thiae indagavit. Ultima vox in apographis EIPEHA, postremis duabus litteris minio adiectis. 36. Syllabae ἀνέμων τ' et ῥοθί in apographis in ipso textu, quum a scriba spatium relictum esset, minio suppletae, item primum I in EŸAICIN in E mutatum. 37. Haec Bekkerus eruit. In apographis nihil. Lacunam post hunc versum notavi versuum quattuor, quos cum parte folii recisos esse antistrophica docent. 42. Hoc versu folium 163. rectum incipit. Omnes πρόγονον, quod correxi. Sermo est adhuc de navigatione. Bekkerus et alterum apographum πελάσει. Sed in priore ΠΕΛΑCCI, si ut in secundo C atramento parvum e insertum sit. 43. Codex ετάροισι, sed correctum minio. 44. Bekkerus, κοσμεῖν ὑμεναίῳ δὲ δεσποσύνων. Apud Bure Apographa, KOC. gesium κοσμεῖν· ὑμεναίω δὲ δεσποσύνων. ΜΟΝΥΜΕΝΑΙΩΝ ΔΕΔΕ ΠΟΥΝΕΧΩ, duabus penultimis litteris dubiis. Emendavi haec pro sensu loci et metro. 45. Omnes ἐάγει. Deinde καὶ ἔρως Bekkerus. Apographa ΚΑΙΡΩΝ, sed in priore N in C correctum atramento. 46. Apographa ΥΜΙΝ, minio supra scriptis litteris. NE Deinde codex ἀνάσσων, sed inductis minio 66, et supra scriptis κτι 13 48. Bekkerus μολπαὶ θράσος αἴουσ', ultima littera, ut in codice sequenti versui addita. Apographum posterius post μολπαί ita, OIARCA. TC In priore OPACOEAMTC, litteris praeter primam dubiis. 50 55 ἐπὶ χάρματ ̓· εἰ δὲ τύχα τι τέκοι, λισσομένα προςέβαν ὑμέναιον ἀείσαι 'Αλλ', ὅδε γὰρ δὴ βασιλεὺς πρὸ δόμων ἐπως 49. Codex plene niyaquara. Mox TTIXATHEKHI, sed minio primum I inductum, HI autem in a mutatum. 50. Pro οἴκοις apographum prius $401C, alterum ΦΑΙΟ litteris praeter primam dubiis. Ultima minio scripta. 51. Bekkerus ὁρίζεται δὲ τὸ φάος γάμων τέλος. Αpographa ΟΡΙΖΕΙΑΡΧΕΥΟΦΑΟ ΓΑΜΩΝΙΟ ΛΟΝ Litterae Tsuperscripta minio duo puncta, et duodecimae 4, unde τόδε scripsi. Quinta a fine in T mutata, 52. Apographa ΤΟΛΗΠΟΙΟΥΙΥΚΑΤΕΕΡΩ, litteris IV minio inductis. 53. Hic versus in codice in duos divisus est, singulis duo vocabula complectentibus. Apographa AHCEMNONA IIPQCEBAN. · In ἀεῖσαι Ε minio inductum. 55. Bekkerus ελωκε. Apographa ΕΔΩΚΕΙ, ultima littera minio inducta. 56. Apographum prius AEXOECMOICINAPXEIAIC: in secundo pro tribus primis litteris puncta. 57. Apographa ΙΩ, sed minio I in T mutatum, et praes fixum I. Item o in άοιδά insertum. 58. Πρὸ δόμων Bekkerus. Apographa ΠΟΛΙΤΩ, ultimis quattuor litteris dubiis. 59. Bekkerus βαίνουσι τριπλούν, superscripto penultimae syllabae δι. Apographa ΒΑΙΝΟΥCINTΥΠΛΟΥΝ, inductis mi nio TT, et supra scripto 41. In secundo inter II et 4 insertum atramento I. Διπλοῦν probat Burgesius, quod rex et praeco idem fuerit. At unde hoc scit? Aut hoc voluit poeta dicere, rex cum praecone et filius veniunt: tum διπλοῦν recte se habet; aut hoc, rex, et praeco, et filius: idque verisimilius est, quia et diserte commemorat praeconem, et eum mox loquentem introducit. Quare τριπλούν praetuli. Similiter loquitur in Troad. 