Page images
PDF
EPUB
[graphic][subsumed][subsumed][subsumed][subsumed][ocr errors]

14.

[ocr errors]

dit: Nihilo minus hoc tam evidens est ac propemodum manifestum, ut omnes moniti tale quid negligi potuisse miraturi sint. Nam vide nilii, qua is sensus e vulgata scriptara prodeat. Nam inquit Socrates, convivas aloquens, mum par est, quod quum praisers sit nunen vene randum, Amor, hus hon immemores sumus, hunc non silentio praeterimus? Quasi vero illos hortari vellet, ut ne Audem laudibus cellenti Inno νέο Imo vero iis oppro brio vertit, quod numen ante omnia celebrandum adhuc non laudaverint. Quocirca vitium inesse in verbis μὴ ἂν ἀμνημονῆσαι, «atis patet. Νimirum delendae sunt syllabae νιμο, per scribae stuporem natae, atque rescribendum μὴ ἀναμνήσαι. Ότο facto oritur optimus sens sus: Num par est, inquit, nos nummis illius, cuius ante omnia memores esse debueramus, nullam dum fecisse mentonem? Visne vero scire, inde orta sit lectio vulgata Scripserat aliquis calami fervore abreptus: μη αναμνη νῆσαι, ilerata syllaba vy. Ouod vitium alii, emendaturi scilicet, mutarunt in ἂν ἀμνημονῆσαι, ex dama hircum facientes.. Sed vela contrahamus redeamusque ad Pla tonem. Is p. 74. A. rursus Socratem inducit Menonis definitionem reprehendentem et denique dicentem Πάλιν, ὦ Μένων, ταὐτὸν πεπόνθαμεν· πολλὰς αὖ εὑρήκαμεν ἀρετὰς expli μίαν ζητοῦντες. In quibus denuo enum, ευρήκαμεν ca praecedentium verborum inserviens absque copula addita est. Plane sic Politic. p. 2gi. Β. καὶ γὰρ δὴ καὶ νῦν αὐτὸς τοῦτο ἔπαθον ἐξαίφνης ἠμφιγνόησα κατιδών χύρον. Legg. Ι. p. 635. 1). ἕνεκα τῆς γλυκυθυμίας τῆς πρὸς τὰς ἡδονὰς ταὐτὸν πείσονται τοῖς ἡττωμένοις τῶν φόβων δουλεύσουσι τρόπον ἕτερον καὶ ἔτ ̓ αἰσχίω. Phaedon, p. 68. Ε. τί δὲ οἱ κόσμιοι αὐτῶν; οὐ ταὐτὸν τοῦτο πεπόνθασιν· ἀκο

τὸν

[ocr errors]

συ

ως

λασία τινὶ σώφρονές εἰσι; ubi vid. Deindorf. Eurip. Iphigen. Aul. 366. μύριοι δέ τοι πεπόνθασ ̓ αὐτὸ πρὸς τὰ πράγματα ἐκπονοῦσ ̓ ἔχοντες, εἶτα δ ̓ ἐξεχώρησαν κακώς. Heraclid. 179. μὴ πάθης σὺ τοῦτο· τοὺς ἀμείνονας παρὸν φίλους ελέσθαι μη τοὺς κακίονας λάβης. Paullo post verba: Οὐ γὰρ δύναμαι πω ὦ Σώκρατες. ὡς σὺ ζητεῖς, μίαν ἀρετὴν λαβεῖν κ. π. male vertunt: Neque enim adhuc, ut tu quaeris, unam invenire potui virtutem. Imo ζητεῖν cupiendi, optandi no tione accipiendum; de quo veibi usu dixit Heusdius in Specim. Crit. p. 104. Respondet Menoni Socrates: αλλ ἐγὼ προθυμήσομαι, ἐὰν οἷός τ' ὦ, ἡμᾶς προςβιβάσαι. In qui bus Schneiderus προβιβάσαι scribendum suspicatur, non reluctante Buttmanno, qui tamen in indice ita: Προσ βιβάζειν, admovere Omnino nihil muse

[ocr errors]

yoonamasis proposita. tandum, quum ex praegressis facillime intelligatur

πρὸς τὸ μιὰν ἀρετὴν λαβεῖν. Neque desunt alia loca, απ verbum sie absolute usurpatum occurrit. Οuaruni non nulla indicavit Brunckius ad Aristophan. Av. 425. fr. Curay ad Heliodor. p. 243., quos adeant, qui exempla desiderant. Unum tamen locum aldere iuvat! Isest in Oedip. Colon. 180. ubi elorus ad Antigonem patrèm e luca educentem: προςβίβαζε, κούρα, πρόσω, σὺ γὰρ αίεις.

