cucurra s.

huruca 49. 55. Vellem tamen Alciatus verborum simul illorum, quæ substituit, sententiam adjecisset, quam haud facile expedias; nisi forte hominem nihili stolidumque erucam vocari censeas, quemadmodum Plautus Truc. V, 5, 50. campas pro nugis dixerit. cocurra emend. Scriver. et sic a Carisio h. 1. citari monet. Vetus scholion h. 1. est: "Uruca mimologi stupidi nomen finxit, quia ferme quasi frequenter fallitur, quum agit personam mariti: (aut ex emendat. Schurzfl., qui a femina sua sic frequenter fallitur, quum adsciscit personam mariti) vel, ut alii dicunt, genus est animalis fœdi, spinosi, ut ericius. Uruca autem est proprie illud, quod in faba nascitur, ut gurgulio." Cf. Stewech. ad Apuleii Apolog. p. 495. Salmas. Exerc. Plin. p. 893. et ad Tertull. Pall. p. 187.

EXCURSUS

AD SAT. VI, 343.

Simpuvium restitui ex 1. 10. 17-20. 24. 68. 69. 71–73. quæ scriptura etiam reperitur in Plin. XXXV, 12. s. 46. Cic. ap. Non. 4. n. 434. et Varr. ibid. 15. n. 12. Vetus scholion h. 1. est: 66 Simpu vium, vas sacrificiis aptum, in quo Pontifices lavare (leg. quo P. libare) solebant: simpuvium autem, quia omnes sacerdotes simul bibebant; unde simpuviatrix illa dicitur, quæ porrigit poculum ipsum." Sympuvium 11. 12. 14-16. 22. 25. 26. 45. 47. 48. 50. 54. 56-67. 74. 77. 81. 82. Sympinium 49. 55. quod a ovuπiver, combibendo, dictum putant. Simpluvium 21. 23. Symptuium 46. Sympullum 70. At forte scribendum Simpulum; vel, si veteres Romani, ut vulgo putant, secundam syll. hujus voc. non produxere, sed corripuere, Simpullum, quod etiam editum in 75. et 76. Festus: Simpulum, inquit, vas parvum, (forte simplum s. simplex) non dissimile cyatho, (vel ligneum, vel fictile) quo vinum in sacrificiis libabatur, unde et mulieres rebus divinis dedita simpulatrices dicuntur. Varro L. L. IV, 26. Quo vinum dabant, ut minutatim funderent, a guttis guttum appellarunt; et quo sumebant (vinum) minutatim, a sumendo simpulum nominavere. In hujusce locum in conviviis e Græcia successit epichysis et cyathus, in sacrificiis remansit guttum et simpulum. In Fulgent. de prisco serm. et in Isidori Glossis simpulo conviva dicitur, et simpulator amicus sponsi assiduus cum eo in convivio. In Inscriptt. simpulariarius, qui simpula facit. Figuram simpuli exhibet Causeus Mus. Rom. T. II

p. 3. tab. 2. Conf. Harduin. ad Plin. XXXV, 12. s. 46. et Ernesti clav. Cicer.

EXCURSUS

AD SAT. VII, 12.

Magna est h. 1. varietas librorum, et nostrorum et Parisiensium, in nominibus propriis. Alcyonem 15. 23. 25. 26. 50. 56–60. 67. 70. 77. 82. Alcyone Æoli, alia Marpessæ, alia Atlantis filia. v. Heyne ad Apollodor. I, 7, 4. et 9. III, 10, 1. Halcyonem 61. 63. 65. 66. 74. Halcyonen 62. 68. 69. 71–73. Alcinoem 14. 16. Alcinoen 27. 45. 47. 48. 55. Alcinoe Stheneli, et alia Polybi filia. De illa v. Apollod. II, 4, 5. de hac Parthenii Erotica c. 27. Alcinohen 49. Alcynoem 24. Alcynoen 10. 54. 64. Alchinoem 22. Alchinoen 17. 20. Althinoen 21. Alcione 46. Alcionem 18. 19. Alcionen 60. Altionem 12.. · Alcitheon 1.75. 76. unde suspicor, h. 1. Alcithoen legendum esse. Schraderus vel Autonoen e VI, 72. vel Alcathoen ex Ovid. Met. IV, 1. substituendam putabat. Sed Alcithoe, 'Aλxıdóŋ, non Alcathoe, 'Aλzałóŋ, dicebatur mulier Thebana, quæ spretis Bacchi Orgiis in vespertilionem mutata est. v. Heins. ad Ovid. 1. 1. — Alcinoum 4. Hoc nomen fuit Hippocoontis filio, de quo v. Apollod. III, 10, 5. et regi Phæacum, notissimo ex Hom. Odyss. Z, 197 seq. H, 57 seq.

