AN ODE BY THE TRANSLATOR. Επι ροδίνοις ταπησί, Τηΐος ποτ ̓ ὁ μελισης Ίλαρος γελων εκειτο, Μεθυων τε και λυρίζων Αμφι αυλον οι δ' ερωτες Απαλοι συνεχορευσαν Ο βέλη τα της Κυθήρης Εποιεί, ψυχης οις ς" Ὁ δὲ λευκα πορφυροίσι Έστρωσα τις ερωτας, Υπομειδίασσας είπε• Σοφε, δ ̓ ὡς Ανακρέονία Τον σοφύλαλον απαντων, Καλεσσιν ὁ σοφιςαι, Τις γερων, τεον βίον μεν Τι φίλημα της Κυθήρης, Τι κυπελλα τε Λυαίς, Αιει γ' ερύφησας αδών, Ουκ εμες νόμες διδασκων, Ουκ εμον λαχων αυτόν; Ὁ δε Τηΐος μελισης Μπλε δυσχεραινε, φησί, Ότι, θεα, σε γ ̓ ανευ μεν, Ο σοφωλαλος απαντων Παρα των σοφων καλέμαι Φίλεω, πιω, λυρίζω, Μελα των καλων γυναικων Αφελώς Αφελως δε τερπνα παίζω, Ως λυρη γας, εμον ήλος Αναπνει μονες ερωΐας· Ὧδε βιόλα γαληνην Φιλέων μαλιςα πανίων, Ου σοφος μελωδός ειμι ; Τις σοφώτερος μεν εςι ; |