της Ad προς βίβαζε cogitare ibi licet πρὸς ἡμᾶς, quan

[ocr errors]
[ocr errors]

quam nihil huiusmodi praecedit. Page 74. C. μια vulg. Καὶ εἴ γε προςανηρώτα σε, ὁποῖα, ἔλεγες ἂν, Bekkerus edi dit προςανηρώτησε σέ, ὁποῖα, ἔλεγες ἄν, consentientibus optimis codd. nostris. Utrum praeferendum sit, rem explorantibus non erit obscurum. Itaque transeamus ad verba: ἀλλὰ μή μοι οὕτως· ἀλλ ̓ ἐπειδὴ τὰ πι ὅ τι ἔστι τοῦτο etc. In quibus ante omnia nolamus aposiopesin, Nam post μή μοι οὕτως intelli gendum λέγε, Protagor. 318. Β. ἀλλὰ μὴ οὕτως μὴ οὕτως ἀλλ' ὡς ἐρ ἂν εἰ αὐτίκα μάλα etc. ubi vid. Heindorf. coll. Bergleto ad Aristoph. Acharn. 345. et Brunckio ad Sophocl. Antig. 683. p. 441. Phaedon, p. 105. Β. Πάλιν δή μοι, ἔφη, ἐξ ἀρχῆς λέγε, καὶ μή μοι ᾧ ἂν ἐρωτῶ ἀποκρίνου, ἀλλὰ ἄλλο, μιμούμενος ἐμέ. ubi plena est oratio. obiter mΟΣ neam de vitio, quod insedit in Aristoph. Ran. v. 103, dristoph. ahi vulgo legitur: Herc. σὲ δὲ ταῦτ ̓ ἀρέσκει; Dion. καὶ μάλα πλεῖν ἢ μαίνομαι. Ad quae Scholiasta : Αττικοὶ μαλ τον ἢ μαίνομαι, ac dein: μεταλαμβάνεται δὲ εἰς τὸ μὲν οὖν ἢ οὐκ, ἀλλὰ καὶ καὶ μᾶλλον ἡ γὰρ μὴ ἀπαγόρευσις παρὰ τοῖς παλαιοῖς ἀντὶ τῆς οὐ ἀρνήσεως παραλαμβάνεται. Vides eum μὴ εἰ ἀλλὰ legisse, quum ἀλλὰ καὶ μᾶλλον ponal pro μάλα πλείν et μη βιο adhibitum esse moneat. Quocirca sine dubio reponendum: μή, ἀλλὰ πλεῖν ἢ μαίνομαι, υἱ post μὴ intelligatur: εἰπὲ τοῦτο. Nam errat Scholiasta pro o positum existimans. Plane ut h. 1. est Acharn. v. 465. απελθέ μοι. Duc. μή, ἀλλά μοι δὺς ἐν μό ubi itidem post μὴ supplendum touto εiné. Sed ne aliena pro meis vendiτοῦτο εἰπέ. tare videar, cadem coniectura, ut a Dindorfio meo audio, nuper in Porsoni collectaneis a Dobraco evulgatis proposita est, quem librum nondum meis oculis usurpavi. De hoc Platonis loco autem plura etiain diτ cenda restant. . Nam quod scriptum est ὅ, τί ἐστι τοῦτο, id merito offendit Gedikium, siquidem Stephanus male cendet subaudiri (sic!) posse verbum ἀποκρίνου. Vix dubium est, quin ti revocari debeat. Vix, inquam. Nam codices tuentur, sed nonnulli ö post τούτο omittunt. Quod haud scio an librariorum errore factum

[graphic]
[ocr errors]

qui rasuram alieno loco fecerint. Paullo ante an tem ex optimis libris legendum zai tauta zai tvavría, ut edidit etiam Bekkerus. Videlicat xai intendit voca buli vavría notionem. Sed haec hactenus, Nam quos minus nuuc in coeptu opere pergam, temporis angustiae hac in ipsa tempestate imprimis molestae impediunt. Scribebam Lipsiae, mense Ianuario concccxx11.

