chartis quadruplicatis, Vol. I. P. I. Hypotyposeon libros continet. Quocirca nescio, si quid alii passim ex his occupaverint. Qualiacumque pericula nostra si forte sagacioribus ingeniis maturiora iudicia ferendi de scriptore turpiter neglecto, quamvis prae ceteris cura digno, arcanaque rerum movendi occasionem dederint: satis habebimus. Non cadit autem in nos ea sive modestia sive superstitio, ut cum Mundio monstrosos librariorum oscitantium stupores ipsorum scriptorum antiquorum aut errori aut negligentiae imputare animum inducamus. Etenim si tam superstitiose a codicum, quorum paucissimi adhuc, iique non satis integri, atque, ut videtur, haud ita diligenter adhibiti sint, auctoritate standum visum fuerit: nae ita de omni crisi illa, quam ingenio exerceri fas erat, protenus actum erit et conclamatum. Mendas igitur, quales intactas relinquere, male vel sibi vel manifestae rerum veritati diffitentis est, tentabimus coarguere ac corrigere indicandis deinceps singulorum locorum corruptelis factisque eos persanandi (si modo consecuti sumus) conaminibus.

της

I. Pyh. Hyp. 14, 69. Κατὰ Χρύσιππον διαλεκτικῆς μετέχει (nempe ὁ κύων). Φησὶ γοῦν αὐτὸν ὁ προειρημένος ἀνὴρ ἐπιβάλλειν τῷ πέμπτῳ διὰ πλειόνων ἀναποδείκτων, ὅταν ἐπὶ τρίοδον ἐλθεῖν. Emendamus τῷ πέμπτῳ ἀναποδείκτῳ τῷ διὰ πλειόνων διεζευγμένῳ eo concludendi modo, qui a Dialecticis quintus appellatur, quo tam firmiter concluditur, ut non indigeat demonstrationis, i. e. eo, in cuius capite plura sunt disiunctionis membra ex repugnantibus opposita. Cf. Plutarchus de solertia animal. p. 969. Οἱ δὲ διαλεκτικοί φασιν τὸν κύνα τῷ διὰ πλειόνων διεζευγμένῳ χρώμενον – συλλογίζεσθαι. De Infinitivo ἐλθεῖν post particulam ὅταν, ut viii. adv. Mathem. 441. post el, in oratione obliqua, cum res ex alterius mente refertur, v. Aug. Matthiae Gramm. Gr. mai. §. 537.

τί

Ib. II, 11, 107. Ὅταν λέγωσιν οἱ Στωικοί, εἶναι τὸ λεκτὸν, ἤτοι μόνῃ φάσει χρῶνται, ἢ καὶ ἀποδείξει. ἀλλ ̓ εἰ μὲν φάσει, ἀντιθήσουσιν αὐτοῖς οἱ Ἐπικούρειοι φάσιν τὴν λέ γουσαν, ὅτι οὐκ ἔστι τι λεκτόν· εἰ δὲ ἀπόδειξιν παραλήψονται, ἐπεὶ ἐξ ἀξιωμάτων συνέστηκε λεκτῶν ἡ ἀπόδειξις, ἐκ τῶν λεκ τῶν δὲ συνεστῶσα οὐ δυνήσεται πρὸς πίστιν τοῦ λεκτὸν εἶναι παραλαμβάνεσθαι. Hic primum enclitice scribendum εξ ναι τι In postremis autem confusa oratio, quasi ἐπεί non praecessisset; hoc vero inchoat apodosin, quasi deinceps non sequatur part. δέ.

Ib. 125. εἰ δὲ πάντα τὰ σημεῖα φαινόμενά ἐστιν· ἐπεὶ καὶ πρός τί ἐστι τὸ σημεῖον καὶ πρὸς τῷ σημειωτῷ, τὰ δὲ (Miscell. I. 1822.)

7

πρός τι συγκαταλαμβάνεται ἀλλήλοις etc. — corrige πρὸς τὸ σημειωτόν, ut constet cum reliquis.

21

η

Ib. 130. exhibetur duplex argumentatio Dogmaticorum: ἤτοι οὖν σημαίνουσί τι αἱ κατὰ τοῦ σημείου φωναὶ φερόμεναι ἢ οὐδὲν σημαίνουσι· καὶ εἰ μὲν ἄσημοί εἰσι, πῶς ἂν κινήσειαν τὴν ὕπαρξιν τοῦ σημείου; εἰ δὲ σημαίνουσι τί ἐστι σημεῖον ἔτι ἤτοι etc. Corrige et distingue: εἰ δὲ σημαίνουσί τι ἔστι σημεῖον. Ἔτι ἤτοι etc.

