Servari nolit? dicam, Siculique poetae Narrabo interitum: Deus immortalis haberi 463. 464. Dum cupit Empedocles, ardentem frigidus Aetnam 465. Insiluit; sit ius liceatque perire poetis: Invitum qui servat, idem facit occidenti: 466. 467. Nec semel hoc fecit; nec, si retractus erit, iam 468. Fiet homo, et ponet famosae mortis amorem. 459. Nec satis apparet cur versus factitet: utrum 470. Minxerit in patrios cineres, an triste bidental 471. Moverit incestus; certe furit, ac velut ursus 472. aetatibus spectet. Argumentum est vel vetus vel novum. Nova persona sibi ubique constet. Argumentum, iam ab aliis tractatum, est facilius quam nondum tractatum. Omnia in scena ne oculis spectatorum exponantur. De numero actuum et personarum. De officio Chori. Atque his de Heroico et Dramatico carmine dictis, communes quaedam subiunguntur animadversiones, veluti: de Natura et Arte iungenda. Graecos in utraque excelluisse, Romanos minus, idque propter perversam puerorum educationem. Poeta utile dulci misceat. Nemo poeta est quidem perfectus; studeat tamen, quantum possit, perfectioni. Carmen undique et intus spectari non reformidet. Nam mediocris poeta est negotium intolerabile. Et tamen unusquisque versus facit, quamvis non didicerit; neque aliorum iudicium cognoscit. Miseri homines, qui poesin sic tractent, praesertim ea sit res tam vetus, utilis et venerabilis. Sed facultas poe cum tica non sine magno labore comparatur. Sine eo poetae fiunt inepti, quales hodie sunt multi. Et tamen, si meus poeta sit dives, laudatur ab adulatoribus, sed a prudentibus ridetur. Isque risu dignus est. Nam, dum se intelligentem et magni ingenii putat, insanit. Absoluto iam hoc meo opere, aliorum dispositionem inspexi. Verebar enim ne, si prius inspexissem, vinculis quibusdam me ipse impediturus fuissem, quae integro iudicio obesse potuissent. Hanc a mea longe esse diversam, non sine magna animi laetitia cognovi. Auctores novae dispositionis sunt Antonius Riccobonus, Daniel Heinsius, Ludovicus Desprezius, Petrus Antonius Petrinius et Bouhierius. Editio Antonii Riccoboni prodiit Patavii a. 1591; Danielis Heinsii Leidae a. 1610; Ludovici Desprezii (Desprez) Parisiis a. 1712; Petri Antonii Petrinii Romae a. 1777, hoc titulo: La poetica di Q. Orazio Flacco restituita all' ordine suo 473. Obiectos caveae valuit si frangere clathros, Indoctum doctumque fugat recitator acerbus: 474. Quem vero arripuit, tenet occiditque legendo, 475. Non missura cutem, nisi plena cruoris, hirudo. 476. tradotta in terzine con Prefazione Critica e Note; norma Bouhierii descripta exstat in Horreo Encyclopaedico (Franci appellant Magasin Encyclopédique) Parisiis, 1805. Quoniam libri isti non omnibus in promtu sunt, ordinem versuum, quem verum iudicabant, apposui. Idem fecit Gonodus, qui Epistolam ad Pisones edidit Parisiis a. 1841. Hic Petrinium non novisse videtur. Petrinius Epistolam etiam in tres partes divisit, ita tamen, ut eum diversam a mea rationem esse secutum appareat. 295-308. Ingenium misera quo ferat error. 38-41. Sumite materiam 111 lucidus ordo. 23. Denique sit quodvis simplex duntaxat et unum. 149-150. Et quae desperat 131 relinquit..... 45. Hoc amet, hoc spernat promissi carminis auctor. 42-44. Ordinis haec virtus tempus omittat. teneant sortita decenter. nigroque capillo. cur urceus exit. indictaque primus. 92. Singula quaeque locum 153-174. Tu quid ego et populus extrahat alvo. nugaeque canorae. convenientia cuique. morabimur aptis. castigatorque minorum. prorogat aevum. 333-337. Aut prodesse de pectore manat. 341-346. Centuriae seniorum |