etiam Thierschium (Gr. §. 250. p. 322. not. 2.) facturum speramus. Sed quae in prosa oratione hoc modo scribuntur (cf. Matth. Gr. p. 731.), ea corrigenda censemus. Quod suadent plerumque etiam codices. Ita apud Lucian. DD. ΧΧ., 19. Τί μὲν γὰρ ἂν σὲ ἀπολαύ Γειας τῶν ὀρῶν, ubi v in editionibus vulgo per antecedens yáo oblitteratum erat, necessaria haec particula e duobus libris Pariss. a Schmied. revocata est.

Tí

αν

Superest altera quaestio, quam proposuimus, utrum vicissim optativo veri nominis nonnunquam av addatur. Hoc vero ut a Schaefero in duobus locis supra laudatis Melett. critt. p. 120. et ad Gregor. Cor. p. 1015. atque a Porsono ad Eurip. Phoen. p. 291. (Lips:) negatum est, ita nobis quoque in nullo scriptore ferri posse videtur. Loci enim, qui fortassis ad hunc usum probandum proferantur (cf. Schaef. Melett. 1. 1., Matth. Gr. p. 719. note 1.), et paucissimi sunt, et fere alias quoque ob causas dubii. Gravissimus is sit, quem Mosch. IV., 76. deprehendimus,

Ubi

Ἴστω γὰρ Κούρη τε καὶ εὐέανος Δημήτηρ,

(Ας κε μέγα βλαφθείς τις ἑκὼν ἐπίορκον ομόσσαι Δυςμενέων) μηδέν σε χερειότερον φρεσὶ ἧσι

Στέργειν, ἢ εἴπερ μοι ὑπὲκ νηδυίοφιν ἦλθες,
Καί μοι τηλυγέτη ἐνὶ δώμασι παρθένος ἦσθα.

quod ante Brunckium et Valckenarium legebatur un, nuper a Schaefero restitutum est; sed nescio quo iure. Nam quod ea conferri iubet, quae ad Theocr. XVII., 137. adscripserit, haec nostrum locum non multum illustrant; in quo ἃς κε ομόσσῃ significaret quascunque peieraverit, quod huc non quadrat. Malim igitur Schaeferum acquievisse in coniectura, quam in Melett. 1. 1. protulerat, ubi legendum suspicatur as ye ooooal, sive potius, quum hoc Atticum esset, ut monuit Hermannus, malim scriptum &ς τε - ομόσσαι, Quamquam in hoc loco etiam alia quaedam insunt, quae dubitationes moveant. Ita verba uya Bhapels ambiguae μέγα βλαφθείς sant significationis, ut e Stephani et Mansonis notis disces, Paulo post desideramus subiectum infinitivi royev, quod ibi tantum omittitur, ubi consentit cum subiecto verbi, unde infinitivus pendet. Quapropter

coniicias

τσι

μηδέν με χερειότερον φρεσί και Στέργειν σ', ἡ εἴπερ etc. etc.? Verumtamen hac mutatione fortassis non opus sit, quum ἔστω Κούρη ad sensum idem sit, quod ὄμνυμι Κού gy, ideoque pronomen qué facilius desit Exceptionem

quandam facit etiam formula ɛi yάo xɛ, de qua vid. Herm. ad Hymn. in Apoll. v. 51.

Exposito usu particulae av cum optativo absolute posito consideramus optativum aliunde pendentem. Ponitur enim hic modus etiam ita, ut praecedant particulae quaedam vel consilium (ut iva, onos, os), vel tempus (ut ἐπειδή, ἐπειδάν, ὅτε, ὅταν, πρίν), vel conditionem (ut el, lav) indicantes; item post pronomina relativa atque in oratione obliqua. Cf. Matth. Gr. p. 732. sqq. Et proprie quidem optativus in his omnibus locis non ex istis voculis pendet, quamquam brevitatis causa plerumque ab iis regi dicitur, sed per ipsam sententiarum naturam requiritur; quod inde manifestum est, quia easdem particulas in alio orationis nexu etiam alius modus sequitur. Sed hic optativi usus etsi ex ipsa eius indole explicari potest, tamen singulatim spectandus est, quum non ea omnia a Graecis dicta sint, quae secundum cogitandi leges dici poterant, imo consuetudo quaedam in his rebus multa accuratius de* finiverit. Hoc vero ante omnia monendum est, quod ad nostram disputationem proxime pertinet, optativo aliunde pendenti plerumque et ex regula non addi particulam av. Quod tamen non ita intelligendum est, quasi non adsint loci, in quibus av ita positum inveniatur ; imo hanc particulam addi nonnunquam vel licet vel oportet Quod ubi fiat, iam a nobis examinabitur.

