Aristophan. in Lys. 1127, μεμούσωμαι καλῶς. Dein εὐε χρυσοῦ, δι ̓ ἁρμῶν ἐξαμείβομαι, μόλις v.43. ΜΕΡ. ἀλλ ̓ ἄνυσον ἔκτοσθεν στέγης. Illud ἀκταινόμενος plane tuetur Aeschylus in loco si millimo. Etenim in Eumen. 36, Pythias, quae iam e scena egressa erat, iterum extemplo redit, Furiarum visu adeo perterrefacta, uti ipsa dicit, Ως μήτε σωκεῖν μήτε μ ἀκταίνειν βάσιν : quem locum respexit Phrynich. in Lex. Bekker. p. 23. sive ap. Ruhnk. ad Tim. p. 20. Αἰσχύλος „,οὐκέτ ̓ ἀκταίνω “ φησὶ -- οἷον οὐκέτ' ὀρθῶν δύναμαι ἔμαυτόν. Ad similem fere locum referri debet gl. Hesychii Ακταίνουσα τρεμοῦσα ἤ ἀσφαλῶς κρατοῦσα: ubi tamen lego ἀτρεμοῦσα. Similiter ap. Euripidem Servus in scenam μόλις ἀκταινόμενος, prae timore redit. Ibi μόλις reposui; quia vins in singulari est res plane singularis, ut monuit Porson ad Orest. 1081. Mox illud ἀλλ ̓ ἄνυ σον se tueri potest ex Aristoph. Plut. 413. Μὴ νῦν διάτριβ ̓ ἀλλ ̓ ἄνυε πράττων ἐν τάχει [sic enim lego vice ἕν γέ τι]. Etenim dictis μόλις ἀκταινόμενος, Servus orationem sistit, se colligendi causa : at orationem pergi vult, morae impatiens, ut solet esse, rex. Denique defectum asteriscis signavi, — v. 50. Nihili verbum est επισ φρεις. Scriptores probati semper usurpant εἰσφρήσας. Igi tur frustra in Vesp. 162. ἔκφρει voluit Brunck. in Supplemento, frustra quoque ἐξέφρουν Musgrav. in Cycl. 231. : Neque plus tribuerim Photiano Οὐκ ἐκφρῶσι· οὐκ ἐξαφῶσι· Σοφοκλής: neque coniecturae Porsoni dubitantis εξεφρού μὲν ἄν in Vesp. 125. Quae loca omnia, praeter Sopho cleum, sunt alio modo facillime emendanda. Quod ad hunc locum attinet, manifesto corruptelis scatet. Suspicor Ms. exhibere μὴ δι Ηφαίστου χόλον Δασπλῆτ' Εριν νὺς μέλαθρα συμφλέξη πυρί. Vocem Δασπλήτις esse aliquoties depravatam monuit Ruhnk. Epist. Crit. p. 155. Eadem restitui debet Eumen. 190. οὐ χρηστηρίοις Ἐν τοῖσδε πλησίοισι τρίβεσθαι μύσος. Ubi, annis prope unde viginti exactis, emendavi Ἐν τοῖσδε δεῖ δασπλήτι τρίβεσθαι μύσος, memor Homerici δασπλήτις Εριννύς: quo respexit Hych. Δασπλήτις, μεγάλων κακῶν ἀναπιμπλαμένη, πολλοῖς πλησιάζουσα· οἱ δὲ ἀπλήστως τιμωρητικὴ καὶ χαλεπή· ἐπὶ τῆς Εριννύος, Hac occasione corrigi debet et Plutarch. Ii, P. 968. Α. Καὶ πλησίον ὄψιν τῷ ̓Απόλλωνι περὶ τοῦ χρηστημίου μονομαχοῦσαν ἐν Δελφοῖς γενέσθαι λέγουσι; scribendo καὶ δασπλήτιν ὄφιν -- περιγενέσθαι λέγουσι. Etenim περιγίγνεσθαι est superare. Amice mea coniectura δι' Ηφαίστου χολὸν Δασπλῆτ' Εριννύς convenit cum Σὺ δ' ὦ πυρὸς δέσποινα, Δημήτρος κόρη, Ηφαιστέ τ ̓ εἴητ ̓ εὐμενεῖς δόμοις ἐμοῖς. -v. 54. Suspicor in Msto. esse scriptum ἤθρησα· καπνὸς ἔτ ̓ ὅσο ἔχει. — ν. 57. Haec Merops eloquitur. - v. 58. Scripsit Euripides, opinor, Δειφθέντα φαυλῶς μὲ ἐς μέγαν χειμῶν ̓ ἐλων. Antiatticista. Ελαν· ἀντὶ τοῦ ἐλαύνειν· Κάνθαρος Μηδεία, v. 63. Sententiam supplere possum legendo τι μ' αιθέρος ἤ γὰς ὑπὸ κεύθος ἄφαντον οὐχ ἁμαυρώσω. v. 67. Malim κρύφ ̓ ἔτ ̓ οὐ. 13, 14. Lege τὰς σφαγὰς σφαγὰς οἰκτράς, ν. 78. Haec loquitur Chorus, ν. non satis accurate; uti fama est. Codice Claromontano inter Paris, N. 2245. unde haec descripta sunt, primus, quod sciam, usus est Wetsten. ad Praef. in N. T. Vol. II, p. 6. ibique nonnulla excerpta dedit, fragmentum Sophocli