99

κὰ αὐτοῦ λήμματα· κατὰ δὲ τὴν προφορὰν παρεῖται. ἅπερ (nempe prioris, tamquam prosyllogismi, conclusum) τάξαντες μετὰ τοῦ, λειπομένου λήμματος τοῦ πρώτου (h. e. cum propositione reliqua, quae episyllogismi fit assumptio: atqui primum"; non, ut perversissime Hervetus vertit: cum ea, quae omissa est propositione, nempe prima. Quasi vero legatur λειπόντος!), ἕξομεν συναγόμενον τὸ συμπέρασμα, τὸ, [scrib. τό ] οὐκ ἄρα τὸ δεύτερον, τρίτῳ ἀναποδείκτῳ. ὥστε δύο εἶναι ἀναποδείκτους· ἕνα μὲν τοιοῦτον· εἰ τὸ πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον, τὸ τρίτον· οὐχὶ δέ γε τὸ τρίτον, οὐκ ἄρα τὸ πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον· ὅς ἐστι δεύτερος ἀναπό δεικτος. ἕτερον δὲ τρίτον τὸν οὕτως ἔχοντα· οὐχὶ τὸ πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον. ἀλλὰ μὴν τὸ πρῶτον, οὐκ ἄρα τὸ δεύτερον. (237.) ἐπὶ μὲν οὖν τοῦ τρόπου, [dele comma] ἡ ἀνάλυσίς ἐστι τοιαύτη. ἀναλογεῖ δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ λόγου· παραλείπεται γὰρ τὸ τρίτον, οὐχὶ τὰ φαινόμενα πᾶσι τοῖς ὁμοίως διακειμένοις παραπλησίως φαίνεται· [dele colon] καὶ τὰ σημεῖα ἐστι φαινόμενα. ὃ μετὰ τοῦ, τὰ φαινόμενα ἅπασι τοῖς ὁμοίως διακει μένοις παραπλησίως φαίνεσθαι, συνάγει τὸ τοῦ ἐκκειμένου, τρί τῷ ἀναποδείκτῳ. ὥςτε δεύτερον μὲν γίνεσθαι ἀναπόδεικτον τοι οῦτον· εἰ τὰ φαινόμενα πᾶσι τοῖς ὁμοίως διακειμένοις παρα πλησίως φαίνεται, [dele virgulam] καὶ τὰ σημεῖα ἐστι φαινόμενα, τὰ σημεῖα πᾶσι τοῖς ὁμοίως διακειμένοις παραπλησίως φαίνεται· οὐχὶ δέ γε τὰ σημεῖα πᾶσι τοῖς ὁμοίως διακειμένοις παραπλησίως φαίνεται· τὰ σημεῖα ἄρα οὐκ ἔστι φαινόμενα. Plura in his videntur corrupta. Primum 236. pro ἔκκειται legendum ἔγκειται. Possis quidem e stribligine illa argutando sensum elicere hunc non ignoratur, sed in propatulo est, in conspectum venit, mentis aciei se offert. Aptior tamen videtur sensus: inest pro positionibus tamquam principiis suis, continetur. Deinde pro συνεκτικά MS. Vratislav. praebet συνακτικά, quod, a Fabricio repudiatum, praeferimus hoc sensu: ἐπεὶ τὰ λήμματα ἔχει τὴν δύναμιν τῆς συναγωγῆς. Cf. 239. 424. seq. 233. τοῦτο οὖν δυνάμει μὲν ἔχομεν ἐν τῷ λόγῳ συνα. γόμενον, et instar omnium 231. ὅταν τὰ τινὸς [scrib. τά τινος] συμπεράσματος συνακτικά λήμματα ἔχομεν, δυνάμει κακεῖνο ἐν τούτοις ἔχομεν τὸ συμπέρασμα, καν κατ' ἐκφορὰν μὴ λέγηται. 439. δύνασθαι ἐκ τῶν παραλειπομένων ἡμῖν δυ οἴν λημμάτων, [dele virgulam] ἀνελλιπῶς συνάγεσθαι τὴν ἐπιφοράν, et seqq. Postremo 237. mutila est prosyllogismi complexio, ita supplenda et rescribenda: οὐκ ἄρα καὶ τὰ φαινόμενα πᾶσι τοῖς ὁμοίως διακειμένοις παραπλησίως φαίνεται καὶ τὰ σημεῖα ἐστι φαινόμενα. Hanc refictionem et praecedentia comprobant et ea, quae continuo sequuntur 238. τρίτον δὲ τὸν τοιοῦτον· οὐχὶ καὶ τὰ φαινόμενα πᾶσι τοῖς ὁμοίως διακειμέ