Ut autem a particulis consilium indicantibus incipiamus- sequemur enim maxime eum ordinem, qui est in Matthiaei Grammatica non mirum est, cum his optativum coniunctum esse, quum consilium animo propositum rem indicet non esse, sed cogitari. Placuit tamen Graecis tum maxime ponere optativum, quum verbum, cui praeteriti temporis notio inest, praecedit, praesentibus contra et futuris adiungere coniunctivum. Qui usus hodie satis notus unde explicandus sit, et quas exceptiones haec regula admittat, neque huius loci est quaerere, et ab aliis (ut ab Hermanno De emend. rat. Gr. Gr. p. 208. sqq. et passim ad Vigerum) iam maximam partem recte expositum est. Nobis vero hic commemorandum est, quod iam ex primaria, quam posuimus, regula colligi potest, plerumque neque cum optativo neque cum coniunctivo particulis consilium denotantibus pendente coniungi av. Sed non exiguus tamen est numerus eorum locorum, in quibus hanc particulam additam legimus. Quod Brunckius ad Apollon. Rhod. I., 17. ibi fieri existimabat, ubi coniunctivus post praeteteritum pro optativo positus esset; verum hanc eius

opinionem refutavit Herm. ad Vig. p. 793. Cf. Matth. Gr. p. 737. Thierschius vero Gr. §. 216, 6. p. 304. av tantum cum es, non item cum iva et oppa, ubi haec de consilio, neque de loco et tempore (ut in exemplis a Devario p. 175. laudatis) dicta sint, coniungi posse arbitratur. Particulam oлas non diserte commemoravit: sed non dubitamus, quin cum hac quoque av iungi patiatur, quum et onos atque os inter se arcte cohaereant, et numerus locorum, in quibus av optativo aut coniunctivo ex oras pendente additum legitur, aeque magnus, nisi maior sit iis, in quibus os av ita ponitur. Cf. Xenoph. Cyr. V., 4, 37. V., 2, 21,, ubi pro os av ὡς sid@uev e Guelf. et Par. scribendum önws av sidwuer, all. Add. Heindorf. ad Plat. Phaedon. p. 15. et ad Protag. p. 497. De os av autem praeter Thierschium §. 218, 3. p. 307 vid. Porson, ad Phoen. p. 253. et Schaef. Melett. crit. p. 109. Sed quod de iva monet Thierschius, id de pedestri Atticorum oratione verissime dictum arbitramur; non veremur enim, ne quis e Guelf. et Par. scriptura Cyrop. VII, 5, 25. aut ex Anab. V, 9, 28. et Lucian. Dial. Mort, VI. 4. contrarium probet; ibi enim av cum adverbio cohaeret, ut ad Cyropaediam demonstravimus. Idem valet etiam de particula un pro iva un posita. "O❤po¤ autem eo sensu, ut sit idem quod va, in prosa oratione omnino non legitur. Sane vero etiam apud poetas et Ionicos solutae orationis scriptores iva av et oppa av de consilio dicta raro inveniuntur, quamquam, sicubi exstant, damnanda esse negat Herm ad Vig. p. 943. Ceterum et in his particulis, si quidem genuinae sunt, et in ὡς ἄν atque ὅπως ἄν non tam ad modum, qui sequitur, hoc av pertinere, quam potius ad particulam, quae praecedit, manifestum est inde, quod hanc statim excipere solet. De os av autem atque nos av praeterea tenendum est, diligenter cavendum esse, ne huc etiam ii loci referantur, in quibus as et oros significant quomodo. Nam ut mox declarabitur, non prorsus verum iudicamus, quod ab Hermanno ad Vig. p. 791. scriptum est, perinde modorum rationem se habere, sive ones sit quomodo, sive ut, finem indicans. Quarum notionum prior his particulis etiam post verba curandi et similia, quae in aliis linguis frequentius ut sequitur, inesse videtur, Cf. Weckherl. Praefat, ad Xenoph. Cyr. p. VII. Intelligitur hoc maxime tum ex eo, quod post verbum quodαi particula oлos non permutatur cum va; tum ex op ativo, etiam ubiqpraesens antecedit, ita posito, ut cum parti cula consilium denotante coniunctivus iungendus sit

