Quid quisque vitet, numquam homini satis
Cautum est, in horas. Navita Bosporum
Poenus perhorrescit, neque ultrà
Cæca timet aliunde fata;

Miles sagittas et celerem fugam
Parthi; catenas Parthus et Italum
Robur sed improvisa leti

Vis rapuit rapietque gentes.

Quàm penè furvæ regna Proserpinæ,
Et judicantem vidimus Aeacum;
Sedesque discretas piorum et
Aeoliis fidibus querentem

Sappho puellis de popularibus;
Et te sonantem pleniùs aureo,
Alcæe, plectro dura navis,
Dura fugæ mala, dura belli!

Utrumque sacro digna silentio
Mirantur umbræ dicere: sed magis

Pugnas et exactos tyrannos

Densum humeris bibit aure vulgus.

Quid mirum, ubi illis carminibus stupens Demittit atras bellua centiceps

Aures, et intorti capillis

Eumenidum recreantur angues?

Quin et Prometheus, et Pelopis parens,
Dulci laborum decipitur sono:

Nec curat Orion leones

Aut timidos agitare lyncas.

EREU!

ODE XIV.

AD POSTHUMUM.

HEU! fugaces, Posthume, Posthume, Labuntur anni: nec pietas moram Rugis et instanti senectæ

Afferet, indomitæque morti.

Non, si trecenis quotquot eunt dies,
Amice, places illacrymabilem
Plutona tauris; qui ter amplum
Geryonen Tityonque tristi

Compescit undâ, scilicet omnibus,
Quicumque terræ munere vescimur,
Enavigandâ, sive reges,

Sive inopes erimus coloni.

Frustrà cruento Marte carebimus,
Fractisque rauci fluctibus Hadriæ;
Frustrà per autumnos nocentem
Corporibus metuemus Austrum.

Visendus ater flumine languido

Cocytus errans, et Danai genus
Infame, dainnatusque longi
Sisyphus Açolides laboris.

Linquenda tellus, et domus, et placens Uxor: neque harum quas colis arborum

Te, præter invisas cupressos,

Ulla brevem dominum sequetur.

Absumet hæres cæcuba dignior
Servata centum clavibus; et mero
Tinget pavimentum superbum
Pontificum potiore cœnis.

ODE XV.

IN SUI SAECULI LUXURIAM.

JAM pauca aratro jugera regiæ

Moles relinquent : undique latiùs
Extenta visentur Lucrino

Stagna lacu; platanusque cælebs

Evincet ulmos: tum violaria et
Myrtus, et omnis copia naritim
Spargent olivetis odorem,
Fertilibus domino priori:

Tum spissa ramis laurea fervidos
Excludet ictus. Non ita Romuli
Præscriptum et intonsi Catonis

Auspiciis, veterumque normâ.

Privatus illis census erat brevis,
Commune magnum : nulla decempedis
Metata privatis opacam

Porticus excipiebat Arcton :

Nec fortuitum spernere cespitem
Leges sinebant, oppida publico
Sumptu jubentes et deorum
Templa novo decorare saxo.

ODE XVI.

AD GROSPHUM.

OTIUM

TIUM divos rogat in patenti

Prensus Aegæo, simul atra nubes

Condidit lunam, neque certa fulgent
Sidera nautis :

Otium bello furiosa Thrace,
Otium Medi pharetrâ decori,

Grosphe, non gemmis, neque purpurâ venale, neque auro.

Non enim gazæ, neque consularis
Submovet lictor miseros tumultus
Mentis, et curas laqueata circum
Tecta volantes.

Vivitur parvo bene, cui paternum
Splendet in mensâ tenui salinum :
Nec leves somnos timor aut cupido
Sordidus aufert.

Quid brevi fortes jaculamur ævo
Multa? Quid terras alio calentes
Sole mutamus? Patriæ quis exul
Se quoque fugit ?

Scandit æratas vitiosa naves

Cura; nec turmas equitum relinquit,

Ocior cervis, et agente nimbos

Ocior euro.

Lætus in præsens animus quod ultrà est
Oderit curare, et amara lento
Temperet risu. Nihil est ab omni
Parte beatum.

Abstulit clarum cita mors Achillem;
Longa Tithonum minuit senectus;
Et mihi forsan, tibi quod negârit,
Porriget hora.

Te greges centum Siculæque circùm
Mugiunt vaccæ; tibi tollit hinnitum
Apta quadrigis equa; te bis Afro

Murice tinctæ

Vestiunt lanæ : mihi parva rura et
Spiritum Grajæ tenuem Camenæ
Parca non mendax dedit, et malignum
Spernere vulgus.

ODE XVII.

AD MAECENATEM AEGROT U M.

CUR

R me querelis exanimas tuis?

Nec dis amicum est, nec mihi, te priùs

Obire, Mæcenas, mearum

Grande decus columenque rerum.

Ah! te meæ si partem animæ rapit
Maturior vis, quid moror altera,
Nec carus æquè, nec superstes
Integer ? Ille dies utramque