- Ib. 13, 153. Ὁ λέγων, κατὰ διάρτησιν ἀσυνάπτον εἶναί τινα λόγον, φάσιν μὲν προφερόμενος μόνην, ἀντιτιθεμέ την αὐτῷ φάσιν ἕξει τὴν ἀντικειμένην τῇ προειρημένῃ. – In his primum retrahendus accentus in v. ἀσύνακτον. Tum pro αὐτῷ scribendum αὑτῷ, sibi, nisi vox omnino infarta. Certe VIII. Mathem. 281. nude dicitur: φάσει μεν ἀξιῶν, φάσιν * ἕξει τὴν ἀντιτιθεμένην, uti ante v. ἕξει fortasse excidit aliquid, ut ἀντικειμένην.

II. Ρ. Η. 13, 160. τῆς συνερωτήσεως τοιαύτης γενομέ νης. Οὐχὶ φῶς ἐστιν [scrib. ἔστιν], οὐκ ἄρα ὅτι ἡμέρα ἐστίν. Iterum corrig. ἔστιν. Sed non potest aliter ὅτι vim habere, nisi cogitatione suppleveris δυνατόν ἐστι vel huius modi quid: quae ellipsis addi posset iis, quae explicantur a Grammaticis ad Viger. p. 549. a. Nusquam tamen sic efferri conclusum memini. Ausim igitur au ́ctor fieri delendi illud őrt.

Ib. 165. legitur: εἰ δὲ ἕπεται τοῦ ἀνθρώπου τὶ εἶ

τὸ καὶ ζῶον αὐτὸν ὑπάρχειν, ubi ad v. Έπεται necessarius videtur Dativus τῷ ἄνθρωπόν τι εἶναι, post quae verba virgula delenda. Vide de verbi illius constructione cum Dativo 11, 133. 13, 169. VIII. Math. 377. 415. 441. ex. Xenoph. I. Mem. 2, 37. Deinde corrigere placet αὐτὸ, vix enim αὐτόν referas ad ἄνθρωπον, praecedente zi. Quod etiam si fieri liceret ob leges grammaticas, non tamen liceret ob syllogisticas, cum ita non exprimeretur, ex illo hoc cogi, sed simpliciter, hominem esse animantem. Hoc vero continuo adiicitur demum: καὶ διὰ τοῦτο ἀληθής ἐστιν ὁμολογουμένως ἡ, Πᾶς ἄνθρωπος ζῶον, πρότασις. Ergo αὐτὸν non stabit, nisi ante mutaveris vi in τινά: quod tamen non recte feri videtur, cum S. 164. praecesserit genus neutrum πᾶν ὅ τί περ ἐὰν ἡ ἄνθρωπος, ubi pariter atque 163. in vv. πᾶν ὅπερ ἐὰν ἡ καλόν pro ἐὰν scribendum erit ἄν, si quidem fides habenda regulae, ab Hermanno promulgatae ad Viger. n. 313.

Ib. 168. τὸ γὰρ [ex menda in Mund. ed. scribitur τό γὰρ] συμπέρασμα ἤτοι φαινόμενόν ἐστιν ἢ ἄδηλον. καὶ φαινόμενον μὲν οὐδαμῶς· οὐ γὰρ etc. — εἰ δὲ ἄδηλον, ἐπεὶ περὶ τῶν ἀδήλων ἀνεπικρίτως διαπεφώνηται (καθάπερ ἔμπροσ

σθεν υπεμνήσαμεν), διόπερ καὶ ἀκατάληπτά ἐστιν· ἀκατάλη πτον ἔσται καὶ τὸ συμπέρασμα. Fabricius pro εἰ δὲ ἄδηλον dedit οὐδὲ ἄδηλον. Ita ἀκατάληπτον novam inciperet constructionem. Sed tum sententiam hanc mallemus adiunctam per particulam ratiocinativam, cum oratio sic foret abruptior. Itemque, si cum Mundio post οὐδὲ ἄδηλον colo interpunxeris: illi sententiae ut sequens per part. causalem iungatur, desiderabimus: quod etiam in priore argumento factum vides. Sed nihil praeter interpunctionem mutandum. Apodosis incipit inde ab ἐπεί.