924. ἔκρινε τρισσὸν ζεῦγος ὅδε τρισσῶν θεῶν. 60 στείχουσι, τριπλοῦν ζεῦγος, ἔχειν χρὴ περὶ γὰρ μεγάλων γνώμας δείξει, 66 ΚΗΡ. Ὠκεανοῦ πεδίων οἰκήτορες, ,༠ ἐκτόπιοί τε δόμων ἀπαείρετε, κηρύσσω δ ̓ ὁσίαν βασιλήϊον, εὐτεκνίαν τε γάμοις, ὧν ἔξοδος παιδὸς πατρός τε τῇδ ̓ ἐν ἡμέρᾳ λέχη κρᾶναι θελόντων· ἀλλὰ σίγ ̓ ἔστω λεώς. 75 MEP, et I reposita. στρο άντ. 62. Apographa 4EIXEN, sed minio 63. Codex ΛΕΓΩΝ, sed minio inductae / et Γ, supra scriptis @ et 4. 64. ΔΕ minio correctum in TE. 65. Adscripsi personam praeconis. 67. Εκτόπιοι Bekkerus. Apographa ΕΚΙΩΠΟΙ. Μοχ ΑΠΑΕΙΡΑΙ, sed in priore apographo tertia a fine littera minio inducta, et supra scriptum E. Hoc praetuli. 68. Bekkerus ώτε. Quod nemo non videat reponendum, est in apographis, I minio in T mutato et addito I. In 70. Bekkerus αυτωδαυδαν, ut apographum posterius, priore ΑΥΙΩΔΑΥΔΑΝ. In utroque litterae secundae duo puncta minio addita, et primo d' apostrophus. Correxi haec, ut sensus postulare videbatur. Indico, inquit, reverentiam regis precorque felicitatem et bonam prolem connubio, cuius caussa ad veniunt. 72. Ita Bekkerus. Apographa, ΑΔΕΝΝΕΧΗΔΕΙ. Minio apostrophus secundae litterae additus, quarta inducta, item` a fne tertia, eique superscriptum ξ, ut sit ἥξει. 74. Codex ΤΗΔ prioribus duabus litteris minio inductis et supra scripto CIT. Ultima vox ita scripta AEIb. 75. Hic Μέροψ in margine Bekkerus. Apographa hoc no men praecedenti versui praefigunt, sed pertinens ad v. 75. líneola minio scripta indicante, quae initio versuum, quibus alia persona loqui incipit, superscribitur. Vacuum spatium unius versus apud Bekkerum et in priore apographo: sequentis versus verba, quae etiam Bekkerus habet, minio scripta. In secundo apographo nihil plane post v. 74. 1. Oratio haec Clymenae est, quae mortui Phaethontis cor pus fumi odorem spargere animadvertens, metuit, ne palam fiat marito, ex se illum esse prognatum. Bekkerus, πυρος θερινὺς ἐν νεκροῖς θερηνται ζωσαηδ ̓ ἀνίησι ἀτμὸν ἐμφανη In priore versu apographa ΠΥΡΟCOEPINYC, nisi quod in secundo eorum pro N potius m videtur esse. In fine prius apographum EPHION litteris praeter primam et tertiam dubiis, alterum @EIIIION. Locus hic ad emendandum difficillimus est, ut et corruptus, et mutilus, et perditis, quae praecesserunt. Θερήϊον ριο θέρειον neque defendam, nec damnem, siquidem fieri potuit, ut haec forma ex aliqua epicorum auctoritate usurparetur de eo, quod ureret vel ignem redoleret. Aliter in In initio facillimum iudicavi promptu est ερηγενῆ scribere. πυροῦσσ' Εριννύς. Si nihil praecessit, quod ad ἐν νεκροῖς referretur, veluti γυίοις, universe dictum sit ἐν νεκροῖς necesse est, cum admiratione, etsi