Qua sua de cœlo prospicit arva Ceres, Quaque patent ortus, et qua fluitantibus undis Solis anhelantes abluit amnis equos. Troja quidem tum se mirabitur, et sibi dicet. Vos bene tam longâ consuluisse viâ. Vera cano; sic usque sacras innoxia laurus Vescar, et æternum sit mihi virginitas." Hæc cecinit vates, et te sibi, Phoebe, vocavit ; Jactavit fusas et caput ante comas.
Quidquid Amalthea, quidquid Mermessia dixit; Herophile Phobo grataque quod monuit; Quasque Albuna sacras Tiberis per flumina sortes Portârit, sicco pertuleritque sinu,
Hæ fore dixerunt, belli mala signa, cometen, Multus ut in terras deplueretque lapis.
Atque tubas, atque arma ferunt crepitantia cœlo Audita, et lucos præcinuisse fugam. Ipsum etiam solem defectum lumine vidit Jungere pallentes nubilus annus equos, Et simulacra deûm lacrymas fudisse tepentes, Fataque vocales præmonuisse boves. Hæc fuerint olim. Sed tu jam mitis, Apollo, Prodigia indomitis merge sub æquoribus; Et succensa sacris crepitet bene laurea flammis; Omine quo felix et sacer annus erit. Laurus, io! bona signa dedit: gaudete, coloni; Distendet spicis horrea plena Ceres. Oblitus et musto feriet pede rusticus uvas, Dolia dum, magni deficiantque lacus. At madidus Baccho sua festa Palilia pastor Concinet; a stabulis tunc procul este, lupi. Ille levis stipulæ sollennes potus acervos
Accendet, flammas transilietque sacras; Et fetus matrona dabit; natusque parenti Oscula, comprensis auribus, eripiet. Nec tædebit avum parvo advigilare nepoti, Balbaque cum puero dicere verba senem.
Tunc operata deo pubes discumbet in herbâ, Arboris antiquæ qua levis umbra cadit ; Aut e veste suâ tendent umbracula sertis
Vincta: coronatus stabit et ante calix. At sibi quisque dapes et festas exstruet alte Cæspitibus mensas, cæspitibusque torum. Ingeret hîc potus juvenis maledicta puellæ, Postmodo quæ votis irrita facta velit. Nam ferus ille suæ plorabit sobrius idem, Et se jurabit mente fuisse malâ.
Pace tuâ, pereantque arcus, pereantque sagittæ, Phoebe, modo in terris erret inermis Amor. Ars bona sed, postquam sumsit sibi tela Cupido, Heu! heu! quam multis ars dedit illa malum! Et mihi præcipue, jaceo cum saucius annum, Et faveo morbo; tam juvat ipse dolor; Vixque cano Nemesim, sine quâ versus mihi nullus Verba potest, justos aut reperire pedes. At tu, (nam divûm servat tutela poëtas) Præmoneo, vati parce, puella, sacro; Ut Messalinum celebrem, cum, præmia belli, Ante suos currus oppida victa feret. Ipse, gerens laurus, lauro devinctus agresti, Miles, "Io," magnâ voce, "Triumphe," canet. Tunc Messala meus pia det spectacula turbæ ; Et plaudat, curru prætereunte, pater. Annue; sic tibi sint intonsi, Phoebe, capilli; Sic tua perpetuo sit tibi casta soror.
Castra Macer sequitur: tenero quid fiet Amori? Sit comes? et collo fortiter arma gerat? Et, seu longa virum terræ via, seu vaga ducent Equora, cum telis ad latus ire volet? Ure, puer, quæso, tua qui ferus otia liquit, Atque iterum erronem sub tua signa voca.
Quod si militibus parces, erit hic quoque miles, Ipse levem galeâ qui sibi portet aquam. Castra peto valeatque Venus, valeantque puellæ : Et mihi sunt vires, et mihi facta tuba est. Magna loquor; sed magnifice mihi magna locuto Excutiunt clausæ fortia verba fores.
Juravi quoties, rediturum ad limina nunquam! Cum bene juravi, pes tamen ipse redit. Acer Amor, fractas utinam, tua tela, sagittas Ilicet, exstinctas adspiciamque faces! Tu miserum torques; tu me mihi dira precari Cogis, et insanâ mente nefanda loqui. Jam mala finîssem leto; sed credula vitam Spes fovet, et fore cras semper ait melius. Spes alit agricolas; spes sulcis credit aratis Semina, quæ magno fœnore reddat ager. Hæc laqueo volucres, hæc captat arundine pisces, Cum tenues hamos abdidit ante cibus. Spes etiam validâ solatur compede vinctum: Crura sonant ferro; sed canit inter opus. Spes facilem Nemesim spondet mihi; sed negat illa. Hei mihi! ne vincas, dura puella, deam! Parce, per immatura tuæ precor ossa sororis ; Sic bene sub tenerâ parva quiescat humo. Illa mihi sancta est; illius dona sepulcro Et madefacta meis serta feram lacrymis ; Illius ad tumulum fugiam, supplexque sedebo; Et mea cum muto fata querar cinere. Non feret usque suum te propter flere clientem; Illius ut verbis, sis mihi lenta, veto; Ne tibi neglecti mittant mala somnia Manes, Moestaque sopitæ stet soror ante torum, Qualis, ab excelsâ præceps delapsa fenestrâ, Venit ad infernos sanguinolenta lacus. Desino, ne dominæ luctus renoventur acerbi: Non ego sum tanti, ploret ut illa semel. Nec lacrymis oculos digna est fœdare loquaces. Lena nocet nobis; ipsa puella bona est.
Lena necat miserum Phryne, furtimque tabellas Occulto portans itque reditque sinu. Sæpe, ego cum dominæ dulces a limine duro Agnosco voces, hæc negat esse domi.
Sæpe, ubi nox'promissa mihi est, languere puellam Nuntiat, aut aliquas extimuisse minas. Tunc morior curis; tunc mens mihi perdita fingit, Quisve meam teneat, quot teneatve modis. Tunc tibi, lena, precor diras; satis anxia vivas, Moverit e votis pars quotacumque deos.
MARTIS Romani festæ venêre Kalendæ ; (Exoriens nostris hinc fuit annus avis) Et vaga nunc certâ discurrunt undique pompâ Perque vias urbis munera, perque domos. Dicite, Pierides, quonam donetur honore
Seu mea, seu fallor, cara Neæra tamen. Carmine formosæ, pretio capiuntur avaræ. Gaudeat, ut digna est, versibus illa meis. Lutea sed niveum involvat membrana libellum, Pumex et canas tondeat ante comas; Summaque prætexat tenuis fastigia chartæ, Indicet ut nomen, litera facta, meum: Atque inter geminas pingantur cornua frontes; Sic etenim comtum mittere oportet opus. Per, vos auctores hujus mihi carminis oro, Castaliamque umbram Pieriosque lacus, Ite domum, cultumque illi donate libellum, Sicut erit; nullus defluat inde color. Illa mihi referat, si nostri mutua cura est, An minor, an toto pectore deciderim. Sed primum nympham longâ donate salute, Atque hæc submisso dicite verba sono: "Hæc tibi vir quondam, nunc frater, casta Neæra, Mittit, et, accipias munera parva, rogat;
« PreviousContinue » |