In eiusmodi igitur locis quum optativus potentialis modi significationem habeat, av constanter additur. Xenophontis exempla quaedam commemorabimus. Cyrop. 11., 1, 4. Πρὸς ταῦτα βουλευσόμεθα, ὅπως ἄν ἄριστα ἀγωνι ζοίμεθα Ι., 3, 8. Διδόασι τοῖς τρισὶ δακτύλοις σχοῦντες τὴν φιάλην, καὶ προςφέρουσιν, ὡς ἂν ἐνδοῖεν τὸ ἔκπωμα εὐληπτό κατα τῷ μέλλοντι πίνειν. Ubi scriptor non vult dicere ἵνα ἐνδῶσι, sed τούτῳ τῷ τρόπῳ, ᾧ, εἰ ἐνδοῖεν τὸ ἔκπ., εὐληπτ. ἂν ἐνδοῖεν seu ὡς οἴονται εύληπτ. ἐνδοῦναι ἂν τὸ ἔκπ. Ib. 2, 5. Διηγησόμεθα, ὡς μᾶλλον δῆλον γένηται, ᾗ ἐπιμέλονται, ὡς ἄν βέλτιστοι εἶεν οἱ πολῖται. Cuius loci, ut praecedentis, qui prior mentionem iniecit Hermannus Observv. critt. in Aesch. et Eurip. p. 22., in utroque optativum contra regulas syntacticas pro coniunctivo positum esse puta. bat, quam sententiam nunc ab eo relictam arbitramur. Add, Oecon. 2, 9. Heindorf. ad Gorg. p. 25. et Matth. Gr. p. 735. sq. Hine Cyrop. I., 2, 10, quod vulge legitur, Καὶ βασιλεὺς, ὥσπερ καὶ ἐν πολέμῳ, ἡγεμὼν αὐτοῖς ἐστὶ, καὶ αὐτός τε θηρᾷ, καὶ τῶν ἄλλων ἐπιμελεῖται, ὅπως ἄν θηρεν, servandum putamus, quamquam Paris. Α. Β. marg. Vill. Stob. suppeditant θηρῶσι, quod Xenophontis loquendi usui in structura verbi ἐπιμελεῖσθαι minus convenit. Nam legitur quidem I., 6, 3. Ὅπως ἄν ἵλεω οἱ θεοὶ ὄντες ἡμῖν συμβουλεύειν ἐθέλωσιν, ὅσον δύναμαι κατὰ τὸν σὸν λόγον διατελῶ ἐπιμελούμενος. Sed ibi Guelf. et Bodl. pro ὅπως ἄν exhibent ὧν ἄν, quam difficiliorem scripturam, per attractionem (ἐκείνων, ἃ ἄν) explicandam, a Zeunio receptam atque Heindorfio probatam, temere repudiavit Schneiderus. Idem tamen recte IV., 5, 57. Τὰ ἐπιτήδεια ὅπως ἔχωσιν, ἔφη αὑτῷ μελήσειν particulam ἂν post όπως vulgo insertam cum Guelf. et Paris. abiecit. Ita hic locus similis erit verborum I., 6, 16. Πειρά ἐπιμελεῖσθαι σεαυτοῦ, ὅπως ὑγιαίνης, et VI., 3, 3. Όπως αἱ σκοπαί σοι διαμένωσιν, ἐπιμεληθεὶς παριθι, ubi Schneiderus ex uno Alt., depravato codice, futurum διαμε νοῦσιν edidit. Quod aeque perperam factum Anab. 1, 6, 16. Nolumus uti verbis IV, 2, 37. Ἐπιμελήθητε προθύμως, ὅπως παρεσκευασμένα ᾖ. Ibi enim non quidem παρασκευασθήσεται, quod summa audacia usus scripsit Schneiderus, sed παρασκευασθῆναι, quod praestantissimi codices praebent, recipiendum est. Nam quod Schneiderus contendit, nusquam ὅπως infinitivo coniunxisse nec Xenophontem nec alium probatum scriptorem, meliora discere proterat a Wesselingio ad Diod. Sic. Tom. II., p. 408. et a Zeunio ad Vig. p. 435. Etenim hic quoque, ut quum particulae ὡς, ὥςτε, ὅτι infinitivo praefiguntur, Graeci duplicem structuram confuderunt.