νοις παραπλησίως φαίνεται, [dele virgulam] καὶ τὰ ση μετά ἐστι φαινόμενα· ἀλλὰ μὴν τὰ φαινόμενα πᾶσι τοῖς ὁμοίως διακειμένοις, [virgula debet abesse] παραπλησίως φαίνεται· οὐκ ἄρα τὰ σημεῖα ἐστι φαινόμενα: Nimirum prosyllogismi conclusum denuo fit episyllogismi caput. Ceterum de huius ratiocinationis natura cff., quae monui. mus in nota ad §. 26. Quaestionis de formis cogitandi, Lips. ap. Steinacker. a. 1815.

Ib. 277. Ανωμολόγηται δὲ ἡ ἀπόδειξις τῷ γένει σημείον εἶναι. δηλωτικὴ γάρ ἐστι τοῦ συμπεράσματος· καὶ ἔσται ἡ διὰ τῶν λημμάτων αὐτῆς συμπλοκὴ σημεῖον τοῦ ὑπάρχειν τὸ συμπέρασμα. οἷον, [dele virgulam] ἐπὶ τῆς τοιαύτης, εἰ ἔστι κίνησις, ἔστι κενόν· ἔστι δὲ κίνησις, ἔστιν ἄρα κενόν· [puncti loco comma ponendum] τὸ τοιοῦτον συμπεπλεγμένον, εἰ ἔστι κίνησις, ἔστι κενόν, διὰ τῶν λημμάτων συμπεπλεγμέ νον, εὐθὺς καὶ σημεῖόν ἐστι τοῦ συμπεράσματος insere virgulam] τοῦ ἔστι κενόν. In his voc. συμπεπλεγμένον priore loco glossa videtur ad τὸ τοιοῦτον nimis otiose "abundans, cum mox sequatur διὰ τ. λ. συμπεπλ. Deinde inserenda assumptio: ἔστι δὲ κίνησις vel potius scribendum: ἔστι κίνησις καὶ εἰ ἔστι κίνησις etc. Suspicionem autem illam de glossa auget etiam locus §. 421. aliis corruptelis depravatus. Nimirum Sextus ibi docet, unde conclusio hypothetica in modo ponenti falsa fiat: primum, si assumatur per mendacium §. 418. deinde ad formam, si concludatur a consequente ad antecedens ita, ut connexum non incipiat ab assumptione, exeat in conclusum §. 420. (Cf. II. P. Hypot. 13, 147. seq.); denique, si ipsum connexum infirmum sit, ita, ut aliquando, ordiens a vero, possit desinere in falsum, §. 421. ubi haec habentur: ἀλλὰ δὴ, ἂν ἐξετάζωμεν, δύναται τὸ μὲν διὰ τῶν λημμάτων συμπεπλεγμένον ἀληθὲς εἶναι [,] ἡμέρας οὔσης· οἷον τὸ τοιοῦτο, φῶς ἐστι καὶ εἰ ἡμέρα ἐστί, φῶς ἐστι. Primum e dicto 1. 277. forte reponenda forma Attica τοιοῦτον: eademque mox recurrit. Praeterea patet, sententiam invertendam esse: φῶς ἔστι καὶ, εἰ φῶς ἔστι, ἡμέρα ἔστι: sed totum illud connexum καὶ εἰ ἡμέρα etc. potius delendum, ut τὸ διὰ τῶν λημμάτων συμπεπλεγμένον h. 1. dicatur sola assumptio praeter connexum: qua de significatione v. Quaestio de formis cogitandi p. 25. Idque eo verius videtur,, cum continuetur hoc modo: τὸ δὲ συνημμένον [,] τὸ ἀρχόμενον ἀπὸ τῆς διὰ τῶν λημμάτων συμπλοκῆς, καὶ λῆγον ἐπὶ τὸ συμπέρα σμα (ita, ut ipse syllogismus sit παντῶς περαντικός eiusque σχῆμα οὐ μοχθηρόν), ψευδές [fortasse corr. ψεῦδος]· οἷον τὸ τοιοῦτον, εἰ φῶς ἐστι καὶ εἰ ἡμέρα ἐστὶ, φῶς ἐστι δύναται γὰρ τὸ συνημμένον τοῦτο, νυκτὸς οὔσης, ἀπὸ ἀλη