de solo Phaethonte intelligendum. Εριννύς autem non ad ignem in mortui corpore aestuantem spectat, sed ad culpam Clymenae eiusque culpae poenam trahendum: ignea Furia in mortuis vivens manifestum excitat igneum spiritum fumi. Καπνού ex coniectura adiicias. Apographa defciunt in litteris ΕΜΦΝ, sic. Caeterum comparari possunt haec Plutarchi Q. Symp. IV, 2, p. 665. de fulminibus: πολλοὶ γὰρ οὔτε καίουσιν οὔτε κατορύττουσιν, ἀλλ ̓ ἐῶσι περιφράξαντες, ὥςτε ὁρᾶσθαι τοὺς νεκροὺς ἀσήπτους ἀεί, τὴν Εὐριπίδου Κλυμένην ἐλέγχοντας, ἐπὶ τοῦ Φαέθοντος εἰποῦσαν φίλος δέ μοι ἄλουτος ἐν φάραγξι σήπεται νέκυς· ὅθεν οἶμαι καὶ τὸ θεῖον ὠνομάσθαι τῇ ὁμοιότητι τῆς ὀσμῆς, ἣν τὰ παιόμενα τοῖς κε ραυνοῖς ἀφίησιν ἐκτριβομένην πυρώδη καὶ δριμείαν· ὑφ ̓ ἧς ἐμοὶ δοκοῦσι καὶ κύνες καὶ ὄρνιθες ἀπέχεσθαι τῶν διοβλήτων σωμάτων. 3. Ita Bekkerus. Apographum prius non ultra ΔΟΜΟΥ. Sic etiam posterius, in quo haec vox ita scripta ΑΘΜΕΙΙ. 4. Bekkerus, ποσις ποσις μολπαίσιον γαμηλίους. Apogra 5 μολπὰς ἀϋτεῖ, παρθένοις ἡγούμενος. 10 καὶ τόνδ'. Απόλλω δ ̓ ἐν βροτοῖς σ ̓ ὀρθῶς καλεῖ, si pha ΤΙΘΕΙ ΠOCICMENON, nisi quod in secundo undeci ma littera O. Reliqua omittunt. Correxi facili mutatione, quidem ΤΙΘΕΙC nihil aliud esse videtur, quam ITEAC 5. Ita Bekkerus hunc versum dedit, nisi quod μολπαις. Apographum prius, ΑΙΟΑΙΛΙΑΝΑΥΙΕΙΠΑΡΘΕΝΟΝ. Alte rum, ΛΙΟΛΙΛΙΑΝΥΙΕΙΠΑΡΘΕΝΟΝ. Litterae omnes ante Y dubiae. Ultimam vocem ambo omittunt. Caetera 6. Apographa versum incipiunt his litteris, ΟΙΩ. desunt, notato post hunc versum quinque versuum vacuo spatio. At illi quattuor tantum versus sunt, quos Bekkeri diligentia eruit. Hic habet Bekkerus οιθασσεουσομολγον ἐξομόρξετε, unde facile erat veram scripturam restituere. "Αμολγος, quidquid turbidum est, significat. 8. Hic quoque facilis emendatio erat. Bekkerus, EПEIΙΕΤΕΛΙΑΛΜΩΔΕΣ. 9. Bekkerus ξειστοῖσι, caetera perspicue. Apud Burgesium, ξεστοῖσι θαλάμοις, ενώ εμω κει πο. 10. Plane sic Bekkerus, nisi quod κλήθρα plene. Ultimae vocis tantum opo apud Burgesium. 12. Apographa, ΩΚΑΛΛΙΦ, nihil amplius. Ηλιε plene apud Bekkerum. Afferunt hunc et sequentem versum Macrobius Sat. I, 17. apud quem ὦ χρυσοφεγγές legitur, et Scholiastes Eurip. ad Orest. 1373. Ed. Matth. ubi ὦ καλλιφεγγὲς Ιλιον est. 12. Apographa KAIPON in principio versus, reliquis omissis. Bekkerus, καὶ τόνδε. ἀπόλλων δ ̓ ἐν βροτοῖς ὀρθὸς καλῆ. Apud Burgesium όρθώς. Apud scholiasten Euripidis est, καὶ τοῦδ' Απόλλων οὕτως εἰ κλήζη βροτοῖς. Apud Macrobium versus ita scriptus legitur: ὅθεν σ' Απόλλων ̓ ἐμφανῶς κλήσει βροτός. Uterque haec memoriter afferre videtur. Porsonus ad Οrest. 584. Απόλλωνα Atticos dixisse negans, legendum censebat, ἐκ τοῦδ' Απόλλων ἐμφανώς κλήζει βροτοῖς. In codicis scriptura non satis commode ἐν βροτοῖς longius remotum est ab όςτις. |