-

Bachi 21. 22. Pacci 1. quod forte non respuendum, et a nobis nunc receptum est. Paccius et Faustus videntur esse nomina poetarum, et Alcyone, Thebe ac Tereus tituli tragoediarum, quas illi scripsere. Paccius poeta sic non nisi h. 1., quod sciam, memoraretur, ut et Faustus, nisi hic idem est, qui perstringitur a Martiale XI, 65. Pacci tamen vel Pactii et Paccia passim laudantur in antt. lapidibus et inf. XII, 99. Cic. ad Div. IV, 16. Tac. Hist. IV, 41. et Ann. XIII, 16. 36. XV, 12. Martial. XIV, 78. al. Bacchi quoque, si hæc lectio vera est, non Dei nomen esse crediderim, sed poetæ nobis ignoti, qui forte non Bacchus, sed Bacchius dicebatur, quod nomen passim occurrit. v. Bentl. ad Horat. Sat. I, 7, 20. At vix dubito, quin librariis debeatur hoc nomen, quod illis notius erat, et ad Deum, Alcithoes punitorem, ab iisdem relatum sit: ut adeo poeta scripserit Alcithoen Pacci. Utrumque recepit Ach. Neque tamen magnopere repugnaverim, si quis Alcyonem s. Alcyonen vel Alcinoen propter auctoritatem librorum retinere malit. Possis etiam suspicari, pro Baccho s. Bacchio et Pac

cio substituendum esse Accium s. Attium, insignem poetam tragicum, qui Pacuvii bellique Numantini temporibus vixit; vel potius, suadente C. Valesio, legendum esse Bassi, ut designetur Saleius Bassus, de quo v. inf. ad v. 80.

Pro Terea male Therea 24. et Terrea 19. 23. De Tereo v. Comm. sup. ad VI, 644. et inf. ad v. 73. Fuit argumentum ac titulus multarum tragœdiarum, quas Sophocles, Euripides, Livius Andronicus, L. Attius aliique scripserunt. Sic et Thebais (h. 1. Theba) inscripta olim non modo carmina heroica, sed etiam tragœdiæ, v. c. ejusdem Attii et Senecæ.

EXCURSUS

AD SAT. VII, 62.

Euoe restitui ex 4. Est nota vox Baccharum suor (ex sû oi) et exclamatio, quum præsentis numinis sensu perturbarentur ac furerent, ut svav et saßoî, (v. Virg. Æn. VII, 389. et Ovid. Met. IV, 522.) unde Bacchantes Ero yuvaînes dicuntur Eurip. Phoen. 660. et ipse Bacchus passim Eos, Euius. v. Barnes. ad Eurip. Bacch. 141. et Bourdin. ad Aristoph. Thesmoph. 999. Eadem voce etiam Horatius in summo enthusiasmo usus est Od. II, 19, 5. 7. ohe 10. 15. 24. 25. 50. 54. 56-60. 62-69. 71-74. 77. quod probabant Britann., Farnab., Schurzfl., Bahrdt et alii, coll. Horat. Sat. I, 5, 12. II, 5, 96. Martial. IV, 91, 1. Plaut. Aulul. I, 1, 16. al. quibus locis fastidium satietasque hac voce designatur. Sed ohe multi dixere, euce vero præter Horatium nemo, nisi de ipsis Bacchis: adeoque hac voce magis, quam illa, carminum Horatii indoles et character adumbratur, ut mox v. 68. seq. Virgilianæ Æneidos, habito respectu loci de Alecto Æn. VII. Errant autem, qui euoe et ohe vocabula esse synonyma, vel ohe etiam in Horat. 1. 1. scribendum existimant. - euhoe 9. et 23 a m. pr. ut ap. Sidon. Epist. VIII, 9. Forsitan Satiricum illud de Satirico non recordaris: Satur est, quum dicit Horatius Euhoe. hohe 11. 13. hoe 16. 17. 22. 27. 45. ehohe 21. Heuhoe 14. 18-20. 23 a m. sec. 49. 55. Heuohe 12. 46-48. 61. 70. 75. 76. 82. Conf. Horat. Od. II, 19, 5. 7. et Virg. Æn. VII, 389. quibus locis eædem librariorum aberrationes reperiuntur.

EXCURSUS

AD SAT. VII, 80.

Jaceat Lucanus in hortis Marmoreus 12. 14. et V codd. Paris. ut emend. Gronov. Obss. III, 13. extr. probb. Burm. ad Anthol. II. p. 66. et Schurzfl. qui audacter totum h. 1. ita corrigebat: jaceat Lucanus in hortis Marmoreus. Sit Serrano tenuique Saleio Gloria tanta licet, quid cet. ut sententia h. 1. esset: statuas poetis positas non solvere æs alienum, quo teneantur. Sed, ut alia taceam, ita certe stet dicendum erat, non jaceat. Sic æneus ut stes ap. Horat. Sat. II, 3, 183.

