1 ἀνδρῶν, φώτων δὲ φώτοιν ἐπὶ πυρσῶν, πάντων πάντοιν, χει ῥῶν χεροῖν, παίδων παίδοιν. Videsne ut haec concinant, quae ab Arcadio sunt proposita? Nobis vero si prima dederis, quae de origine genitivi pluralis exposuimus, danda sunt etiam quae sequuntur: Vox quaeque monosyllaba notatur in genitivo pluralis circumflexo, si consonantem habeat radicem. Huius generis sunt μηνῶν, χηνῶν, θηρῶν. Excipiuntur δάδων, φώδων, παίδων, κράτων, utpote exorta ex δαΐδων, φωΐ δων, παΐδων, κραάτων. Notantur vero in genitivo plurali gravi accentu quae vocales habent radicem o et & Excipiuntur enim, quorum accusativus singularis numeri per v et vocativus siné s flectitur ut dous dovæv, βοῦς βοῶν, γραῦς γραῶν. *) Discrimen enim tantum est, quantum maximum esse potest, si compares cum iis vocibus, quarum supra iam fecimus mentionem, ut noλις πόλεων, πήχυς πήχεων. Hoc dissimile totum. Tales enim vere admisisse ε vocalem copulativam ex ΤΙΣ vocabulo prodire videtur. Hoc enim υίέος, υἱέε, υἱέοιν, visov habet, quum epica forma huius vocis audiat vios, vit. Huius rei an digamma causa fuerit, nescio; sed conferri possunt vavs et navis, yoavs et gravis, fous et bovis et quae sunt huius generis. Certe etiam in attica dialecto digamma in voce Tas causa fuit, cur non, quod nusquam alibi ab Atticis neglectum vidi, in Teas mutaretur. Vocabulum ons oέov primum apud Arcadium inter excepta refertur, incognitum illud nostris grammaticis, sed exemplo satis idoneo firmatum. Vide enim quae dudum apud Aristophanem Lysistr. 730 legebantur: Οἴκοι γάρ ἐστιν ἔριά μοι μιλήσια Υπὸ τῶν σέων κατακοπτόμενα. ΛΥΣ. ποίων σέων; Apud eundem Aristophanem Plut. 537 pádov geni tivus aeque bene accentu est notatus. Sequitur ut vocabulorum πάντων πᾶσι, ὤτων et φώTov reddamus rationem. Quorum prima iam sunt notata ut relicta ex antiquis temporibus, neque urgenda magis quam οὐδένων οὐδέσι, quum pronuncietur οὐδενός et οὐδενί. De' ώτων vero et φώτων, an recte in prima *) Saepe mirati sumus, quid causae esset, ut xís vocem acuto notarent grammatici, lis vero circumflexo. Debebat esse aut κis ad normam σῦς, μᾶς, δρυς aut in accusativo fecti κία ut Δία. Rectius vero ῥίς, θίς acuuntur. acuantur iure meo mihi videor dubitare, quum idonea causa non adsit. Quod ad pas attinet, nihil movisse grammaticos, nisi ut discrimen notarent a pás evidentissimum est. Accedit vero quod neutra vox recensetur inter paroxytona ab Arcadio seu potius Herodiano, nisi putaveris poάvrov, quo nihil hoc loco alienius, mutandum esse in φώτων. Sed ut hoc credam nihil me movet illud, quod p. 132 ab Arcadio haec proferuntur: Φωτῶν φωτοῖν ἀπὸ ἀνδρῶν, φώτων δὲ φώτοιν ἐπὶ VQGav. Qua enim regula, Herodiano nimis indigna et, si recte auguramur, ab Arcadii ingenio profecta, haud scio an nihil quidquam inconvenientius sit dictum. Sed quae est regula tam nulla, quam grammatici non secuti essent? Omnes fere huius memoriae Angliae grammatici hanc legem, Porsona praeeunte (V. eius Hecub. v. 45.) quasi sancitam acceperunt. *) άñò dě aut Sed prorsus alia est ratio genitivi dualis numeri: cuius qualis sit iam exinde elucet, quod nunquam ionica dialectus illud e, de quo commodum disputabamus, in genitivo dualis interponere solet. Inde patet, non debere ad normam πάντων etiam πάντοιν etc. pronunciari, quum non liceat ionicae dialecto navtéoiv; posse et πάντι et πάντος pronunciari, Quid opus est plura? Scribendum et pronunciandem portov a pôs et τῶν ab οὖς. Ferrem hoc altorum si esset ab οὐάτων ovrov non tv. Sit ita sane, dices; sed nos, quae vere sunt in usu non quae fingi possunt mente, spectare debemus. Et facile patior, hoc a te mihi obiici, dummodo, non veterum Graecorum, qui omnia quae loquebantur meminerant, sed grammaticorum hanc esse pronunciationem, ac sumere te pro certo, quod controversum sit, mihi concesseris. Sunt enim eiusmodi exceptiones quasi deverticula grammaticorum, ad quae, equorum sitientium instar, semper reverti solent, His proxime annectenda sunt, quae apud Arcadium p. 137; ἐπὶ δὲ ὀνομάτων ὀξύνονται (αἱ δοτικαὶ) τρωσί, βου σί, παισί, χωρὶς τοῦ πᾶσι καὶ πηλεῦσι (an πλεῦσι ο πλέοσι?) καὶ ἔτι χωρὶς τοῦ μηδενὸς μηδέσι· αἱ δὲ δοτικαὶ προσλαλοῦσαι (1. προςλαβοῦσαι) ο παροξύνονται πατρὶ πατράσιν, ἀνδρὶ ἀν δράσιν, υἱ υἱάσιν, et quae dicta sunt p. 128: Προστίθησι δὲ ὁ τεχνικὸς, ὅτι τὸ μητρός καὶ ἀνδρός και πατρός ἀπὸ τοῦ *) Sic in: The elements of Greek Grammar; with notes for the use of those, who have made some progress in the language. Sixth edition. London 1818 p. 167. μητέρος καὶ ἀνέρος καὶ πατέρος ἐγένετο κατὰ συγκοπήν, διὸ οὐκ ἐφύλαξαν τὸν τόνον, ἀκολουθήσαντα τοῖς ἰδίοις συγγενέσι, πατέρος, μητέρος, ἀνέρος. Ἔτι ἁμάρτηται καὶ ὁ τόνος τῆς γυναικός καὶ θυγατρός; et rursus p. 129: τὰ δὲ πατρός καὶ ἀνδρός καὶ τὸ μητρός συγκοπέντα ἠκολούθησε τῷ χαρακτῆρι τῶν εἰς ὃς δισυλλάβων γενικῶν. Haec satis contorte sunt dicta et perturbate. Qui enim yuvauxós et duyargós etc. uni, eidemqué regulae possunt adaptari, quum hoc syncopen patiatur, illud syllabam yu mutam habeat, ita ut TNAIE quasi primum sit etymon? Sed quoniam dictum est de vocibus monosyllabis, deinceps de genere eo vocabulorum est disputandum, quae huc pertinent propter vocalem copulativam, quam 'diximus, et quae est quasi stirps quaestionis nostrae. Nempe genitivi Θάλεω, Βορέω, Πύθεω, Λυξέω ad quam normam accentu sunt notata? Utra pronunciandi ratio rectius habet? Satis commode, si recte video, haec ex iis possunt dirimi, quae iam a nobis proposita sunt. Sed antequam certi aliquid statuamus, ut regulam, quam ubique Attici strenue sequuntur, proponamus ne cesse est. Stat enim lex, quae cam vocalem in substantivis masculini et feminini generis, cui licet in aliam eamque diversam vocalem verti, accentu notari omnino velat. Sunt huius generis vocabula in vs et s desinentia, si vocalis ante terminationem est, ut ró πόλεως, εγχέλεων, πέλεκυς πελέκεων. Nulla enim est vox, in