vulneribus objerint; atque tum deam interrogat, an simul mulieres mortuas adduci velit. Quis haec non miretur? Quo tandem mortis genere obierunt hae? num omnes eodem? nam mortis genus hic intactum relinqui nequit," ut ex sequentibus etiam patet. Respondet enim Clotho, μάλιστα, καὶ τοὺς ἀπὸ ναυαγίων γε. Non placent ita mulier res interiectae inter eos, qui a praedonibus occisi fuerunt, et eos, qui naufragio perierunt, Sie mox quoque eos vocat, qui febri mortui sint, In omnibus his genus mortis commemoratur; et mirum foret, ni inter eos, qui febri perierint, mulieres etiam fuissent. Voces ras yuyaïzas itaque corruptae videntur; quod magis etiam apparebit ex iis verbis, quibus Clotho pergit, postquam eos, qui naufragium passi fuerint, adduci iussit; ἅμα γὰρ τεθνᾶσι καὶ TV QOL TOOоv. Haec verba omnes interpretes, quotquot vidi, ita explicant, eos, qui in undis naufragio vitam amiserint, simul et eodem modo periisse. En sententiam Luciano dignam! naufragos omnes eodem mortis genere periisse! omnes scilicet naufragio! De äua postea videbimus; sed dixit Lucianus ro öμL τодov, non, ut isti volunt, tov avrov TOOTоv. Voluit Lucianus sine dubio, eos, qui naufragium passi sint, simili modo periisse, atque eos, quos modo Mercurius nominaverat. Unde luce clarius patet, mulieres nullum hic locum habere, sed desiderari vocem, quae mortuos aliquo violento mortis genere exprimat, quod naufragio simile sit. Quam vocem nondum reperi, neque facile reperiam, sedem corruptelae monstrasse contentus. - Ceterum acute Schmieder coniecit legendum μάλιστα, καὶ τοὺς ἀπὸ ναυαγίων γε ἅμα καὶ γὰρ τε θυᾶσι τὸν ὅμοιον τρόπον. Saltem ἅμα ad praecedentia retrahendum est; sic autea dixerat Mercurius ras de junaiκαι άμα βούλει παραγάγω ; sic mox Clotho ita pergit καὶ τοὺς ἀπὸ τοῦ πυρετοῦ δὲ, καὶ τούτους ἅμα· καὶ τὸν ἰατρὸν Αγαθοκλέα μετ' αὐτῶν, ubi postremum μετ ̓ αὐτῶν idem quod aua valet. Verum praeterea nescio, quid rs post vavayian sibi velit, et cum yao ante terão in cod. Gorl. desit, totum locum sic constituo μάλιστα, καὶ τοὺς ἀπὸ ναυ αγίων ἅμα· τεθνᾶσι γὰρ τὴν ὅμοιον τρόπον. Nam γὰρ εἰ καὶ quoties confusa sint, neminem fugit. Certe turbatum fuisse iam olim in hoc loco, monstrat lectio cod. Gorl. ano ναυσίων, οἵ γε άμα τεθνάσι, e quibus aliquis me acutior probabiliorem forsan lectionem eliciet. In y forsan nola quaedam numeri latet; sic antea oid no por av droDavovtes Exxaideza. Sed satis est ariolationum in loco deplorato. *)

*) Equidem pace Auctoris Clariss. hariolarer: Tode de Tuju

C. 8. p. 283. εἶτά σοι αυτόμολος ἥξω, καλοῦντος μηδε νός. Ριο αυτόμολος cod. Par. 3011 praebet αυτόματος, quod Belinus praefert; αὐτόμολος enim significare tantum transfugam. Sed αὐτόματος glossa est rarioris αυτόμολος, quae vox plerumque quidem transfugam sonat, hic vero, prima significatione, eum qui sponte venit. Sic Lucian. de merc. cond. c. 5. 'Τ. 1. p. 303. ἡ πρὸς τὸν βίον τοῦτον αυτομολία, de iis, qui sponte vitae genus aliquod eligunt. Quod praeterea Belinus addit, verba μηδενός καλοῦντος, videri sibi glossam τοῦ αὐτόματος, id nollem Viro Doct. excidisset. Nam epexegetice addita sunt, ut saepissime. Sie mox c. 9. ἄκουσον, ά σοι ἰδίᾳ μηδενός ἀκούοντος εἰπεῖν βούλομαι. [Πίν. 6, 16. postulante nullo, largitor voluncarius senatus.]

Ibid. μίαν με ασον μεῖναι τήνδε ἡμέραν, ἄχρις ἄν τι ἐπισκήψω τῇ γυναικὶ περὶ τῶν χρημάτων. Verba sunt tyranni, misere in vitam redire cupientis. Sed cum iam sit in inferis, non potest dicere:,,permitte me manere." Nam si manet, manebit in inferis. Pro MEINAI rescribendum videtur ANIENAI, totidem fere ductibus literarum. Sic paulo ante eadem pag. αλλά με πρὸς ὀλίγον κα σον ἀνελθεῖν. et mox c. 13. p. 287. ἀναβιώναι με ἔα σον μόνον.

