In fine huius capitis Micyllus, qui nando flumen traiicere studet, in scapham non receptus, xai unv, ait, "ows ὑμῶν καὶ προκαταχθήσομαι; ad quem locum Solanus haec: ,,Diu me vox haec torsit. Video tandem, quid significet. Κατάγομαι est diversari, hospitio excipi; uterque interpres aliter et intellexit et vertit. Imo κατάγεσθαι est de navibus, quae ad terram appellunt: προκαταχθήσομαι ὑμῶν, ante vos adveniam in altera ripa.

66

C. 19. p. 291. μέμψῃ δὲ οὐδὲν, ἢν εὐῆρες καὶ καρτερόν μου ἐρετμὸν δῶς μόνον. Ε Homericum epitheton Eunos ἐρετμόν. Οd. 11, 124. 128. Originem vocis quaerunt in ἐρέσσειν, ut sit proprie, quod ad remigandum aptum est. Sed videtur ab ἄρεῖν, ἀραρίσκειν, deduci posse, quod aptum et habile est tractant, ut άρηρως et similia. Inde "Hippocr. de medic. c. 3. Τ. 1. p. 46. (de instrumentis chirurgicis) τὰ δ ̓ ὄργανα πάντα εὐήρη πρὸς τὴν χρείαν ὑπάρ χειν δεῖ τῷ (F. και) μεγέθει καὶ βάρει καὶ λεπτότητι.

C. 20. in fine p. 292. Micyllus sutor postquam hortante Mercurio suam quoque vicem comicis lamentationibus deplorasset, his verbis tandem cessat: ἱκανῶς τεθρή νηται· σχεδὸν δὲ ἤδη καὶ καταπεπλεύκαμεν. Verum aut omnia me fallunt, aut haec verba Mercurio tribuenda sunt, qui, ut incipere, ita desinere eum iubet,

C. 21. p. 293. παίζεις, ὦ Χάρων, ἢ καθ ̓ ὕδατός, φασιν, ἤδη γράφεις, παρὰ Μικύλλου ἤδη τινὰ ὀβολὸν προςδοκῶν· In hoc loco non non solum repetitum offendit, verum neutrubi aptum est. Dudum iam suspicionem foveram, hoc ἤδη alicubi excidisse, et margini codicis allitum varias sedes occupasse; at quamnam divinare non poteram. Nunc video optimum codicem Gorl. in Charontis responsione (ὦ καλῆς ναυτιλίας καὶ ἐπικερδούς τήμερον· ἀποβαίνετε δ' όμως ἐγὼ δὲ ἵππους καὶ βοῦς καὶ κύνας καὶ τὰ λοιπὰ ζῶα μέτειμι διαπλεῦσαι γὰρ κἀκεῖνα δεῖ tertium ἤδη post διαπλεῦσαι γὰρ inserere. Delendum itaque videtur in duobus prioribus locis, quos male occupavit; et post γάρ e Cod. Gorl. restituendum; ibi enim vim loci egregie auget.

C. 23. p.294. ὦ Ραδάμανθυ, πρὸς τοῦ πατρὸς, ἐμὲ πρῶτ τον ἐπίσκεψαι παραγαγών. Rhadamanthus, qui iudex sedet, non παράγει eos, de quibus iudicium ferendum est. Hoc potius foret Mercurii. Forsan scribas παραλαβών.

C. 24. p. 295. ποὺ γὰρ ἐγὼ στιγματίας ἐγενόμην ; Scribe ποῦ γὰρ ἂν ἐγὼ κ. τ. λ. Nam ποῦ ἐγενόμην, est, ubi factus sum, που ἂν ἐγενόμην, ubi factus essem, Illud est concedentis, hoc vero negantis. Negare vero Cyniscum, sibi notas inustas fuisse, monstrat ipsa particula yao, quam notissimum est in respondendo sic elliptice poni, ut is,:

qui respondet, aliquid taceat, cuius tamen causam addit. Sic h. 1. cum Rhadamanthus Cyniscum exui iussisset, et nudum adstare, quo notas ei inustas inspiceret, Cyniscus respondet: nescio, quas tu notas inspicere vis; nam ubi eae mihi inustae essent? Explicat iam Rhadamanthus, quas intelligat notas ὁπόσα ἄν τις ὑμῶν πονηρὰ ἐργάσηται παρὰ τὸν βίον, καθ ̓ ἕκαστον αὐτῶν ἀφανῆ στίγματα ἐπὶ τῆς ψυχῆς περιφέρει, ubi quaenam vocat ἀφανῆ στίγματα? Quodcunque facinus aliquis patrat, in animo relinquit oriyua sive notam inustam; sed id oriyua non est apavės, visum effugiens; φαίνεται semper, sed in leviori peccato αμαυρόν ¿ori nai aoapés (quae voces mox de eodem occurrunt) in, atrociori vero nota prorsus caerulea et livida apparet. (cf. c. 28.) Talem yun Plato in Gorg. c. 61. e quo fonte Lucianum hoc figmentum hausisse interpretes iam annotarunt, διαμεμαστιγωμένην καὶ οὐλῶν μεστὴν vocat. Quid, quod ipse noster Cyniscus, antequam philosophiam amplecteretur, πονηρός et propterea multa nactus στίγματα, mox philosophiae ope ea omnia paulatim ex animo eluit, sed tamen ita, ut Rhadamanthus adspiceret ixvn xai onμεῖα τῶν ἐγκαυμάτων ἐξαληλιμμένα ἢ μᾶλλον ἐκκεκομμένα. Haec sane εγκαύματα sive στίγματα neutiquam ἀφανῆ initio fuisse credenda sunt. Vox sine dubio corrupta videtur; quod neminem interpretum animadvertisse miror, ni forsan excipias Wielandium, qui uno vocabulo addito, vertit eine fast unmerkliche Brandnarbe, quod tamen et ipsum nondum satisfacit. Varia conieci, ut aivan oriyuaza, sed nihil mihi placet; locum aliis felicioribus emendandum relinquo*). -In verbis proxime sequentibus acts ἀναζήτει ταῦτα, ἅπερ σὺ φῂς τὰ στίγματα, posses interpungere ταῦτα, ἅπερ σὺ γῂς, τὰ στίγματα, ut ταῦτα τὰ στίγματα coniungantur, non aлto τà oriɣuara. Sed bene se habet relativum, addito articulo, quamvis rariuscule eiusmodi nexus verborum reperiatur. Soph. Antig. v. 403.

ταύτην γ' ἰδὼν θάπτουσαν, ὃν σὺ τὸν νεκρὸν

ἀπεῖπας.

nbi, quod Bothius edidit, ou où rov vexpov, et ego olim conieceram, sed nunc nihil muto. **) ,,Amant Graeci cum pronomine relativo iungere nomen, quod in altero membro poni debebat. Vid. Herm. ad Vig. p. 712, 35. Heind. ad Plat. Gorg. p. 121. Matth. Gr. Gr. S. 474." Verba sunt Erfurdtii in ed. sec. huius dramatis. Sed haec non

*) An dia par vel où x à¶añ, ut negatio saepe excidit?

GRAEFE.

**) Mire quoque dictum foret, sepelio eum, cuius cadaver sepelire interdictum est. (Miscell. Vol. II. P. II. 1823.)

15

prorsus huc pertinent. Nam quin pro ouros ore o ávne, öv εἶδον saepissime dicatur, οὗτός ἐστιν, ὃν εἶδον άνδρα, nemo dubitabit; verum quaeritur, utrum quoque dici possit öv eidov tov ävdga. Herm. ad Vig. 1. 1. nullum eiusmodi exemplum laudat, nec Fisch. ad Well. T. 3, 1. p. 340, quem Herm. citat. Matthiae 1. 1. nostrum Sophoclis locum affert et e Platone duos, Polit. p. 29. Rep. I. p. 61., qui non sunt ad manus. Sed ne quis dubitet, multa ex solo Platone congessit Heind. 1. c. atque attulit iam Schol. Sophocl. locum Cratini:

ὅν περ Φιλοκλέης τὸν λόγον διέφθορεν.

et praeter locum Luciani nunc allatum vide quoque Lucian. de merc. cond. c. 25. T. 1. p. 314. wv pèv jão Evexa τῶν μαθημάτων ἐπιθυμεῖν φήσας παρείληφε σε Hermotim. c. 20. Τ. 1. p. 352. πως ουν οἷόν τέ σοι ἦν, ἀφ ̓ ὧν ἔφησθα ἐκείνων τῶν γνωρισμάτων διορᾶν τὸν ὀρθῶς φιλοσοφοῦντα ἢ μή;

ibid. οὐκ οἶδα δὲ ὅπως ἐξαλήλειπται. Piscat. c. 36. Τ. 1. p. 266. καὶ τὰ βιβλία ἐξαλήλειπται. Sed utroque loco rescribendum est sakiti, quae sola proba est huius perfecti forma; ut Lucian. Alex. c. 30. T. 1. p. 533. andųevov Apol. pro imagin. c. 26. T.2. p. 27. ¿§ainiiq0w, ubi in uno codice idem vitium ¿§andeigoo reperitur. Reduplicatione attica abiecta Theodorus Prod. ultimae Graecitatis auctor, p. 242. habet neuμévous. [Plura dabit Lobeck, ad Phryn. p. 32. 33., unde patet, recentiores & forma uua non abstinuisse. Cf. Galen. de potest. Simpl. 1. 2. p. 26, 8. ed. Bas. (alium locum e libro primo laudat Lobeck, quem ex alia editione citatum nunc conferre non vacat) praeterea Vers. LXX. Numer. 3, 3. Last. 4, 7, 7. ubi ipse codex Regiomontanus vitiosam scripturam iuuevos, pluribus exemplis a Lobeckio adstructam, praebet. Alio modo corruptum est, quod habet Schol Luc. Iov. trag. c. 36. T. 2. p. 134. ovvaheμμivov, ubi bene Cod. G. συναληλιμμένον.]

ibid. ἀγαθῷ γε, οὗτος, καὶ ἀνυσιμωτάτῳ χρησάμενος τῷ φαρμάκω· Exclamationem ouros hic nullum locum habere, facile largietur, quisquis usum eius perspexit; lego ex duobus codd. οὕτως sc. ὅτι φιλοσοφεῖν ἤρξα.

C. 25. p. 296. Μεγαπένθης ὁ Λακύδου ἡκέτω. Articu lum addidit Schmieder e duobus codd. Male. Nam in foro et negotiis civilibus articulus ante genitivum nominis patris omitti solet. Cf. Herm. ad Vig. p. 701. Matth. Gr. Gr. S. 273.

C. 26. p. 296. ἐπεὶ δὲ τοὺς θρασυτάτους κ. τ. λ. Lea gendum insidǹ dè etc. quod nulla probatione eget. [ Mini

me necessarium est.] - Mox in verbis ῥᾴδιον γοῦν ἄν τις τὸν ἥλιον ἢ τοῦτον ἀσκαρδαμυκτὶ προςέβλεψεν sine dubio rescribendum est ῥᾷον. Idem vitium in eadem voce conmissum Platoni abstersit Heind. ad Phaed. c. 41.