ultima accentu notata, quae vocalem suam, ut aiunt, radicalem, in aliam quamcunque vertat. Unde factum est, ut nunquam attice ad normam nos ews etiam laos λέως aut ναός νέως pronunciaretur. Nunc via est nobis quasi munita. Atticus vel ionicus genitivus in ɛw ortus est ex ao Aeolum, quod cum in ov tum in ɛ mutari potest, sed ita tamen, ut nunquam liceat vocalem illam quae mutata est in ε, accentu notari. Itaque Πηληϊάδης Πηληϊάδεω aut Πηληϊάδαο, quod eodem revolvitur. Dicamus deinceps de vocibus in ultima circumflexo notatis ut aiñs, Equñs, Boggas, quae ortae sunt ex Θαλέας, Ερμέας, Βορέας, quorum genitivi Θαλέαο, Ἑρμέας, Βορέαο audiunt vel, mutatis ad normam atticae dialecti vocalibus, Θαλέεω, Ερμέεω, Βορέεω. Iam vero si in genitivo syncopen statuas, fieri non potest ut Θαλέω, Ἑρμέω, Βορέω pronuncies ex lege ea vocalium, quam commodum proponebamus. Terminatio enim genitivi ex co mutata est in ɛo, cuius prima vocalis non potest accentu notari. Atqui notatur, si @aléo, 'Equéw, Θαλέω, Ερμέω, Bogéo pronuncies, quum non liceat atticae dialecto ter minationem genitivi ao in ∞ contrahere; pronunciandum itaque attice άlew, "Eoμew, Bógóew, tanquam a nominativis Θάλας, Ερμας, Βόρδας. Longe alia est ratio genitivorum in ionica dialecto. Hanc quidem vere pati contractionem in genitivis ex ao in a Homeri exempla satis multa comprobant: Ita Züμμεlío II. v, 165. vi, 449. vIII, 552. Aolo II. 11, 461, ubi male Scholiastes de syncope quadam loquitur, cum contractio esset dicenda ex ao, Equeio II, xv, 214. Ερμείω Recte itaque apud Homerum II. xiv, 395. et apud Herodotum iv, 54. Bogśw, recte japud Herodotum I, 170. - Θαλέω contractum ex Θαλέαο, recte apud Scholiastam Aristophanis Nubb. 79. Αυξέω & Αυξῆς. Contra apud 1 Thucydidem 11, 29, bene pronunciatur lúde, quod apud Herodotum vĨ, 137 et 1x, 78 in Ilvdéo est mutandum, si nominativns est Ilvotas non Ilvens, quod = Scholiastes Thucydidis habet. Nam quod afferunt ex = Pausania Ivons longe habet aliter. Licet enim ipse Ville Pythes, cuius apud Pausaniam est facta mentio, sit Abderita, cognato Nymphodori ei esse non contigit; addit enim Pausanias Eliac. II. p. 180. Fac. Elvai de nyeμών τις ξένων ἢ καὶ ἄλλως τὰ πολεμικὰ ἀγαθὸς ὁ Πύθης ox. Sed, utut res se habet, debet, si Пvdéαç est nominativus, apud Thucydidem scribi Пlúvo, apud Herodotum IIvow; contra, si est a Ivons non opus est, ut aliquid mutes. Porro apud Plutarchum et reliquos Atticos ubique άleo, quod ferri apud Herodotum nequit; aléw vero, quod Ionibus proprium, nunquam. Haec manu quasi nos ducunt ad ea, quae nuper a Buttmanno (ausf. griech. Gramm. p. 227 not.) disputata sunt. Quaeritur enim, num "Aonos genitivus ab "Aons, an ab Aqɛús vel "Apeus sit derivandus. Nobis quidem Callimachi hymn. in Iov. V. 77. Texnotas d' Años satis est argumenti, novisse poëtam Cyrenaeum nominativum Aqɛus. Nam quod alibi facillime corrigeres "Agnos, ut etiam apud Callimachum fiat auctor non sim. Solet