τοὺς ἄρχεσθαι τῆς συμπλοκῆς, λήγειν ἐπὶ ψεῦδος, τό, (scrib. τό] ἡμέρα ἐστὶ [scrib. ἔστι,] καὶ διὰ τοῦτο εἶναι ψεύδος etc. Con nexum illud nemo, opinor, mihi obloquetur restituenti, sic: εἰ φῶς ἔστι, ἡμέρα ἔστι, deletis καὶ εἰ et φῶς ἐστι. Similiter perversis connexi membris, quae tamquam assumptio ac complexio iterarentur, turbabatur, olim II. P. Hyp. 147. in fin. Tum fortasse scribendum aut ἀρχόμενον, ut plerumque, aut ante nye inserenda xal ad exemplum 268. 419. et 332., ubi pro τὸ δ ̓, quod inchoat apodosin, respondentem protasi ἵνα etc., scribendum videtur τόδε, illud, ut vertit Hervetus. Poterit etiam illo in loco, quo de nunc maxime agebatur, post λήγειν addi δέ, ut 114. ubi §. seq. continuo post vv. ἐνδέχεται γὰρ, ἀπ ̓ ἀλη τους ποτε [scrib. ποτὲ] ἀρξάμενον [,] τοῦ ἡμέρα ἐστίν [ἔστιν], ἐπὶ ψεῦδος λήγειν, τὸ, [τό] ἐγὼ διαλέγομαι, ἡσυχάσαντος ἐμοῦ eadem subsequuntur, a librario, varias lectiones conglutinante, repetita: καὶ ἐνδέχεται, ἀπ ̓ ἀληθοῦς ἀρχόμενον ἐπὶ ψεῦδος λήγειν, τὸ, ἐγὼ διαλέγομαι. Quae eo facilius spuria se produnt, cum proxime excipiantur ab his: πρὶν γὰρ ἄρξωμαι διαλέγεσθαι, ἀπ ̓ ἀληθοῦς μὲν ἤρ χετο [1] τοῦ ἡμέρα ἐστίν [ἔστιν]· ἐπὶ ψεῦδος δὲ ἔληγε [,] τὸ [τό] ἐγὼ διαλέγομαι,

Ib. 416. Συμπλέξαντες γὰρ οὕτω τὰ λήμματα, νύξ ἐστι, καὶ εἰ νύξ ἐστι, σκότος ἐστὶ, ποιοῦμεν συνημμένον συλλογισμὸν, λήγοντα . . εἰς τό συμπέρασμα τοιοῦτον, * νύξ ἐστι, καὶ εἰ νύξ ἐστι, * σκότος ἐστί. Verba, quae utrimque asteriscis notavimus, oscitanti librario deberi, qui oculis ad superiorem συμπλοκὴν aberrarit, vel nobis tacentibus, res ipsa manifesto docet, Ceterum ubique repon. ἔστι.

His iam duo accedant corollaria.

Verba Origenis contra Celsum p. 341. φέρουσι δὲ καὶ ἐπὶ ὕλης τὸν τρόπον τοῦτον apud Fabricium ad Sext. Emp. p. 66. b. vertuntur sic: Super hac materia exemplum huiuscemodi affertur. At ita non indefnite ἐπὶ ὕλης dictum oportuit. Praecesserat autem formae abstractae, ut loquuntur, descriptio: ὑπάγεται γε ὁ λόγος τρόπῳ τοι ούτῳ. Tum post superiora sequitur exemplum, quod vocant, in concreto. Itaque verba illa hoc modo interpretamur: Verum etiam formam illam sive modum ad materiam (i. e. ad exempla singularia) accommodant.

Quae ibi sequuntur, εἰ ἐπίστασαι ὅτι τέθνηκας, καὶ ἔστιν ὃ ἐπίστασαι, τέθνηκας. εἰ δὲ ἐπίστασαι ὅτι τέθνηκας, οὐ τέ θνηκας, ἐπεὶ οὐδὲν ὁ τεθνηκὼς ἐπίσταται· δηλονότι εἰ ἐπίστα σαι ὅτι τέθνηκας, οὗ τέθνηκας, καὶ ἀκολουθεῖ τὸ [corr. τό] οὐκ ἄρα ἐπίστασαι ὅτι τεθνηκας — vertuntur sic: S Si stis te mortuum esse, quia, quod scis, verum esse debet,

mortuus es. Sed ita contra propositum ex duplici hypothesi concluderetur. Neque ὁ λόγος foret συνακτικός : sequeretur enim hoc tantum: ergo aut nescis, te mortuum esse aut, quod scis, potest non esse verum. Idcirco

vertendum erat sic: Si scis te mortuum esse, verum est etiam illud, quod scis: cui explicative apponitur révηχας. Part. xai infert consequens. Ita statim praecesserat in hoc ipso τρόπῳ: Εἰ τὸ Α. καὶ τὸ Β, ubi post 4 commate distinguendum.