C. 27. p. 297. πλὴν ἀλλὰ ἐθεασάμην γε πολλὰ καὶ ἄρρητα καὶ πᾶσαν ὕβριν ὑπερπεπαικότα. Pro postrema voce in nonnullis codd. ὑπερβεβηκότα legitur, quod ex rarioris vocis interpretatione natum esse, iam Reitzius vidit; qui addit, Stephanum in Thesauro hoc verbum υπερπαίειν duabus aliis auctoritatibus probare. Stephanum evolvere non licet verum cf. Lucian. abdicat. c. 15. Τ. 1. p. 496. μάλιστα εἰ τηλικαύτη τις ἡ εὐεργεσία τυγχάνοι, ὡς πάντα ὑπερπαΐειν τὰ μετὰ ταῦτα, ubi ὑπερβαίνειν in uno cod. Imagin. c. 9. Τ. 2. p. 8. μέγα τι θαῦμα καὶ θέαμα, πᾶσαν τὴν ἀνθρωπίνην εὐ μορφίαν ὑπερπεπαικός. Heliod. 7, 9. p. 269. τότε δὲ πλέον ὑπὸ θέας αμάχου τῆς Θεαγένους καὶ τὰς πώποτε εἰς πεῖραν ἐλθού σας ὄψεις ὑπερπαιούσης ἀνακαόμενον. Ceterum obiter mo neo, in eodem cap. imagin. paulo ante male legi, ύπε φαίνοντο οἱ ὀδόντες) γοῦν αὐτὸ δὴ τῷ τοῦ Ὁμήρου ἐλέφαντι τῷ πριστῷ ὅμοιοι, lege ὑπεφαίνοντο γοῦν, αὐτὸ δὴ τὸ τοῦ Ὁμή ρου, ἐλέφαντι τῷ haec vox forsan eiicienda) πριστῷ ὅμοιοι. cf. Matth. Gr. Gr. §. 283. Luc. Nigrin, c. 6. T. 1. p. 18.

C. 28. p. 297. τίνα ἂν κολασθείη τρόπον. Sic pro τίνα οὖν κολ. bene Schmieder e duob. codd. Nam hoc sine ἂν soloecum est; verum praestat forsan τίνα οὖν ἄν. Contrarium vitium insidet Nigrin. c. 10. T. 1. p. 19. ubi in verbis οὐδὲν ἂν οὖν αὐτῶν ἔτι σοι δεῖ πρὸς ἐμὲ sine dubio vocula in delenda est. At in Hippocr. de glandul. c. 14. Τ. 1. p. 416. pro ώςτε ὅτι οὖν ἀποκερδάνωσιν, ἀπὸ τῶν ὀχε τῶν, τοῦτο ἕλκουσι πρὸς σφέας, leg. ὅ, τι ἂν ἀποκ. βιο εἰ θέλοις ex uno cod. et editione pr. scribendum est εἰ θέλεις. Nam ubi haec verba urbanitatis causa ita interponuntur, Graeci semper indicativo usi sunt, εἰ θέλεις, εἰ βούλει, non optativo, εἰ θέλοις sive βούλοιο. - "In fine landem huius dialogi pro κατὰ τὸν βίον scribam cum cod. Par. παρὰ τὸν βίον ut cap. 23 et 24.

τα

III. IN VARIOS LUCIANI LOCOS.

Mox

Ad eum qui dixerat, etc. c. 1. Τ. 1. p. 11. καὶ τοῦτο ἐκ τοῦ Προμηθέως ἂν εἴη, πλὴν εἰ μὴ διαλλάττοιτε, ὅτι μηδ' ἐκ πηλοῦ πλάττετε, ἀλλὰ χρυσᾶ ὑμῖν τοῖς πολλοῖς τὰ πλάσμα Seribo ότι μὴ ἐκ πηλοῦ, nihil enim iuvat otiosum illud s. Hemsterh. Μηδὲ hic non tolerari posse, certum est. Sed scribam potius ὅτι μηδὲν πηλοῦ πλάττετε. Vulgata originem debet indocto librario, qui genitivum in πηλοῦ πλάττειν non intellexit. Sic Luc. Nigrin. c. 2. Τ. 1. p.

.

