτὸν, plane respexit ad versum quendam deper iditae Fabulae,]"est in Eum. 36., ubi Scholio subiecto": [Σωκεῖν· κουφίζειν, σημαίνει δὲ καὶ τὸ γαυριῶν καὶ ἀτάκτως πηδαν. "Αλλως, σωκεῖν διὰ τὸ γῆρας:] “Ακταίνειν praeponendum est, non Σωκεῖν.” D. R. 1. c. Recte ; nam v. σωκεῖν, cum sit intransitivum, non potest significare τὸ κουφίζειν. Scholion illud tacite sic, ad D. R. mentem, edidit Schutz. ad Aesch. V. 4. p. 408.: Σωκεῖν· διὰ τὸ γῆρας. ̓Ακταίνειν· κουφίζειν. Σημαίνει δὲ καὶ τὸ γαυριῶν καὶ ἀτάκτως πηδών. Τη verbis ατάκτως πηδαν respicitur Plat. locus, quem D. R. supra citavit, atque adeo hinc firmatur lectio Platonica ἀκταινώσῃ, quam idem vir doctus protulit. Ex hoc Scholio quoque disci potest, Εtym. Μ. et G. cum Orione Thebano, quibus ακταίνω est τὸ κουφίζω, ad Aesch. Eum. 36. respe xisse. Pauw. : “Ut neque valeam, neque me erectam tenere possim gradiens; τρέχω δὲ χερσὶν aptissime sequi tur; et animo et corpore perturbata erat vetula. Σόω, σω κος, σωκεῖν, Corpore valenti esse. Vid. St, Thes. v. Σωκέω, et Εust. 854. Ad Aesch. referenda est glossa He sychii haec: Ακταίνειν· μετεωρίζειν. "Equidem arbitror locum a Phryn. citatum, Οὐκ ἔτ ̓ ἀκταίνω, alium esse at que illum Eum. 36., deinde ap. Εtym. ̓Ακταῖνον μένος quo que Aeschyli verba esse, et inter eius Fragmm, referenda." Schutz. ad Aesch. V. 5. p. 267. Recte omnino statuit Schutz. Sed mirum est viris doctis hodieque non suboluisse veram lectionem in Etym. M. sic corrigendo: Ακταινόμενον, τὸ ἀνάγον καὶ δυνάμενον ἀνορθοῦν. Nam vulg. istud ἀκταῖνον μένος parum Graecum videtur. Cl. Etym. G., qui coniecturam nostram satis firmat: 'Ακταίνειν· τὸ μετεωρίζεσθαι καὶ ἐπαίρειν, παρὰ τὸ ἠκται ἀκτὸς, τὸ ῥῆμα ἐξ αὐτοῦ ἀκτῶ, ἀφ ̓ οὗ τὸ κουφίζω παρ' Αἰσχύλῳ, ἀφ' οὗ ἀκταίνω, μετοχὴ ἀκταινόμενον τὸ ἀνάγον καὶ δυνάμενον ἀνορθοῦν. Corrige, ἀφ ̓ οὗ ἀκταίνω, τὸ κ. παρ' Αισχύλω, μετοχὴ ἀκται νόμενον. Orio Theb. ad calcem Etym. G. 618.): Ακταί νειν· περὶ τὸ ἀκτὴ ἀκτὸς, καὶ ῥῆμα ἀκτῶ, ἀφ ̓ οὗ τὸ κουφίζω παρ' Αισχύλω. Lege παρά, ἀφ ̓ οὗ ἀκταίνω, τὸ κουφίζω παρ' Αισχύλῳ. “Sic lego, Χρυσοῦ, δι ̓ ἁρμῶν ἐξαμείβομαι, μόλις Ακταινόμενος. llud ext. plane tuetur Aesch. in loco simillimo; etenim in Eum. 36. Pythias, quae iam e scena egressa erat, iterum extemplo redit, Furiarum visu adeo perterrefacta, uti ipsa dicit, ̔Ως μήτε σωκεῖν μήτε μ' ἀκταίνειν βάσιν: quem locum respexit Phryn.” [imo alium, in deperdita Fabula scriptum, respexit, ut supra notavi,] “in Lexx. Bekk. 23. sive ap. Ruhnk. ad Tim. 20. Αισχύλος, Οὐκέτ ἀκταίνω, φησὶ, οἷον οὐκέτ' ὀρθοῦν δύναμαι ἐμαυτόν. Ad similem fere locum referri debet gl. Hes. ̓Ακταίνουσα· τρέμουσα ἢ ἀσφαλῶς κρατοῦσα: ubi tamen lege ατρεμοῦσα. Similiter ap. Eur. servus in scenam μόλις ἀκταινόμενος, prae timore redit.” G. Burges. ad Eur. Phaeth. Fragmm. Mss. in Classical Journal 43, 166 == Fr. Tr. Friedemanni et I. D. G. Seebode Misc. Crit. V. I. P. I. p. 22. Hesychii glossam sic correxit G. Wakefield. ad marg.: “F. τρέχουσα ἢ σφαδάζουσα, σκιρτώσα.” Sed nihil mutandum est: — “In nostris Hom. exemplis Od. Ψ. 3. legi tur, πόδες δ ̓ ὑπερεκταίνοντο. At Hes. aliam prodit lectionem: Υποακταίνοντο· ἔτρέμον. Quam ipsam, non vul gatam, ob oculos habuit vetus Criticus, Lysanias ap. Etym. Μ. 739. Λυσανίας ἐπὶ τοῦ τρέμειν φησὶ τετάχθαι.” [Vide G. Burges. ad Aesch. Eum. 1. c. et Nov. Thes. Gr. L. 1088 - 89.] “Hes. Ακταίνουσα· τρέμουσα, ἢ ἀσφαλῶς κρατ τοῦσα.” D. R. ad Tim. 1. c. Illud ἀσφαλῶς κρατοῦσα firmat Hermanni coniecturam, Pseud-Orpheo A. 376. feliciter restituentis verbum ἀκταίνειν: Οππότε γάρ μιν πάγχυ κάμῃς ἐνὶ χείρεσι πάλλων, “Pro ανέμεν, quod aperte mendosum est, coni. μηδαι νέμεν Bernard. ad Thom. Μ. 177. Sed magis placeret με λεδαινέμεν eodem sensu.” Tyrwh. “De corrupto ανέμεν equidem probabilius esse existimo verbum, quo firmiter tenere, quam quo curare, cavere, indicetur, positum esse. Praeterea in tali loco non est mutatio facienda, nisi quae Literarum similitudine sese tueatur. Quare neque κηραινέμεν nec μελεδαινέμεν placet. Propius ad AINEMEN accedit ΑΚΤΑΙΝΕΜΕΝ. Itaque hoc reposui. Hes. Ακταίνειν με τεωρίζειν. ̓Ακταίνουσα τρέμουσα, ἢ ἀσφαλῶς κρατοῦσα. Aesch, Eum. 36. ̔Ως μήτε σωκεῖν, μήτε μ' ἀκταίνειν βάσιν.” Herm. Ceterum de vv. Ακταίνω et Ακτάζω, deque compp. fuse actum est in Novo Thes. Gr. L. 1086 - 90. Thetfordiae, Martii 12. A. D. 1823. VII. Scholia antiqua in Homeri Odysseam a Buttmanno edita nonnullis in locis emendat C. L. Struve.. (Regimonti, 1822. pp. 6. 8vo.) P Schol. Od. a, 329. Versum istum, quem Cod. Vind. 5. apud Alterum post hunc inserit, Buttmannus in add. 566 recte quidem scripsit, sed minus recte explicavit. Explicationem huius lusus, aliunde sibi cogniti, dederat iam Huetius, a Lessingio repetitam in libro: Zur Geschichte und Literatur. Beitrag 2. p. 435. 