et pro at 11. 14-25. 27. 30. 45-50. 54-63. 65-69.71-73. sed malebat Gronov. 1. 1.. Sarrano 11. 18-21. 23. 24. 28. 30. 59. 61– 63. Sarano 27. 46-48. 54. 58. 64. Sarnano 22. Gentis Atiliæ cognomen in numis et marmm. Saranus vel Sarranus scribitur, et a devictis Sarranis, Tyriis, (nam Sarra, y, priscum Tyri nomen, de quo v. Gell. XIV, 6.) h. e. Pœnis, vel potius a Sarrano, antiquo Umbria oppido, (unde Sarranates dicti Plin. III, 14.) deducitur a Drakenb. ad Sil. VI, 62. et Perizon. Animadv. hist. c. 1. p. 24. et 33. ubi doctissime de familia agitur Atilia multique errores vulgares refutantur. Vulgatam contra scripturam Serranus tuentur Heins. ad Virg. Æn. VI, 845. et alii, qui propter historiam, ex Cic. Rosc. Amer. c. 18. Plin. XVIII, 3. et Valer. Max. IV, 4, 5. notissimam, Atilio hoe cognomen a serendo datum putant. Ita tamen Serenus vel Seranus certe dicendus erat. Saleo Saleio 71. Salivo 48. Salino vel salino pro perperam 10-12. 14-17. 19-24. 45. 46. 61-63. et forte vetus Schol. cujus glossa ex emendat. Pith, et Schurzfl. sic legenda videtur: "Nomina sunt poetarum pauperum; aut a Serrano vase fictili, in quo Atilius Serranus solebat mendicare (forte manducare). Saleio (f. Salino) tenui: ait mendicorum catillum fictilem, in quo ea, quæ salsa sunt, apponuntur." Ascensius probabat utramque lectionem Sarrano et tenui salino, quod marmoreis hortis opponi arbitrabatur. Sed v. Comm.

EXCURSUS

AD SAT. VII, 120.

Mira est in hoc versu varietas lectionum.

Pelamydum 1. 3. 5. al.

Pelamidum in quibusdam libris, ut λaides ap. Aristot. VI, 16. Pellamidum 17 a m. pr. 19. Pilamidum 21. Sed nλaμùs et ænλaμúdiov rectius scribi monet Hesych. Pelamydes dictæ forsan παρὰ τὸ ἐν τῷ της λ uveî, quod in luto se occultant, saltem åπò roũ TMŋλoữ, a luto, in quo eas nasci dicit Festus. Pelamydum Afrorum et veteres epimenia bulbi 4. prob. Jun. vid. Comm.

aut abest a 19. aut veteres 5. 12. 15, 25—27. 46—77. et veteres 2— 4. 10. 11. 14. 16-18. 20—24. 45.

Mox Afrorum pro Maurorum libri tantum non omnes, quos sequutus sum, 2. 3. 5. 10. 11. 16-25. 27. 28. 45-50. 54-69. 71-74. 77. Deinde epimenia 1—5. 10. 11. 12. 14-18. 20—23. 26. 27. 45— 50. 56. 58. 63. 70. 74-77. epymenia 24. epimedia 19. epimenida 25. 54. 55. 57. 61. 62. 64-68. 71-73. quod probant Calder., Britann. et Farnab. ut appositio sit, quoniam Plinius XIX, 5. dicat, ex genere bulborum esse scillam, et duo genera medicæ, masculum albis foliis, femineum nigris et tertium genus cibis gratum, quod epimenidium vocetur. Hinc nonnulli epimenidia emendant, ut sit proceleusmaticus, et Ge. Merula epimendia, quæ lectio reperitur in 59. 60. 69. Fuere etiam, qui suspicarentur ormenia, caules. Has conjecturas sugillavit Casaub. ad Athen. II, 22. et defendit nostram lectionem, ex qua tamen commodam sententiam vix elicias. v. Comm. Quid, si scribatur epimania, et poeta hoc vocab. effinxerit ex Gr. Talverda, insanire, furere, inpr. amore, unde aiva, scil. páguana, dici possint amoris remedia sive stimuli? Bulbis enim stimulari Venerem, notum ex Athen. II, 64. X, 58. ed. Schweigh. Plin. XIX, 5. s. 30. XX, 9, 40. Martial. III, 75, 3. XIII, 34. Ovid. Rem. Am. v. 797. 798. et Colum. X, 105. 106. ubi Pompon. hæc notavit : "Genera bulborum Græcis nominibus notantur, differuntque odore, suavitate, sapore, colore, magnitudine, omniaque ferventis naturæ sunt, ideo libidinem accendunt. Pythagoras de bulbis librum composuit Megarensibus. M. Varro et Apicius scribunt: aqua decoquant bulbos, qui Veneris usum quærunt; hoc modo in nuptiis apponuntur." Conf, ibid. Wernsdorf in Poet. Min. T. VI. p. 56. 57.-bulli 11. 21. 43. probb. Schurzfl. et Lips. Epist. Quæst. IV, 25, ubi laudantur Glossæ ad oram cod. Divæi scriptæ: Bulli, pisces exigui vilissimi, et e Glossar. vet. edito ab Henr. Stephano: Bulli, xgvoozávlago. Idem tamen Lipsius monet, vulgatam lectionem non spernendam videri, quum et Martialis IV, 46, 11. bulbos ponat inter munera, causidicis mitti solita, et Plinius XIX bulbos in Africa natos maxime laudari dicat.