16. 17. σφαίρα καλάμου πεποιημένη, ubi mire turbant interpretes. Matth. Gr. Gr. S. 375, 2. Mox in fine cap. sec. pro καὶ μικρόν τις λίθον ἐμβαλών συντρίψειεν ἅπαντα necessario legendum est κἂν μικρόν etc. Hoc ἄν pertinet ad συντρίψειεν, et ἐμβαλών pro εἰ ἐμβάλοι positum est. Saepissime ita in libris veterum turbatum est, praecipue quoque in Luciano. Sic statim in. cap. seq. scribe καίτοι Φαίη ἄν (quae vox in editis deest) τις παραμυθούμενος, οὐ ταῦτα εἰκάσαι τῷ Προμηθεῖ, ἀλλὰ τὸ καινουργὸν τοῦτο ἐπαινῶν, καὶ μὴ πρός τι ἄλλο ἀρχέτυπον μεμιμημένον ; in quo loco nunc demum video id, quod margini editionis meae alleveram, ἐπαινεῖν iam a Benedicto occupatum fuisse; coniecturam non absurdam vocat Hemsterh.; ipse tamen duas alias proponit, οὐ ταῦτα εἴκασέ σε, aut τοῦτο ἐπαινεῖ, quarum neutra applausum facile feret. Sed nulla mutatione opus est, cum ἐπαινών bene se habeat. Constructio aliquantulum impeditior est, at vere attica: καίτοι φαίη άν τις παραμ., οὐ ταῦτα (in his) εικάσαι τῷ Προμ. ἀλλὰ διὰ τοῦ και νουργοῦ; pro hoc, constructione paullulum variata, est, αλλά ἐπαινῶν τὸ καινουργόν. Vertas forsan lingua vernacula: allein es könnte jemand noch zu meiner Beruhigung behaupten, nicht hierin mich dem Prometheus verglichen zu haben, sondern weil er die Neuheit der Erfindung lobe etc. Voluit forsan Hemsterhus. εἴκασά σε, quod tamen et ipsum vulgatae non praeferam. -Ceterum ut in viam redeamus, -nos h. 1. av recte inseruisse, monstrant quae statim sequuntur verba ὁ μὲν ταῦτα ἂν εἴποι, quae verba repetitionem continent eorum, quae initio capitis dixerat, καίτοι φαίη ἄν τις. Paulo ante leguntur verba ὥσπερ ἐκεῖνος (sc. Prometheus) οὐκ ὄντων ἀνθρώπων, τέως ἐννοήσας αὐτοὺς ανέπλασε eandem interpunctionem in ed. Bip. reperi; dudum est, quod. οὐκ ὄντων ἀνθρώπων τέως iungendum censui. Nunc aut omnia me fallunt, aut eadem Hemsterhusii fuit sententia, cui, quantum ex ed. Bip. auguror, cum Amstel. non ad manum sit, operae non paruerunt. Cap. 5. p. 13. οἱ δὲ ἄνθρωποι τὸν χαλινὸν ἔτι αὐτῆς θαυμά ζωσι, καὶ τὴν ἁλουργίδα. Lego τὸν χαλινὸν ἐπ' αὐτῆς θαυμά ζωσι. Saltem quid ἔτι sibi velit nescio, in antecedentibus erat quoque αλουργίδι ἐπέστρωτο.

ฟ

Nigrin. c. 11. Τ. 1. p. 19. 20. καὶ ταῦτα μὲν, ἃ σὲ διῆλθες, ἐβουλόμην ἂν εἰρῆσθαί μοι· κἀκεῖνα δὲ, ὅτι γε οὐχ ἑξῆς οὐδὲ ὡς ἐκεῖνος ἔλεγε, φησίν τινα περὶ πάντων ἐρῶ, (πάνω γὰρ τοῦθ ̓ ἡμῖν ἀδύνατον) οὐδ ̓ αὖ ἐκείνῳ περιθεὶς τοὺς λόγους, μὴ καὶ κατ ̓ ἄλλο τι γένωμαι τοῖς ὑποκριταῖς ἐκείνοις ὅμοιος, οἳ πολλάκις ἢ Αγαμέμνονος, ἢ Κρέοντος ἢ καὶ ̔Ηρακλέους αυ τοῦ πρόσωπον ανειληφότες κ. τ. λ. In his verbis vide ne una vocula amplius dederit Lucianus μὴ καὶ κατ' ἄλλο τι