436. Duo enim hi ver-, sus coniungendi sunt: Κούρη Ικαρίοιο, περίφρων Πηνελόπεια, ἓξ ποσὶν ἐμβεβαυῖα τριδάκτυλος ἐξεφαάνθη. quod significat, versum istum κουρ. In. etc. incedere sex pedibus, inter quos tres dactylos esse. Tales fuerunt lu sus aenigmatici seriorum grammaticorum. α, 415. ἐξεφαύλισεν ὡς γυναικεῖον ἐν ταῖς τοιαύταις μαν τείαις πιστεύειν. Leg. ως γυναικεῖον ἐν ταῖς etc. δ, 44. πρὶν φανῆναι τῷ Μενελάῳ. Leg. τὸν Μενέλαον. δ, 355. καὶ ὑπὸ ὄψεως καταποθέντος. Fuit forsan una voce addita, καὶ ὑπὸ ὄψεως καταπατηθέντος ἀποθανόντος, §. 1. καὶ ἀγανακτήσας τὸ γῆρας ἐζήτησε τοὺς θεοὺς μετα βαλεῖν αὐτὸν εἰς ὄρνεον. Forsan ἐξήτησε. Nam praecedentium ἐζήτησε (bis autem iam praccedit) alia est ratio, cum accusativus non adsit, ut h. 1. Ibid. ὁ δὲ ̔́Ομηρος ἄθρησιν τῶν θεῶν τὴν ἄνω πρόνοιαν λέγει. Scribe άθροισιν, ecclesiam deorum. ε, 51. τοιοῦτος γὰρ καὶ ὁ λόγος. Lege ὁ λάρος. ε, 60. εὐπίπτου bene a Buttmanno in add. mutatum pro est in εὐτρίπτου. Sed εὐκατασκευάστου legendum quoque videtur εὐκατακεάστου. ε, 295. Inter explicationes vocis δυσαής legitur quoque: ή διπλούς κατὰ τὸ πνεῖν. Ηoc ad aliam lectionem disτής pertinere videtur. ε, 405. Pro ἐπεὶ λυγγοειδεῖς scribe σπηλυγγοειδείς. ζ, hypoth κάτεισι πλύνουσα leg. πλυνοῦσα. ζ, 44. ἀπὸ τοῦ πέλω leg. πελώ η, 87. τάξει τριχώσεως καὶ κόσμου. Rectius postea scribitur καὶ κόμης. η, 107. ὡς δοκεῖν ἔλαιον ἔχειν. Cum in schol. Vulg. pro ἔχειν sit αποβάλλειν, vide ne fuerit ἐκχεῖν. η, 170. τὸν ὑπὸ τῆς ἀνδρείας ἀγαπώμενον. lege τὸν ἀπὸ τ. α. α. η, 216. οὐδὲν τῆς γαστρὸς ἐπαναβέβηκεν εἰς ἀναίδειαν. scribe επάνω βέβηκεν. η, 318. διὰ τὸ μὴ ἰδεῖν εἰς ποῖον καὶ ἅμα ἀναπλέουσιν. Fuit forsan εἰς ποῖον λιμένα ἀναπ. θ, 12. τοῦ φιλοπλανοῦς leg. τοῦ πολυπλανοῦς. Θ. 232. Ανοίξατο lege ηνίξατο. θ, 266. ὁ δὲ σπουδαῖος τί φησι; desidero hic Ulyssis nomen; fuit, ni fallor, aut ὁ δὲ Οδυσσεὺς τί φησι, aut ὁ δὲ σπουδαῖος Οδυσσεύς etc. Ibid. ὡς γὰρ χάριν φαμὲν ἔχειν τὰ τεχνικὰ ἔργα, οὕτως καὶ ̓Αφροδίτην τινὰ αὐτοῖς ἐπι . . χεῖν λέγομεν. Syllabam deficientem cum Maius supplere non posset, coniunxit, quae aperte divisa erant, et addita voce scripsit επιχεῖν χάριν λέγομεν. Sed ipse explicationis nexus eo ducit, ut χάριν hic repeti nequeat. Hoc enim innuit Scholiasta: Vulcani uxorem esse et Venerem et Gratiarum unam; inde in quotidiano iam sermone dici, opera artificiosa ha bere gratiam, vel iis inesse venerem. Scribe itaque ἀφροδίτην litera minuscula, et tum ἐπιτρέχειν. 4 hypoth. Ιωνικής lege Λακωνικῆς. cf. Schol. ad v. 80. ι, 44. καὶ ̓Αλεξάνδρῳ τῷ Μακεδόνι δεύτερον ἀπόστασιν ἐποίησαν etc. Fuit, ni fallor, ὕστερον ἐπανάστασιν κ. τ. λ. 4, 276. διὰ τούτων κινεῖ τὸν ἀκροατὴν, ἵνα μισήσωσι τὸν Κύκλωπα τῆς ἀσεβείας, καὶ ἐφησθώμεν αὐτῷ κολασθέντι. Quis ferat scabram hanc orationem ? Lege τοὺς ἀκροατάς εἰ ἐφη σθώσιν. Etiam mox pro τοῖς τὰ τοιαῦτα εἰς θεοὺς ἀπορρί ψαθί lege καὶ τὰ τ. ε. θ. ἀποῤῥίψας. 