- Mox

C. 9. p. 284. ἀποδράναι accentu peccat; debet esse αποδράναι. Sed in his et similibus sexcenties etiamnum in optimis editionibus peccatur. Sic scriptum exstat dñoδράναι Plat. Protag. c. 21. p. 491. Heind. id. Phaed. c 109. διαδράναι Lucian. ver. hist. 2, 26. Τ. 1. p. 468. He liod. aeth. 2, 19. p. 77. ἐκδράναι Dio Cass. 37, 47. in sequentibus pro ατελὲς μένει τὸ τεῖχος malim, μενεῖ scri bere, ut sit futurum. Sic in Timon. c. 4. Τ. 1. p. 37. pro ἀποφαίνουσι scribo αποφανοῦσι, et in Plat. Phaed. c. 15. p. 25. Heind. θαυμαστὸν ἴσως σοι φανεῖται, pro φαίνεται, quae mutatio initium capitis respicienti p. 24. se probabit.

Ibid. μέχρις ἂν — μνῆμα ἑαυτῷ παμμέγεθες ἀναστήσας ἐπιγράψω etc. Lege ἐμαυτῷ, Solanus inquit; adstipulántur Reitz et Schmieder, sed abstinendum est ab omni mutatione. Sexcenties enim, ut Heind. ait ad Plat. Phaedon. c. 91. p. 155. atticis pronomen hoc de altera persona usurpatum est, rarius de prima; cuius exemplum affert Soph. Oed. T. 138. secundae personae exempla ex eodem Sophocle affert Brunck. ad Gnom. p. 344. . De poëtis itaque nullum dubium; verum, quod Buttm. mo

χους ἅμα βούλει παραγάγω; Κλ. μάλιστα· καὶ τοὺς ἀπὸ ναυκ γίων, οἵ τ ̓ ἐν ἀλὶ τεθνῶσι τὸν ὅμοιον τρόπον. GRAEFE.

net S. 114, longe plurima loca in soluta oratione crisin adhuc admittere, id eo ni fallor spectat, quod facili neg otio emendari possunt, et hic illic in codd. etiam prima vel secunda persona reperitur. Quapropter ex iis nul lum certum praesidium peti posse videtur. Sed quis in Heliod. 2, 17. p. 73. pro καθ' ἑαυτούς ausit reponere και ἡμᾶς αὐτούς, vel ind. p. 74. pro ἐφ' ἑαυτῶν, ἐφ ̓ ἡμῶν αὐ των. Sic quoque id. 2, 19. p. 76. ἑαυτοὺς de prima persona usurpavit; et 7, 28. p. 307. avrov et l. 10, c. 29. p 430. ἑαυτῆς de eadem persona. Praeivit iam Demosth. de cor. c. 52. p. 364. Harl. καὶ εἰ μὴ προεξανέστης μεν μικρὸν, οὐδ ̓ ἂν ἀναλαβεῖν αὑτοὺς ἂν ἠδυνήθημεν, cf. quoque Iulian. in Constant, p. 6. Schaef. Sic in Lucian. Asin. c. 13. Τ. 2. p. 70. ἑαυτὸν ἑώρων ὄνον ibid. c. 26. p. 77. ἐγὼ δὲ ἀνέστενον αυτόν. Aliis in locis codd. hanc primam personam praebent; Sic in eod. lib. c. 13. Τ. 2. p. 69. pro ἐμαυτῆς in optimo cod. Gorl. est ἑαυτῆς, et c. 33. p. 82. pro ἐμαυτὸν in eodem libro ἑαυτόν, et Pseu dol. c. 2. Τ. 2. p. 377. pro ἐμαυτὸν rursus ἑαυτόν. cf. quoque Cor. ad Heliod. T. 2. p. 45.

C. 11. p. 285. ἡ θυγάτηρ δέ σοι ταῖς παλλακίσι τοῦ νυνὶ τυραννοῦντος ἐγκαταλεχθήσεται. Bene σοὶ pro σοῦ e trib. codd. Schmieder recepit. Sic paulo ante τὴν μὲν γυναῖκά σοι Μίδας ὁ δοῦλος ἕξει, et c. 20. p. 292. τῶν νεογνών μοι παιδίων, ut ibi Schmied. e duobus codd. recepit. Pro έγω καταλεχθήσεται Schol. habet εγκαταλογήσεται, unde recipiendum fuit εγκαταλεγήσεται, quod nunc quoque cod. Par. 2954 exhibuit. Nam λεχθήσομαι pertinet ad λέγω, dico, λεγήσομαι vero ad λέγω colligo.

