Ne foret æquales inter conviva, magis quem Diligeret mulier sua quam te.
O ego non felix, quam tu fugis, ut pavet acres Agna lupos capreæque leones!"
CARMEN XIII.-AD AMICOS.
HORRIDA tempestas cœlum contraxit et imbres Nivesque deducunt Jovem; nunc mare, nunc siluæ Threicio Aquilone sonant. Rapiamus, amici, Occasionem de die, dumque virent genua Et decet, obducta solvatur fronte senectus. Tu vina Torquato move consule pressa meo. Cetera mitte loqui: Deus hæc fortasse benigna Reducet in sedem vice. Nunc et Achæmenio Perfundi nardo juvat et fide Cyllenea
Levare diris pectora sollicitudinibus; Nobilis ut grandi cecinit Centaurus alumno: Invicte mortalis, Dea nate puer Thetide, Te manet Assaraci tellus, quam frigida parvi Findunt Scamandri flumina, lubricus et Simoïs;
Unde tibi reditum certo subtemine Parcæ
Rupere, nec mater domum cærula te revehet.
Illic omne malum vino cantuque levato,
Deformis ægrimonia dulcibus alloquiis.
CARMEN XIV.-AD MECENATEM.
MOLLIS inertia cur tantam diffuderit imis Oblivionem sensibus,
Pocula Lethæos ut si ducentia somnos Arente fauce traxerim,
Candide Mæcenas, occidis sæpe rogando: Deus, Deus nam me vetat
Inceptos, olim promissum carmen, iambos Ad umbilicum adducere.
Non aliter Samio dicunt arsisse Bathyllo Anacreonta Teïum,
Qui persæpe cava testudine flevit amorem Non elaboratum ad pedem.
Ureris ipse miser: quod si non pulchrior ignis Accendit obsessam Ilion,
Gaude sorte tua; me libertina neque uno
Contenta Phryne macerat.
Nox erat, et cœlo fulgebat Luna serenó Inter minora sidera,
Quum tu magnorum numen læsura Deorum In verba jurabas mea,
Artius atque hedera procera adstringitur ilex, Lentis adhærens brachiis:
Dum pecori lupus et nautis infestus Orion Turbaret hibernum mare,
Intonsosque agitaret Apollinis aura capillos, Fore hunc amorem mutuum.
O dolitura mea multum virtute Neæra! Nam si quid in Flacco viri est,
Non feret assiduas potiori te dare noctes, Et quæret iratus parem:
Nec semel offensæ cedet constantia formæ, Si certus intrarit dolor.
Et tu, quicunque es felicior atque meo nunc Superbus incedis malo,
Sis pecore et multa dives tellure licebit Tibique Pactolus fluat,
Nec te Pythagoræ fallant arcana renati, Formaque vincas Nirea,
Eheu translatos alio mærebis amores: Ast ego vicissim risero.
CARMEN XVI.-AD POPULUM ROMANUM.
ALTERA jam teritur bellis civilibus ætas, Suis et ipsa Roma viribus ruit,
Quam neque finitimi valuerunt perdere Marsi, Minacis aut Etrusca Porsenæ manus, Emula nec virtus Capuæ nec Spartacus acer Novisque rebus infidelis Allobrox, Nec fera cærulea domuit Germania pube Parentibusque abominatus Hannibal, Impia perdemus devoti sanguinis ætas, Ferisque rursus occupabitur solum.
Barbarus heu cineres insistet victor et urbem Eques sonante verberabit ungula,
Quæque carent ventis et solibus ossa Quirini, Nefas videre! dissipabit insolens.
Forte quid expediat communiter aut melior pars Malis carère quæritis laboribus:
Nulla sit hac potior sententia, Phocæorum Velut profugit exsecrata civitas
Agros atque Lares patrios habitandaque fana Apris reliquit et rapacibus lupis,
Ire pedes quocunque ferent, quocunque per undas Notus vocabit aut protervus Africus.
Sic placet? an melius quis habet suadere? Secunda Ratem occupare quid moramur alite?
Sed juremus in hæc: simul imis saxa renarint Vadis levata, ne redire sit nefas;
Neu conversa domum pigeat dare lintea, quando Padus Matina laverit cacumina,
In mare seu celsus procurrerit Apenninus, Novaque monstra junxerit libidine
Mirus amor, juvet ut tigres subsidere cervis, Adulteretur et columba miluo,
Credula nec ravos timeant armenta Ieones,
Ametque salsa levis hircus æquora.
Hæc, et quæ poterunt reditus abscindere dulces, Eamus omnis exsecrata civitas,
Aut pars indocili melior grege; mollis et exspes Inominata perprimat cubilia !
Vos, quibus est virtus, muliebrem tollite luctum, Etrusca præter et volate litora.
Nos manet Oceanus circumvagus: arva, beata Petamus arva, divites et insulas,
Reddit ubi Cererem tellus inarata quotannis Et imputata floret usque vinea,
Germinat et nunquam fallentis termes olivæ, Suamque pulla ficus ornat arborem, Mella cava manant ex ilice, montibus altis Levis crepante lympha desilit pede. Illic injussæ veniunt ad mulctra capellæ, Refertque tenta grex amicus ubera; Nec vespertinus circumgemit ursus ovile, Neque intumescit alta viperis humus. Pluraque felices mirabimur: ut neque largis Aquosus Eurus arva radat imbribus, Pinguia nec siccis urantur semina glebis, Utrumque rege temperante cœlitum. Non huc Argoo contendit remige pinus, Neque impudica Colchis intulit pedem; Non huc Sidonii torserunt cornua nautæ, Laboriosa nec cohors Ulixei.
Nulla nocent pecori contagia, nullius astri Gregem æstuosa torret impotentia.
Jupiter illa piæ secrevit litora genti, Ut inquinavit ære tempus aureum; Ære, dehinc ferro duravit secula: quorum Piis secunda vate me datur fuga.
CARMEN XVII.-AD CANIDIAM.
JAM jam efficaci do manus scientiæ, Supplex et oro regna per Proserpinæ, Per et Dianæ non movenda numina, Per atque libros carminum valentium Refixa cœlo devocare sidera, Canidia, parce vocibus tandem sacris Citumque retro solve solve turbinem. Movit nepotem Telephus Nereïum, In quem superbus ordinarat agmina Mysorum et in quem tela acuta torserat. Unxere matres Iliæ addictum feris
Alitibus atque canibus homicidam Hectorem, Postquam relictis moenibus rex procidit Heu pervicacis ad pedes Achillei.
Setosa duris exuere pellibus
Laboriosi remiges Ulixei
Volente Circa membra; tunc mens et sonus
Relapsus atque notus in vultus honor. Dedi satis superque pœnarum tibi, Amata nautis multum et institoribus. Fugit juventas et verecundus color Reliquit ossa pelle amicta lurida; Tuis capillus albus est odoribus, Nullum ab labore me reclinat otium; Urget diem nox et dies noctem, neque est Levare tenta spiritu præcordia.
Ergo negatum vincor ut credam miser, Sabella pectus increpare carmina Caputque Marsa dissilire nenia.
Quid amplius vis? O mare, o terra, ardeo, Quantum neque atro delibutus Hercules Nessi cruore, nec Sicana fervida
Virens in Ætna flamma; tu, donec cinis
« PreviousContinue » |