Ib. 183. Διὰ δὲ ταῦτα οὐδὲ ἐπικρῖναι δυνατόν ἐστι * περὶ τῆς ἀποδείξεως διαφωνίαν. Excidisse videtur * τὴν. Cf. enim 182. ἐπεὶ οὖν ἄδηλός ἐστιν ἡ ἀπόδειξις διὰ τὴν διαφωνίαν τὴν περὶ αὐτῆς — οὐκ ἔστιν ἐξ ἑαυτῆς προύπτος et 9, 85. ἐπεί τινες μέν φασιν εἶναι τὶ ἀληθὲς, τινὲς δὲ μηδὲν εἶναι ἀληθὲς, οὐκ ἐνδέχεται τὴν διαφωνίαν ἐπικρίναι, ubi enclitice scribendum sivaí i et deinde cum circumflexo in penultima ἐπικρῖναι. Ibidem statim post recurrit διὰ την διαφωνίαν, ubi ex menda in Mundii ed. scribitur διαφώνιαν. Quae ibidem mox sequuntur ἀδύνατον ἄρα γνῶναι, καὶ ὅτι ἔστί τι ἀληθές, in his scribendum censemus ἔστι, ita, ut ἀληθὲς non accipiatur pro Praedicato, sed pertineat ad Subiectum τι. Et propterea ἔστι cum vi praeponitur. V. Hermann. de em. ratione Gr. Grammaticae p. 86. Pariterque 14, 194. in vv. Πολλὰ μὲν οὖν ἐστι λέγειν scribendum ἔστι. Nam hoc, pro ἔνεστι 5. ἔξεστι dictum, accentum non deponit enclitice; sed retrahit, ut in Plat. polit. I. 3. p. 329. D. δεσποτών πάνυ πολλῶν ἔστι καὶ μαινομένων ἀπηλλάχθαι. Nescio, an etiam VIII. Mathem. 311. in his ὁ γοῦν τοιοῦτος λόγος, ἡμέρας οὔσης, εἰ νύξ ἐστι, σκότος ἐστὶν, ἀλλὰ μὴν νύξ ἐστι, σκότος ἄρα ἔστι, συνακτικὸς μὲν καθειστήκει· - οὐκ ἀληθὴς δέ γε ἦν. εἶχε γὰρ ἐν αὐτῷ λήμμα ψεῦδος τὸ νύξ ἐστί, ubique scribendum sit for et audos mutandum in Adi. ψευδές, post quam vocem commate distinguendum atque in articulo erigendus accentus tó, cum prospectet ad totam sententiam. Nimirum negamus, ψεῦδος Adiectivi loco Substantivis addi posse, ita ut cum Substantivo in una comprehendatur notione. Nam in Herodoto II, 14. ψεύδεά τε μαντήϊα mutanda videntur in ψευδέα τε μ. quibus ibidem opponuntur ἀψευδέα μαντήϊα. Sic sollenniter permutantur ψευδέσιν et ψεύδεσιν. V. Schaeferi Index ad Gregor. Cor. in v. Ψευδής. Probamus tamen Fabricium, resistentem Salmasio, qui apud Sext. Emp. II. Ρ. Η. 12, 139. pro ψεῦδος - ἐστὶ συμπεπλεγμένον scriP. H. bit ψευδές, repugnantibus MSS. Ibi enim Praedicati vicibus fungitur: unde fortasse ne salva quidem lectio

3

A

est VIII. Mathem. 421. τὸ δὲ συνημμένον - ψευδές. Plat. in Cratylo c. 3. contra Stephanum et Cornar Heindorf et Beck, V. Ill., vindicarunt vet. scriptura τὸ δὲ τοῦ ψευδοῦς μόριον οὐ ψεῦδος; licet deinceps re sequatur: Ἔστιν ἄρα ὄνομα ψευδές.

II. Ρ. Η. 14, 196. disputatur de circulo in cond dendo e dicto de omni et nullo, cum tamen unive lis propositio ipsa demum per inductionem potuerit biliri. Et de priore quidem haec ibi leguntur: x καθόλου προτάσεως, τῆς, Πᾶς ἄνθρωπος ζῶον, τὴν κατὰ ρος πρότασιν συνάγειν βουλόμενοι, τὴν, [την] Σωκράτης ζῶον, ἡ δὴ βεβαιωτικὴ τῆς καθολικῆς προτάσεως ἐστι κατὰ ἐπαγωγικὸν τρόπον, ὡς ὑπεμνήσαμεν, εἰς τὸν διάλληλον ἐμ πτουσι λόγον, τὴν μὲν καθολικὴν πρότασιν δι ̓ ἑκάστης τ κατά μέρος ἐκ τῆς καθολικῆς συλλογιστικῶς. Textum mutilum esse sensit Henricus Stephanus, tacito in v sione Latina supplens. Quae exciderint, et ex antece et e seqq. sponte se produnt. Etenim S. 197. post emplum dicti de nullo subiiciuntur haec: τὴν μὲν, Οὐ ἄνθρωπος τετράπους, πρότασιν ἐκ τῶν κατὰ μέρος ἐπαγωγι βουλόμενοι βεβαιοῦν. [puncti loco comma ponendum] στην δὲ τῶν κατὰ μέρος ἐκ τῆς Οὐδεὶς ἄνθρωπος τετράπο συλλογίζεσθαι θέλοντες, τῇ κατὰ τὸν διάλληλον ἀπορία περ πτουσιν. Hinc superiora [τὴν μὲν καθολικὴν πρότασιν ἑκάστης τῶν κατὰ μέρος ἐπαγωγικῶς βουλόμενοι βαιοῦν, ἑκάστην δὲ τῶν κατά μέρος, quae ipsa v ba repetita lacunae locum dederunt.