tribuens; quod nunc Euripidis esse constat e Macrobio diserte illud distichon citante Ὤ χρυσοφεγγὲς "Ηλι, etc. ubi conamina Porsoni verba depravata emendantis Tragicus ipse tandem repertus irrita et rata facit. Post Wetstenium Codicem illum oculis subiecit suis Henricus Hasius; specimenque aere incudi iussit in Gailii Philolog. Magno literarum damno Codex ille pervetustus non nisi folia duo habet rescripta charactere, quem vocant, capitali.. Hinc evenit, ut 4, 4, 4: AI, N: г, T, II: 0, C: E, . vix inter se dignosci queant. E fragmentis hisce, aliisque olim vulgatis, liquido patet, quae fuerit fabulae oeconomia. Nempe in sce nam intrabat Phaethon conviciis commotus, (quod et Oedipus ap. Sophoclem se fecisse testatur Polybi ad mensam,) quae sibi, utpote Solis filio non germano, ingerebantur; matremque, ad nuptias peragendas nato obviam opportune factam, sciscitatur de natalibus falso, necne, dictis. Documenta, quibus Phaethon se filium Solis Unius etenim voti optionem Clymenae, aut filio eius, promiserat Apollo, (sicut tres optiones Theseo Neptunus) ut de patre deo nullus esset filio dubitandi locus. Quo audito Phaethon Meropi, frustra dehortanti, consilium aperuit, quod secum constituerat, in alias terras migrandi, quo melius convicia aequalium effugere possit. Artibus fere iisdem Creonta patrem Menoeceus in Phoenissis, mortem sibi pro patria meditatus, sopitum reddit. E scena egressus Phaethon illico se ad Phoebum contulit. Currus Solis rogat, votique compos, temeritati poenas dat, ictus fulmine, praecepsque in terram combustus ruit. Nati casum Clymene per nuncium intelligit: exanimesque artus post ruinam repertos in loco quodam secreto condit, ubi, Merope nesciente Clymenae filium esse Phaethonta Apollini genitum, mater luctus suos renovare poterat. Verum is locus, casu quodam insperato detegitur; et Clymene violati hymenaei iamiam poenas datura erat, nisi Apollo, e machina Deus, rem omnem patefecisset. Ex eius ore, ni fallor, venit illa itineris descriptio ap. Clement. Alex. et Longinum, ita legenda [Fragm. VI.] etenesse cognoscere possit, mater, exponit. [ἐγὼ δέ γ' εἶπον], μὴ θιγῇς [τῶν] ἡνιῶν [ω] παῖς, ἄπειρος ὤν [σὺ], μὴ δὲ τὸν δίφρον Haec dicta, quae ridebat Eupolis ap. Harpocrat. et Photium V. Κατάστασις. Οὐκ ἐσωφρόνησας, ὦ πρέσβυτα, τὴν κατάστασιν Τήνδε λαμβάνων ἄφνω, πρὶν καὶ μαθεῖν τὴν ἱππιv, excipiebat narratio de Phaethonte voto perstante, necnon de patris monitis, quae descripsit Ovidius, iis similia [Fr. VII, XII, XIV, VIII.] τα καίει τά γ ̓ ἐγγὺς, τὰ δὲ πρόσω γ' εὔκρατ ̓ ἔχει, κρούσας δὲ πλευρὰ πτεροφόρων οχημάτων, „,τῆδ ̓ εὖ στρέφ ̓ ἅρμα· τῆδε ἐκεῖσ ̓ ἔλα, De vocibus ad sententiam explendam interpositis, quid verbis opus est? Hae etenim sunt merae hariolationes. De mutatis vero, alia est quaestio. In primis erui κυκλοῦ δίχ ̓ ἂν στήσειε τὴν ἀψίδ ̓ ὅσῳ ex ἀψίδα σὴν κάτω διήσει. quae nemo intelligere potuit. Mea lectio reddi potest Anglice, Shall make the felly of the wheel to stand apart disjointed. Mox redde og eatenus: subaudi v. Vid. Porson. Advers, p. 294. de formula iv oop. Dein vice ἄνακτος dedi ἄμικτος. Egregie ἄμικτον restituit Eurip. Melanipp. Fr. 13. Heathius ante Porson. ad Toup. p. 46ο. Deinde