G. Stallbaum.

XXV.

Über ein von Plutarch angeführtes Fragment eines unbekannten Dichters, af

Plutarch, in der kleinen Schrift, welche den Titel führt: Tolitixa napayyέhuara, S. 811 E. der Wechel' schen Ausgabe, Francfurth 1599, Fol., folgende Splitterei auf einen gewissen, von Perikles berüchtigten Metiochus an, welcher in dieser Ausgabe als Prose gedruckt ist: Μητίοχος μὲν στρατηγεῖ, Μητίοχος δὲ τὰς ὁδοὺς, Μητίοχος δὲ ἄρτους ἐποπτᾷ, Μητίοχος δὲ τὰ ἄλφιτα, Μητίοχος δὲ πάντα ποιεῖται, Μητίοχος δ' οιμώξεται. Nach Tylander's Übersetzung: Metiochus praetor est, Métiochus viarum procurator; Metiochus panes, Metiochus farinam distri buit; Metiochus omnibus praeest, Metiochus habebit infortunium.

Die angeführten Worte in Verse zu bringen, versuchte Porson in der Vorrede zu seiner Ausgabe der Hcuba des Euripides, S. XXIV (L. XXVI), u. machte daraus drei sogenannte trochäische katalektische Tetrameter, die nicht holperichter seyn können :

Μητίοχος μὲν γὰρ στρατηγεῖ, Μητίοχος δὲ τὰς ὁδους,
Μητίοχος δ' ἄρτους ἔποπτα, Μητίοχος δὲ τἄλφιτα,
Μητιόχῳ δὲ πάντα κεῖται, Μητίοχος δ' οἰμώξεται.

Es ist eine gewöhnliche Unart der Kritiker, die Porson selbst häufig ån Brunck u. Andern gerügt hat, dafs sie Dichterstellen, die noch nicht metrisch geordnet sind, immer in Trochaen u. Jamben zu zwängen suchen, und dadurch häufig dem Texte und dem Sylbenmafse grofse Gewalt anthun. In den nämlichen Fehler ist auch Porson hier verfallen. Das vermeinte trochaische Sylbenmafshatin allen diesen drei Versen dieses Schema por mis e

Solche Verse sind gar keine Trochäen, u. es ist Unverstand, sie dafür zu halten. Die trochäische Dipodie hat diese Form:

[ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors]

Die fünfte, in Klammern eingeschlossene Form des zweiten Fufses vv, wo der Spondeus in einen Daktylus aufgelöst ist, findet sich nur bei sehr nachlässigen Dichtern; denn die falsche, oder irrationale Länge er laubt höchst selten, oder fast nie, eine Auflösung, sonst müsste man auch jambische Trimeter von dieser Form machen können:

[ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small]

welches Unsinn ist u. bleibt, obgleich einige neuere Metriker die diese Form vertheidigt haben. Gute Dichter be dienen sich der Freiheit, den Daktylus in den gleichen Füfsen 2. 4. 6 zu gebrauchen, nur bei Eigennamen, wie Αυτομέδων α. Avrousdav u, d., die sonst nicht in den trochäischen Vers gehen würden. In dieser Rücksicht würde der Versed as ghis7

[ocr errors]

της τα πάντα Μητίοχος ποιεῖται, Μητίοχος οιμώξεται, πουν την der diefs Schema hat:

บบ

untadelich seyn; aber der Daktylus im ersten Fufse, wie in den von Pôrson fabricirten Versen, ist ganz gegen die Natur des trochäischen Rhythmus, n. kann da ber nicht geduldet, u. durch Eigennamen entschuldiget werden. Alle von Porson u. andern Metrikern an geführten Beispiele sind verdorben, u, sind zum Theil sehun emendirt, oder lassen sich leicht emendiren. Z.B. Eurip. Orest. 1535.

δε συγχορόν τ' ἐμήν, Πυλάδην τε, τὸν τάδε ξυνδρῶντά μου. Woman lesen muls:

[ocr errors]

8929 συγγονόν τ' ἐμήν, φίλον τε, τὸν τάδε ξυνδρῶντ ̓ ἐμοί, Пvládny ist die Glosse für pilov, die ein Abschreibes in den Text gesetzt hat. Der von Hermann Elem. d. m. S. 15 angeführte Vers des Epicharmus:

(Miscell. Vol. I. P. II. 1822.)

18

« PreviousContinue »