1

Quaemadmodum vero in exemplo e IV., 5, 57, laudato, îla etiam alibi av a librariis post onos atque os vel ad ditum vel omissum est. Cf. varr. lectt. Cyrop. I., 6, 7. et 23. IV,, 2, 29. al. Ad scripturam noooi defendendam superest e Cyropaedia unus locus VIII., 3, 6. Εκέλευσε τὸν Φεραύλαν ἐπιμελεθῆναι, ὅπως ἂν οὕτω γένηται αὔριον ἡ ἐξέλασις, ὥςπερ ἔδοξε καλῶς ἔχειν. Quae verba neque praecedentium exemplorum prorsus similia, et aliqua ex parte dubia sunt. Cf. varr. lectt.

s.

Pergimus ad optativum particulas tempus denotantes comitantem. Quae quidem duplicis sunt generis. Nam aut tempus, quo, aut tempus, ante vel usque ad vel post quod aliquid evenerit, significant. Illae (ut ἐπεί, ἐπειδή, ὅτε, ὁπότε) cum particula ἂν in unum vo cabulum (ἐπήν ε. ἐπάν, ἐπειδάν, ὅταν, ὁπόταν) saepe coalescunt, hae vero (ut πρίν, μέχρι, ἕως, ἔστε) nunquam. Utrasque sequitur optativus, ubi res quaedam aut ut cogitata ab aliquo, aut tamquam saepius, et praeterito quidem tempore, facta enunciatur. Cf. Herm. ad Vig. p. 786. Matth. Gr. p. 739. Unde posterior optativi usus explicandus sit, docuit Herm. diss. I. De legibus quibusdd. subtilioribus sermonis Hom. p. 20. sq. et ad Vig, p. 709. Quod autem optativum actionis repetitionem in solo praeterito tempore significare diximus, id diligenter tenendum est, ne ab editoribus passim in errorem inducamur. Ita quum Schmiederus Lucian. DD. V., 7. Ἐμοὶ μόνῳ ἀναδίδου τὴν κύλικα, καὶ ἐφ ̓ ἐκάστῃ δις φίλει με, καὶ ὅτε πλήρη ὀρέγεις, καὶ αὖθις ὁπότε παρ ̓ ἐμοῦ axolaußáveis e quatuor codd. recte edidisset nam quae in Actt, Monacc. a docto quodam homine scripta sunt, particulas tempus indicantes in rebus praesentibus et futuris semper coniunctivum, non item indicativum sibi vindicare, ab Herm. ad Vig. p. 916, 17. satis refutata videbis recentissimus horum dialogorum editor, Lehmannus, optativos revocavit, quod de re repetenda sermo sit. Verum de hac optativus, qui rei repetitae proprius est, ibi tantum ferri potest, ubi conditio quaedam accedit. Cf. Herm. ad Vig. p. 931. et quae ad illum Luciani locum a nobis monita sunt. Iam ab omnibus his optativis in sententus temporalibus, ut ita dicamus, positis particula av fere semper abest. Quaeritur vero, anne interdum inveniantur loci, in quibus haec particula eiusmodi optativo accedat. Quae quaestio duplex est. Nam quum av a particulis, in quibus temporis notio inest, aut seiungatur atque ad modum, qui sequitur, propius referatur, aut cum iis coalescat: quaeritur primum, utrum optativo particulas simplices