Ibid. τῶν φίλων δὲ οὐδεὶς ἀγανακτεῖ τοῖς δρωμένοις. Dativam vel nudum vel adiuncto ἐπὶ post ἀγανακτεῖν, στέργειν et similia illustravit Matth. Gr. Gr. S. 403, c. — Exempla e solo Luciano valde augeri possunt: ut, στέργειν τινί, Bis accus. c. 4. Τ. 2. p. 204. ἀγαπᾶν τινι, Apol. pro imag. c. 15. Τ. 2. p. 21. αχθεσθαί τινι et ἐπί τινι, Dial. marin. 14, 3. T. 1. p. 135. Accusativum nonnullis horum verborum additum firmat idem V. D. 1. c. not. 1. Geniti vum vero inveniat forsan aliquis in ipso hoc dialogo Luciani c. 26. p. 396. οἱ δὲ υἱέων πρὸς ὕβριν ἀπαγομένων άγαν · ακτήσαντες. Sed νἱέων ἀπαγ. ibi sunt genitivi absoluti, et supple τούτῳ, vel τούτοις ἀγανακτήσαντες.

Ibid, μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἐπηύχοντό μοι πολλὰ καὶ ἀγαθά, προαποθανεῖν ἕκαστος αὐτῶν ἕτοιμος, εἰ οἷόν τε εἶναι. Pone comma post οἷόν τε, nam εἶναι pendet ab omisso λέγοντες, νεὶ ὑπισχνούμενοι, quod intelligendum est in ἐπηύχοντο. Ordo est έπηνχ. μ. π. κ. αγ. λέγοντες ἐκ. τ. εἶναι προαποθα

νεῖν, εἰ οἷόντε. Vix hoc monuissem, nisi vidissem Reitziam, interpunctione deceptum, contendisse, ei h. 1. cum Infinitivo iungi. Quam constructionem ut assereret, affert exemplum ex vulgatis Aesopi exemplaribus, ubi in fabula, quae inscribitur ἁλιεὺς καὶ σμαρίς, haec verba leguntur: ἀλλ' ἔγωγε ἄνους ἂν εἴην, εἰ τὸ ἐν χερσὶ παρεὶς κέρ δος, καν σμικρὸν ᾖ, τὸ προςδοκώμενον, κἂν μέγα ὑπάρχῃ, ἐλ πίζειν. Sic in omnibus quidem, quas contuli, editionibus collectionis Planudeae legitur (Bas. 1524 et 1541. Antv. 1574. Genev. 1605. et Lundae 1787.) Sed soloecam orationem esse et mancam quisque facile videt. Occurrit eadem fabula, longe elegantius narrata, in collectione quam Schneider. V. D. e cod. Aug. edidit (Vratisl. 1812), ubi brevius locus hic sic effertur: ἀλλ' ἔγωγε εὐηθέστατος ἂν εἴην, εἰ τὸ παρὸν κέρδος ἀφεὶς ἄδηλον ἐλπίδα διώκουμε. Επ hoc Aesopi loco itaque nullum patrocinium peti potest τῷ εἰ cum infinitivo constructo. Diversa prorsus ratio est in oratione obliqua, ubi non solum apodosis, ut in lingua! Latina, sed etiam protasis, quae per relativum vel coniunctionem incipit, oblique effertur. Idem tamen rarissimum est in coniunctione &i, quapropter duo hic loca adscribam; alterum nostri Luciani de merc, cond. c. 33. Τ. 1. p. 319. καὶ εἴγε μὴ πολλὰ δεηθῆναι αὐτοῦ, καὶ τὸν κεκρύφαλον ἔχοντα ἐπὶ τῇ κεφαλῇ ἂν συγκαθέζεσθαι. alte rum Heliod. 5, 21. p. 203. καὶ γὰρ εἰ μηδέπω τῆς ώρας εἶ ναι τὰ πλώιμα, ἀλλ' ὑπάρχειν κ. τ. λ. Eiusdem constructio nis post relativum memorabile exemplum dabimus ex Hippocr. de ver. Medic. c. 1. Τ. 1. p. 35. οὐ φημι δὴ διὰ τοῦτο δεῖν τὴν τέχνην, ὡς οὐκ ἐοῦσαν οὐδὲ καλῶς ζητεομένην τὴν ἀρχαίην ἀποβαλέσθαι, εἰ μὴ ἔχει περὶ πάντα ἀκριβίην· ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον διὰ τὸ ἐγγὺς εἶναι τοῦ ἀτρεκεστάτου ὁμοῦ δύνασθαι ἥκειν λογισμῷ ἐκ πολλῆς ἀγνωσίας, θαυμάζειν τὰ ἐξευρημένα. Pro ὁμοῦ lege όπου, vel potius ὅποι; et δύνασθαι est pro δύναιτο vel ηδύνατο. Moneo tandem in fine capitis etiam interpunctionem falsam esse, πολλά με ανακρίνεις. ἐμβῆναι δέον. Pone comma post ανακρίνεις, nam sequitur δέον, non δεῖ