καίει τὰ πόῤῥω τὰ δ ̓ ἐγγὺς εὐκρατ ̓ ἔχει Vitruv. ΙΧ. 4. Verum hoc Naturae legibus plane oppugnat. Certe Sol καίει τά γ ̓ ἐγγὺς τὰ δὲ πρόσω γ ̓ εὐκρατ ̓ ἔχει. Mox vulgatur ἵει ἔχων. Reposui ἔχ ̓ εὐ. Istud εὖ in tali loco est solenne. Cf. Hom. Il. Ψ. 309. Οἶσθα γὰρ εὐ περὶ τέρμα ελίσσεμεν et 466. Εὖ σχεθεεῖν περὶ τέρμα. Denique vulgata πατὴρ δ ̓ ὄπισθε νῶτα Σειρίου βεβὼς Ιππευε VV. DD. mire torsit. Manifesto πατήρ est citantis Longini verbum; qui scripsit et ἐνουθέτει, non vero Ιππευε: hoc enim e librarii oscitantia proficiscitur vice πτήσσοντα: quod legerat Ovidius - Phaethon - Palluit, et subito genua intremuere timore, Suntque oculis tenebrae per tantum lumen obortae. Inter Fragmenta olim vulgata, ad colloquium inter Meropa et Phaethonta pertinet Fr. V. ubi Iuvenis, ut opinor, dixerat Λόγον δ ̓ ὀνειδιστῆρα δεῖνον ἦν βαλεῖν. (cf. Herc. F. 218. Λόγους ὀνειδιστῆρας ἐνδατούμενος) cui respondit pater, ita enim lego, δεινόν γε· τοῖς πλουτοῦσι δ ̓ ἔμφυτον τόδε. ΦΑΕ. σκαῖοισί γ' εἶναι· τί δὲ, πάτερ, τοῦδ' αἴτιον; ΜΕΡ. κάρτ' ὄλβος αὐτοὺς ὤν τυφλὸς συνηρεφεῖ. ΦΑΕ. τυφλὰς ἔχουσι γοῦν φρένας τὰ τῆς τύχης. Ibi ἔχουσι est dativus. Subaudi ἔστι. Ad diverbium idem refer Fr. II. ex ore Phaethontis, ὡς πανταχοῦ γε πατρὶς ἡ βόσκουσα γῆ. necnon Fr. XII. ψυκτήρια Δένδρη φίλαισί μ' ὠλέναισι δέξεται. Inter argumenta, quibus de consilio Phaethonta deflectere conatus est Merops, suspicor inesse aliquid ad res politicas et nuptiales pertinens, Fortasse iuvenem esse regni participem voluit rex; e cuius ore venit Fr, IV. Ναῦν τοι μί' ἄγκυρ ̓ οὐδαμῶς σώζειν φιλεί, Ὡς τρεῖς ἀφέντι προστάτης θ ̓ ἁπλους πόλει Σφαλερός, ὑπὼν δὲ κἄλλος οὐ κακὸν πόλει : ubi tamen legi debet ἄγκυρ ̓ οὐκ ἴσως non aeque Τῷ τρεῖς At ex Fr. XV, colligi potest, quid de nuptiis senserit Phaethon, quo iudice Elsvos 8 ὤν, δουλός ἐστι τοῦ λέχους, Πεπραμένον τὸ σῶμα τῆς φέρνης ἔχων. Ad orationem vel Apollinis vel Meropis referri debet Fr. III. Ἐν τοῖσι μωροῖς τοῦτον ἐγκρίνω βροτῶν, Ὅστις πατὴρ ὤν παισὶ μὴ φρονούσιν εὖ, Καὶ λιπαροῦσι παραδίδωσε ἐξουσίαν. Ita enim lege vice "H xai nohtais. Euripideum est verbum Anαosiv. Id patet ex Aristoph. Ach. 450, võv dn γένου Γλίσχρος" προσαιτῶν λιπαρώ σ', Εὐριπίδη. Aliis fore tasse placebit Εἶκ', ἐν λιταῖσι – Verbum είκω praebent Indices Tragicorum. III. De usu particulae "AN apud Graecos. Dissertatio I.. in qua de hac particula cum optativo apud Xenophontem potissimum et alios quosdam scriptores contra regulas vel coniuncta vel omissa agitur, Munus Prorectoris in Gymnasio Frideric., quod Francofurti ad Viadr. floret, auspicaturus scripsit Ern. Frid, Poppo. Francof. MDCCCXVI, [Editio altera multo auctior.] Subtilioris grammaticae Graecae studium diu prorsus neglectum, ex quo ante hos viginti annos inter nostrates maxime et Anglos vigere coepit, nonnullorum egregiorum virorum opera eo perductum est, ut, quamquam non pauca supersiat, de quibus in varias partes. disputetur, alia tamen, quae initio spissa caligine obtecta erant, iam in clara luce posita esse videantur. Quod quo facilius ab omnibus intelligatur, hoc potissimum opus sit, ut, quae a viris doctis passim vel in editionibus veterum scriptorum, vel in libellis criticis |