Page images
PDF
EPUB

"through a little hole in the chimney that backed "another chimney into the gentlewoman's chamber; "and by that passage, cawdles, broths, and warm "drinks, had been conveyed in unto them.

"Now in regard the place was so close, those customs of nature which must of necessity be done, and "in so long a time of continuance, was exceedingly "offensive to the men themselves, and did much annoy "them that made entrance in upon them, to whom 66 they confessed that they had not been able to hold " out one whole day longer, but either they must have squeeled or perished in the place. The whole service "endured the space of eleven nights and twelve days, "and no more persons being there found, in company "of mayster Abingdon himself, Garnett, Hill, Owen, "and Chambers, were brought up to London, to under"stand farther of his highness's pleasure*.'

66

[ocr errors]

"Bishop Burnet says †, he saw in the gallery of "English jesuits at Rome, among the pictures of their martyrs, that of Oldcorn, but not that of Garnett. This "omission he accounts for, by supposing that, perhaps "they would not expose to all strangers a picture with

[ocr errors]

a name so well known on it. Mr. Addison, in the "lodgings of the English jesuits at Loretto, saw the pic"tures of the two Garnetts, Oldcorn, and others, who "had been been executed in England, to the number of thirty. Garnett was certainly honoured as a martyr, "though he disclaimed all pretensions to it in his "remarkable apostrophe, Me martyrem! O qualem martyrem!' Eudæmon Johannis, a Cretan jesuit, "wrote his apology, and published it at Cologne, in "1610, with a very curious frontispiece, Garnett's por"traiture in the centre of a wheat straw, such as it

[ocr errors]

* Ashmole's Mss. at Oxford, vol. 804. fol. 93.

+ Letters, lett. iv. p. 260. 1724, 8vo.

Travels, p. 92. 1745, 12mo.

[ocr errors]

appeared to one of his disciples, who kept it as a re"lick, encircled with this legend, Miraculosa effigies "R. P. H. Garnet Soc. Jesu. Martyris Anglicane, "3 Maii, 1606 *.?

"Garnett was a man of much learning, professor of philosophy and Hebrew in the Italian college at Rome, "and supplied the place of the celebrated Clavius. It "doth not appear that he was active in the powder plot; "and he declared, just before his execution, that he was

only privy to it, and concealed what was delivered to "him in confession. He was a Nottinghamshire man, "and educated at Rome. He was hanged in St. Paul's "church-yard, May 3, 1606.

[ocr errors]

"Edward Oldcorn was priest to Mr. Habingdon at Henlip, and invited Garnett to come there: he was hanged at Worcester, April 7, 1606. For a further "account of these priests, and likewise of the gunpowder

[ocr errors]

plot, see the Appendix to the second part of the Me"moirs of Missionary Priests executed in England, "from 1577 to 1684,' printed in the year 1742.

* Mr. Benj. Pye's Third Letter on Phillips's Life of Pole. Granger, i. 260. Suppl. p. 133.

NOTE III; referred to in page 319.

STATEMENT OF THE OBJECTIONS TO THE OATH
PRESCRIBED то THE ROMAN-CATHOLICS BY

JAMES THE FIRST, AND OF THE ANSWERS TO
THEM.

(From Clarendon's State Papers, vol. i. p. 190.)

TEXTUS JURAMENTI.

Formula Juramenti novi Fidelitatis, in octo clausulas divisa.

Sensus præsumptus. Formula ista excogitata videtur in odium et suppressionem catholicorum,atque ignominiam ecclesiæ Romanæ, ejusque summi pontificis: ideòque præstari nequit absque lapsu aperto in professione externâ fidei, et scandalo manifesto pusillorum.

Sensus verè intentus.

Formula hæc non proponitur a rege in odium fidei, nec in ignominiam pontificis, quem sua majestas honorat et reveretur; nec in vexationem catholicorum, erga quos est benignissimus ; nec in abnegationem ullius veritatis fidei divinæ, de quâ noluit in hoc juramento mentionem fieri; sed ad civilem naturalemque duntaxat obedientiam exigendam, qualem cæteri monarchæ catholici, puta reges Francorum, a suis exigunt subditis. Pusilli autem sunt à meliùs sapientibus docendi, ut scandali opinionem deponant.

Textus Juramenti.

I.

Ego, A. B. veraciter et sincere agnosco, profiteor, testificor et declaro in conscientiâ meâ coram Deo et mundo, supremum dominum nostrum regem Carolum esse legitimum et verum regem hujusce regni, aliorumque majestatis suæ dominiorum et regionum.

Sensus præsumptus.

I.

In vocabulo "supremum" videtur includi primatus ecclesiasticus: quem, saltem in causis merè spiritualibus fidei, morum, et rituum sacrorum, laicæ potestati attribuere, est contra fidem; juxta illud Ambrosii ad Valentinianum imperatorem: "Si vel scripturarum seriem "divinarum, (inquit), vel ve"tera tempora retractemus; "quis abnuat in causâ fidei, in "causâ, inquam, fidei, episco"pos solere de imperatoribus "christianis, non imperatores "de episcopis judicare? Eris, "Deo favente, etiam senectutis "maturitate provectior, et tunc "de hoc censebis, qualis epis

[blocks in formation]

Sensus verè intentus.

I.

Planus et communis sensus hujus vocabuli non est alius, quàm quem olim habuit ante motam controversiam de primatu ecclesiastico; quique apud Gallos et Hispanos agnoscitur, cum principes suos vocant, illi souverains, isti verò soberanos. Nec ullam hic primatus insinuationem fieri, ipsi reges apertissimè declararunt. Quin eo jam res est disputatione deducta prudentium, ut multi theologi regii existiment primatum regium in ecclesiâ non aliud dicere, quam omnes personas laicas et ecclesiasticas, omnesque causas et res ipsorum quæ aliquid temporale aut bursale includunt, ad dominium et jurisdictionem principis civilis pertinere ; nisi quatenus ipse dignetur cognitionem ecclesiæ tribunali deferre: judicium vero de fide et moribus ac ritubus, rex noster sibi non arrogat, sed ad episcopos rejicit. Executionem vero & protectionem decretorum ec

clesiæ jurisdictione principis subjici, nemo ignorat: ut possit sine scrupulo admitti, episcopum esse Caput, patrem, pastorem spiritualem imperatoris, regis, principis, ut judicet de ejus animâ imperatorem vero, regem, principem, esse episcopi Caput, patrem et pastorem in temporalibus, ut de illius corpore et temporalitate judicium possit ferre: et diverso respectu, uterque primatum in ecclesia tenere dicatur.

Textus Juramenti.

II.

Quodque papa neque ex seipso, neque per ullam auctoritatem ecclesiæ seu cathedræ Romanæ, neque per ulla alia media cum alio quoquam, habeat potestatem vel auctoritatem deponendi regem, aut disponendi de ullis majestatis suæ regnis, seu dominiis; aut danti auctoritatem ulli externo principi ut invadat aut lædat ipsum, vel regiones ipsius; aut absolvendi ullum subditorum ipsius a vinculo fidelitatis seu obedientiæ erga majestatem ipsius; aut licentiam seu permissionem concedendi ulli subditorum ipsius, ut arma sumat, tumultusve suscitet, ullamve offerat violentiam aut læsionem regali personæ majestatis suæ, vel statui, seu gubernationi, sive ullis majestatis suæ subditis, intra majestatis suæ dominia.

[blocks in formation]
« PreviousContinue »