C. 13. p. 287. ΕΡΜ. ἔπου νῦν δραπέτα· δέχου τοῦτον σὺ πορθμεῦ, καὶ τὸν δεῖνα· καὶ ὅπως ἀσφαλῶς -. ΧΑΡ. ἀμέσ λει, πρὸς τὸν ἱστὸν δεδήσεται. Haec verba, prius uni Mercurio adscripta, sic recte e Solani coniectura et tribus codd. distinxit Schmieder. Charon orationem Mercurii interrumpit. Sed quid sibi volunt verba καὶ τὸν δεῖνα? Audiamus Herm. ad Vig. p. 704. „Primum & deiva vocatur, cuius nomen non novimus. (iam laudat H. nostrum loeum). Intelligitur sane certa persona, Cyniscus, sed

Mercurius huius nomen aequé ignorat, atque Megapenthis: id, quod patet e cap. 3 et 4." Hanc explicationem non admittendam censeo; nam quamvis prius utriusque nomen ignoravit Mercurius, tamen postea iam ea audierat, Cynisci quidem cap. 7. et Megapenthis c. 8. Praeterea de Cynisco non invito intrante haud dézoo dicere potuit Mercurius. Verba sine dubio corrupta sunt; multa licet hariolari, fortasse δέχου τοῦτον σύ, πορθμεί, κατα δεῖ αὐτίκα, ὅπως ἀσφαλῶς. Quae mox sequuntur verba sir' ov dizaiws etc. cum Solano Cynisco sunt tribuenda. Praeterea pro πικρὰν δ ̓ οὖν τὴν τυραννίδα ἕξεις legendum videtur πικρὰν γοῦν. τ. τ. ἐξ

C. 15. p. 289. μηδὲ ῥιγοῦν τοῦ χειμώνος. Atticum fur isset you cl. Buttm. Gr. Gr. p. 259. Exemplis ab eo laudatis adde diyovra Eudoc. Villois, anecd. T. 1. p. 202. árum Hippocr. de salubr. diaet. c. 1. T. 1. p. 627 Idem apud Scriptores Ionicos in verbo ideo locum ha bere, observat V. D. eodem loco. Sic & q 1 8 p ã σ i Hippocr. praedict. I 20. T. P. p. 484. idquνTES Hippocr. popular. III, 3. p. 725, aqidowvres id. popular. VII, 31. p. 855. ubi scribe agudovres. id. coac. praenot. c. 1. T. 1. p. 534. ἐπιδρώοντες lege ἐπιδρώντες. - In sequentibus pro μnovno bene e Ms. Oxon. Solanus reducere voluit and VTO, cui editores non obtemperarunt. Quae contra monuit Reitzius, merae nugae sunt.

C. 16. p. 289. 290. ἔτι δὲ καὶ ἡ κνίσσα ἡ τῶν σκευα ζομένων ἐς τὸ δεῖπνον ἀπέκναιε με. Alter schol. explicat ¿góvevé μe. Lat. interpr. enecabat me. Videntur legisse úлénшuvé μe. Voces hae saepius confusae sunt, sed vul gata praestat. Nigrin. c. s. T. 1. p. 18. os où perpics μe αποκναίεις περιάγων. Dial. mort. 23, 1. Τ. 1. p. 179. ὁ οὖν ἔρως τῆς γυναικὸς οὐ μετρίως ἀποκναίει με. — In praece dentibus post quanάgišov comma ponendum erat, nam qui sequuntur accusativi non ab hoc verbo pendent, sed a praegresso door, quod et Latinus interpres secutus est. In seqq. verba iuvrov vлTiagon recte schol. explicare vi detur per γαυριών, ὑπερηφάνως περιπατῶν. Aliis tamen locis idem valet, quod delicatulus, remissus, qui solutam vitam amat. Sic Herodian. 3, 20. as de annyjean to Ahβίνῳ μὴ μέλλων ὁ Σεβῆρος, ἀλλ ̓ ἤδη παρεσόμενος ὑπτιάζοντα zai Touqărți. Iuvenal. 1, 66. et multum referens de Maecenate supino.

C. 18. p. 291. πλῆρες ἤδη τὸ σκάφος· αὐτοῦ περίμενε ἐς αὔριον ἕωθέν σε διαπορθμεύσομεν. Malim distinguere: αὐτοῦ περίμενε ἐς αὔριον, ἔωθεν κ. τ. λ. Nam in vulgata interpunctione praepositio is nullum locum habere videtur.

1