Levius hoc est. Fabricius ad Sext, Emp. p. 107. laudans L. Iohannis Philoponi in Analytica priora p. IX. b. πρὸς οὓς φαμεν, ὅτι τοῖς ἡμετέροις ἁλίσκεθε λόγοις, corri git ὑμετέροις ἁλίσκεθε λ. Haud dubie vitium typographi. cum commissum est in lit. o et V. D. scripserat alσχεσθε.

XI.

Loca quaedam Senecae Tragici ex antiquis monumentis illustrata.

Herc. fur. 156 de piscatore:

suspensus spectat pressa

Praemia dextra.

Piscatorem hoc statu videre est apud Montfaucon in
L'antiqu. expliqu. T. 3, P. 3, Pl. 185.

ib. 227 de Thrace cruento:
Suisque regem pabulum armentis datum.

Mirum hoc, sed relatum a Diodoro 4, 15, aque Seneca repetitum Agam. 832.

ib. 356 de Megara:

iuxta praesides astat deos.

Praesidis vel praestitis dei signum an sit, quod istoc nomine exhibetur in Mus. Florent. Tom. 3, Tab. 45, 46, equidem decernere nequeo.

ib. 466 de Hercule, Omphales mancipio:

cuius ex humeris leo

Donum puellae factus, et clava excidit.

Similia nostri et aliorum poëtarum loca congessit, artis operibus eiusdem argumenti non praetermissis, Zoega Bassiriliev. antich. di Roma Tom. 2 p. 107, n.9. ib. 543 de Antiopa:

Aurato religans ilia balteo.

ilia religans vel lumbos cingens, ut omnes faciunt Amazones, quae cum Theseo pugnantes, in Mus. Capitol. Tom. 4, Tab. 23 exhibentur.

ib. 665 in orci descriptione:
Hiatque rupes alta.

*

Cernitur ea rupes in Mus. Pioclem. Tom. 4, Tabula 35, Charontem seu traiectum animarum repraesentante. ib. 725 de Plutone dicitur:

Vultus est illi Iovis, sed fulminantis.

Ex hac una sola descriptiuncula Plutonium in artibus vultum sibi agnitum confitentur viri docti, Winckelmann Monum. antich. ined. p. XLII, Visconti et Guattani Mus. Chiaramont. 1, 65, Zoega Bassiriliev. antich. 1, 2. ib. 853.

comis nondum positis ephebi. Prolepsis est. Heroicis enim temporibus ephebi comas non recidebant. Cum Seneca tamen veteres faciunt artifices, docente Winkelmanno Monum. ant. ined. p. 171. ib. 856 Chorus, Herculis victoriam ex inferis reportatam canens, infantibus eo commigrantibus, inquit, datum solis, minus ut timerent,

Agne praelato relevare noctem.

Huc Fogginio referri videbatur Genius, laternam gerens in vase cinerario, Tomi 4 Musei Capitolini Ťabula LVII exhibito.

ib. 902:

Belligera Pallas, cuius in laeva ciet

Aegis feroces ore saxifico minas.

Interpretes antiquitatis monumentorum Herculanensium Tom. 7 p. 14 erroris arguunt Senecam, quod Aegida, pectoris tegimen, pro clipeo sumserit. Quasi non idem fecisset Virgilius Aen. 8. 354, de Iove dicens: quum saepe nigrantem

Agida concuteret, dextra nimbosque cieret.

ubi Servius male incidendo post dextra, turbas illas antiquariorum concitavit, ab Heynio tandem sopitas. gay ib. 913 ad Theseum:

Te ramus oleae fronde gentili tegat.

Hinc eiusdem olea coronati picturam illustravit Winckelmann Monum. ant. ined. p. 132.

Haec montium struendorum ratio verior est, quam quae obtinet in Troad. 830, ubi Pelion dicitur

Tertius caelo gradus.

Ossa enim, ut refert Dr. Holland in: Reisen durch die Jonischen Inseln ff. p. 277, est forma scrupea coniformi, desinens in verticem. Pelion contra latior, minusque praeruptus, qui, si meridionali ex parte spectetur, duo exhibet inter se longius discedentia cacu