enim is gaudere verborum formis inusitatis *), neque temere de eius pronunciatione iudicabit nisi quem lateant quae Scholiastes Theocriti vII, 60. et ipse Arcadius p. 26. et p. 111 de accentuatione Callimachi. Nam quae ibi: ὀξύνεται τὸ Θεναὶ πόλις, pertinent haec ad Callim. Iov. v. 42. Praeterea ipsi Arcadio non inco *) Addi v. c. poterant a Buttmanno (ausf. Gr. Gr. p. 554 not.) 1 gnita est forma "Αρευς p. 93. Αρεύς est ut alias ita apud Pausan. Eliac. rr. p. 185. Fac. Μετὰ δὲ τὸν Εὐτελίδαν Αρεὺς αὖθις ὁ Λακεδαιμονίων βασιλεύς. 1 LXXIX. G. Burgessii in Herodotum emendationes. *) Ordiar ab illa de Arione narratiuncula in lib. I. 23. Περίανδρος δὲ ὴν : Κυψέλου παῖς, οὗτος ὁ τῷ Θρασυβούλῳ τὸ χρηστήριον μηνύσας· ἐτυράννευε δὲ 2 ὁ Περίανδρος Κορίν. Του' τῷ δὴ λέγουσι Κορίνθιοι, ὁμολογέουσι δέ σφι Λέσβιοι, ἐν τῷ 3 βίῳ θώυμα μέγιστον παραστῆναι· Αρίονα τὸν ̓Μεθυμναῖον ἐπὶ δελφῖνος ἐξενειχθέντα ἐπὶ Ταίναρον, ἐόντα κιθαρῳ δὸν τῶν τότε 4 ἐόντων οὐδένος δεύτερον, καὶ διθύραμβον, πρῶτον ἀνθρώπων τῶν ἡμεῖς ἴδμεν, ποιήσαντά τε καὶ ὀνομά σαντα καὶ διδάξαντα ἐν Κορίνθῳ. Τοῦτον τὸν ̓Αρίονα λέγουσι, 5 τὸν πολλὸν τοῦ χρόνου διατρίβοντα ο παρὰ Περιάνδρῳ, ἐπι θυμῆσαι πλῶσαι ἐς Ιταλίην τε καὶ Σικελίην· ἐργασάμενον δὲ χρήματα μεγάλα, θελῆσαι ὀπίσω ἐς Κόρινθον ἀπικέσθαι· ὁρ· πᾶσθαι μεν 7 νυν ἐκ Τάραντος, πιστεύοντα δὲ 8 οὐδαμοῖσι, μᾶλλον ἢ Κορινθίοισι, μισθώσασθαι πλοῖον ἀνδρῶν Κορινθίων τοὺς δὲ ἐν τῷ πελάγει ἐπιβουλεύειν, τὸν ̓Αρίονα ἐκβαλόντας, ἔχειν τὰ χρήματα· τὸν δὲ συνιέντα 9 τοῦτο, λισσεσθαι, χρήματα μέν σφι προϊέντα, ψυχὴν δὲ παραιτεόμενον· 10 οὔκων δὴ πείθειν αὐ τόν τούτοισι, ἀλλὰ κελεύειν τοὺς πορθμέας ἢ αὐτὸν διαχρᾶσθαι μιν, ὡς ἄν 11 ταφῆς ἐν γῇ τύχῃ, 12 ἤ ἐκπηδῶν ἐς τὴν θάλασσαν τὴν ταχί στην· ἀπειληθέντα δὲ τὸν Αρίονα ἐς ἀπορίην, παραιτήσασθαι, ἐπειδή σφι οὕτω δοκέοι, περιιδέειν αὐτὸν ἐν τῇ σκεύῃ πάσῃ στάντα ἐν τοῖσι ἑδωλίοισι ἀεῖσαι· ἀείσας δὲ ὑπεδέκετο, ἑαυτὸν 13 κατεργάσασθαι καὶ, τοῖσι 14 ἐσελθεῖν γὰρ ἡδονὴν, εἰ μέλλοιεν ἀκούσεσθαι τοῦ ἀρί στου 15 ανδρώπων ἀοιδοῦ, ἀναχωρῆσαι ἐκ τῆς πρύμνης εἰς μέσην νέα. Manifesto delenda sunt Κυψέλου παῖς: ne forte οὗτος referatur ad Κύψελον. Certe gl. venit e I. 20. Περίανδρον τὸν Κυψέλου similiter dele (2.) ο Περίανδρος. 3. Quid sibi velit Lesbiorum mentio in tali re plane nescio: etsi vox eadem repetitur ad finem narratiunculae. Mox ἐν τῷ βίῳ est plane ineptum. Sententiae tenor postulat ἐν τῷ ἀνομοίω vel simile quid. Ita demum ratio patet, cur Herodotus scripserit όμολογέουσι δὲ — ἐν τῷ ἀνομοίῳ, θώυμα μέγιστον. - Quod ad vocem ipsam ἀνόμοις, non probabilis, vid. Lexica. Οuod ad fetu permutata, adipalaeographiae peritos. 4. Displicet ἐόντων post ἐόντα. In tali formula τῶν τότε, participium rectius Omittitur. 5. MS. Pass. τὸ πολλόν: quod praestat. 6. Vice παρὰ ΜS. σύν. Fuit olim ἐν Περιάνδρου scil. οἴκῳ. 7. Manifesto legi debet ὦν vice vvv. 8. Propter ἀνδρῶν Κορινθίων sen * The Classic. Journal, Decemb. 1820. XLIV. pp. 373 - 376. |