Postmodo quæ votis irrita facta velit. Nam ferus ille suæ plorabit sobrius idem, Et se jurabit mente fuisse malâ.
Pace tuâ, pereantque arcus, pereantque sagittæ, Phoebe, modo in terris erret inermis Amor.
Ars bona sed postquam sumsit sibi tela Cupido,
Heu! heu! quam multis ars dedit illa malum !
Et mihi, præcipue, jaceo cum saucius annum,
Et faveo morbo; tam juvat ipse dolor;
Vixque cano Nemesim, sine quâ versus mihi nullus
Verba potest, justos aut reperire pedes.
At tu, (nam Divûm servat tutela poëtas)
Præmoneo, vati parce, puella, sacro ;
Ut Messalinum celebrem, cum, præmia belli,
Ante suos currus oppida victa feret.
Ipse, gerens laurus, lauro devinctus agresti,
Miles, " Io," magnâ voce, "Triumphe," canet.
Tunc Messala meus pia det spectacula turbæ ;
Et plaudat, curru prætereunte, pater.
Annue; sic tibi sint intonsi, Phoebe, capilli;
Sic tua perpetuo sit tibi casta soror.
Castra Macer sequitur: tenero quid fiet Amori?
Sit comes? et collo fortiter arma gerat?
Et, seu longa virum terræ via, seu vaga ducent
Æquora, cum telis ad latus ire volet ?
Ure, puer, quæso, tua qui ferus otia liquit,
Atque iterum erronem sub tua signa voca.
Quod si militibus parces, erit hic quoque miles,
Ipse levem galeâ qui sibi portet aquam.
Castra peto valeatque Venus, valeantque puellæ :
Et mihi sunt vires, et mihi facta tuba est.
Magna loquor; sed magnifice mihi magna locuto
Excutiunt clausæ fortia verba fores.
Juravi quoties, rediturum ad limina nunquam !
Cum bene juravi, pes tamen ipse redit.
Acer Amor, fractas utinam, tua tela, sagittas
Ilicet, exstinctas adspiciamque faces!
Tu miserum torques; tu me mihi dira precari
Cogis, et insanâ mente nefanda loqui.
Jam mala finissem leto; sed credula vitam
Spes fovet, et fore cras semper ait melius.
Spes alit agricolas; spes sulcis credit aratis.
Semina, quæ magno fœnore reddat
Hæc laqueo volucres, hæc captat arundine pisces,
Cum tenues hamos abdidit ante cibus.
Spes etiam validâ solatur compede vinctum :
Crura sonant ferro; sed canit inter opus.
Spes facilem Nemesim spondet mihi; sed negat illa.
Hei mihi! ne vincas, dura puella, Deam!
Parce, per immatura tuæ precor ossa sororis ;
Sic bene sub tenerâ parva quiescat humo.
Illa mihi sancta est; illius dona sepulcro
Et madefacta meis serta feram lacrymis ;
Illius ad tumulum fugiam, supplexque sedebo;
Et mea cum muto fata querar cinere.
Non feret usque suum te propter flere clientem;
Illius ut verbis, sis mihi lenta, veto;
Ne tibi neglecti mittant mala somnia Manes,
Moestaque sopitæ stet soror ante torum,
Qualis, ab excelsâ præceps delapsa fenestrâ,
Venit ad infernos sanguinolenta lacus.
Desino, ne dominæ luctus renoventur acerbi:
Non ego sum tanti, ploret ut illa semel.
Nec lacrymis oculos digna est fœdare loquaces.
Lena nocet nobis; ipsa puella bona est.
TIBULLI LIB. II. ELEG. VI.
Lena necat miserum Phryne, furtimque tabellas
Occulto portans itque reditque sinu.
Sæpe, ego cum dominæ dulces a limine duro
Agnosco voces, hæc negat esse domi.
Tunc morior curis; tunc mens mihi perdita fingit,
Quisve meam teneat, quot teneatve modis.
Tunc tibi, lena, precor diras; satis anxia vivas,
Moverit e votis pars quotacumque Deos,
MARTIS Romani festæ venêre Kalendæ ;
(Exoriens nostris hinc fuit annus avis)
Et vaga nunc certâ discurrunt undique pompâ
Perque vias urbis munera, perque domos.
Dicite, Pierides, quonam donetur honore
Seu mea, seu fallor, cara Neæra tamen.
Carmine formosæ, pretio capiuntur avaræ.
Gaudeat, ut digna est, versibus illa meis.
Lutea sed niveum involvat membrana libellum,
Pumex et canas tondeat ante comas;
Summaque prætexat tenuis fastigia chartæ,
Indicet ut nomen, litera facta, meum :
Atque inter geminas pingantur cornua frontes ;
Sic etenim comtum mittere oportet opus.
Per, vos auctores hujus mihi carminis oro,
Castaliamque umbram Pieriosque lacus,
Ite domum, cultumque illi donate libellum,
Sicut erit; nullus defluat inde color.
Illa mihi referat, si nostri mutua cura est,
An minor, an toto pectore deciderim.
Sed primum nympham longâ donate salute,
Atque hæc submisso dicite verba sono:
"Hæc tibi vir quondam, nunc frater, casta Neæra,
Mittit, et, accipias munera parva, rogat;
Teque suis jurat caram magis esse medullis :
Sive sibi conjux, sive futura soror;
Sed potius conjux; hujus spem nominis illi
Auferet exstincto pallida Ditis aqua."
Qui primus caram juveni, carumque puellæ
Eripuit juvenem, ferreus ille fuit.
Durus et ille fuit, qui tantum ferre dolorem,
Vivere et ereptâ conjuge qui potuit.
Non ego firmus in hoc; non hæc patientia nostro
Ingenio; frangit fortia corda dolor.
Nec mihi vera loqui pudor est, vitæque fateri
Tot mala perpessæ tædia nata meæ.
Ergo, cum tenuem fuero mutatus in umbram,
Candidaque ossa super nigra favilla teget; Ante meum veniat, longos incomta capillos, Et fleat ante meum mæsta Neæra rogum. Sed veniat caræ matris comitata dolore; Mœreat hæc genero, mœreat illa viro. Præfatæ ante meos manes, animamque precatæ, Perfusæque pias ante liquore manus, Pars quæ sola mei superabit corporis, ossa Incinctæ nigrâ candida veste legant; Et primum annoso spargant collecta Lyæo, Mox etiam niveo fundere lacte parent; Post hæc carbaseis humorem tollere velis, Atque in marmoreâ ponere sicca domo. Illuc, quas mittit dives Panchaïa merces, Eoique Arabes, pinguis et Assyria,
|