4, 335. Pro δίχα λαγμοῦ, quod Schäfer in λαχμοῦ mutatum velit, lego δίχα δισταγμού. 4, 336. Προπερισπαστέον (sic bene Buttm.) νῖν τὸ ὄνομα. Scribe νῦν τὸ οὗτις. 4, 373. ἀχανίαν muta in ἀχάνειαν. 4, 525. μὴ βουλόμενος, οὐ γὰρ δυνάμενος. Jeg. οὐ γὰρ μὴ δυνάμενος. *, hypoth, οὗ εἰλήφθη leg. οὐ εἰλήψει.. *, 2. vers. fin. οἱ φίλοι δὲ τούτου λύουσι. leg. δ' ἐν τούτῳ. *, 7. Ριο προς υπάρχοντι lege προς υπάρχῃ τό, et pro συναναστροφής scribe συνανατροφῆς. *, 494. μεταβέβληκε εἰς γυναῖκα. Lege μεταβεβλήκει, quod et sententia postulat, et ipsum vomissum arguit. x, 515. Pro ovvάgeois, quam vocem in hac significa tione non novi, malim auvais. λ, 58. περὶ τὰς ᾅδου αὐλὰς. Praestat, ni fallor, πύλας. 2, 171. μεγαλοκοίτου leg. μεγαλοκοιμήτου, ut μακροκοιμή rou in vulgatis scholiis exstat. λ, 174. εἶχε τὸν ἔρωτα leg. τὸν ἐρωτῶντα. λ, 236. μετέθηκεν. scribe μετέθηκαν. λ, 271. Scabram orationem, quae exercuit etiam Buttmannum, vitabis, si pro xai Aos áróuevos scribas xai ßią αγόμενος, et tum υπερασπιστήν cum Buttmanno pro απιστεῖν. Sed quid sibi vult in eodem scholio antea accusaείνας γέροντα βαστάζοντα? μ, 89. οἱ δὲ ἀνεισι κατὰ μέγεθος. Pro άνεισι adiectivum reponendum est; forsan aviool, quamvis etymologiam non video. , 243. Ex exemplo addito patet, hunc quoque scholiasten (cf. ad vers. praec.) in textu legisse avavén, casu recto. Scribe itaque zvavitopέvn in explicationé. Quae ad reliquos duodecim libros observavimus, alio tempore dabimus. VIII. Gasparis Garatonii Excursus ad Verrinas. *) Dro sunt Ciceronis Verrinarum loci, quos examinandos maiore, quam hactenus factum est, diligentia suscipimus. Alter est I. Act. 10. **). Alter est libro Accusationis II. *) Prodit curantibus Dionysio Strocchio et Alexandro Agucchio. [Opascoli Letterarii, Tomo Primo. Bologna per Annesio Nobili. 1818. p. 3 - 12.] **) Nonae sunt hodie Sextiles: hora nona convenire coeptis: hune diem iam ne numerant quidem. Decem dies sunt ante ludos votivos, quos Cn. Pompeius facturus est: hi ludi dies quindecim auferent: deinde continuo Romani consequentur. Ita, prope XL diebus interpositis, tum denique se ad ea, quae a nobis dicta erunt, responsuros esse arbitrantur; deinde se ducturos et dicendo et excusando facile ad ludos Victoriae: cum his plebeios esse coniunctos; secundam quos auc nulli, aut pauci dies ad agendum futuri sunt. |