Ib. 14, 198. τό τε γάρ εἰ ἡμέρα ἐστί, φῶς ἐστι, * νακτικόν ἐστιν, ὡς φασι, τοῦ Φῶς ἐστι, ubi ter scrib dum ἔστι, post illud connexum * excidisse videtur μετὰ τοῦ Ἡμέρα ἔστι, ut deinceps legitur, aut ἡμέ οὔσης. Alias sententia falsa erit. Idem enim connex per se non minus συνακτικόν ἐστιν τοῦ Μὴ εἶναι ἡ ραν: id quod mox diserte exponitur §. 200.

Lib. VIII. adv. Math. 143. Ιδίως (np. εἰώθαμεν λεῖν σημεῖον) τὸ ἐνδεικτικὸν τοῦ ἀδηλουμένου πράγματος. δὲ τὸ πρανότερον ἐπιβάλλει αὐτοῦ τῇ φύσει, – προληπτέ ὅτι τῶν πραγμάτων, [comma del.] πρόδηλα μέν ἐστι ἐξ αὐτῶν εἰς γνῶσιν ἡμῖν ἐρχόμενα. Haec inde ab el Hervetus vertit sic: Si hoc autem ad eius (rei) natur apertius et evidentius intelligendam pertinet etc. quae mi est παρερμηνεία. Sensus hic est: si autem claritas i (i rei affectio, ex qua vel clarior vel obscurior est) per net ad eius naturam. Deinde scribendum ἐξ αὐτῶ i. e. sponte. Cf. II. Pyrrh. ίγ. 182. ἐξ ἑαυτῆς προϋπτ Plutarchus in Cat. Mai. c. 1. homines per se cognitos v cat ἀρχομένους γνωρίζεσθαι δι' αὑτῶν. Intra 441. et a

pra 141.

Sextus dixit αὐτόθεν, quod volgarem lectionem non videtur stabilire. Nam ibi statim post legitur τὰ μὴ ἐξ αὑτῶν ληπτά, ubi item MS. Ciz. αὐτῶν et passim haec promiscue poni observat Fabricius. Nos nbique corrigi malimus: ut, quod 392. legitur τὸ πρόσ δηλον οὐ χρήζει ἀποδείξεως, ἀλλ ̓ ἐξ αὐτοῦ γνώριμον καθέ ανήκεν. Eodem modo aptius legetur in Aeschyli Agam. de moriente 1406. μεθῆκεν αὑτοῦ κώλα et 1409.

Οὕτω τὸν αὑτοῦ θυμὸν ὁρμαίνει πεσών,

abi volgo αὐτοῦ. In Platonis Cratylo c. 4. et 5. ter pro αὐτῶν Heindorf emendavit αὐτῶν. V. Ill. Beckii Animaduv. ad 1. 1. p. 429. In pohtia I, 13. p. 339. E. recte III. Ast rescripsit: ὅταν οἱ μὲν ἄρχοντες κακὰ αὑτοῖς προςτάττωσιν ἄκοντες. Itidemque in Demosth. Ολ. Α. p. 9. 1. 12. 5. τῶν πραγμάτων ὑμῖν ἐκεινῶν αὐτοῖς ἀντιληπτέον ἐστίν, εἴ περ ὑπὲρ σωτηρίας αὐτῶν φροντίζετε Hieronymus Wolfus restituit αὑτῶν. (Ipsi in Posidonii loco ad Cicer. te of. T. II. p. 429. restituimus: ἕπεσθαι τῷ ἐν αὑτῷ δαίμονι et ib. Τ. Ι. p. 353. Antonino III, 1. εἰ ἐξακτέον αυτόν.) Contra ap. Sextum VIII. Math. 376. recte legi opinor ἐξ αὐτοῦ, quando quidem praecessit πόθεν ἔχομεν δείξαι; quae postrema deinceps cogitatione repetenda sunt. Similiter in Plat. polit. I, 15. p. 342. B. recte edidit Ast: αὐτὴ δὲ ipsa autem per se ars) αβλαβὴς καὶ ἀκέραιος ἐστιν: ubi volgabatur αὕτη, haec. Nec vero huc faciunt exempla pronominis autov etc. reciproce positi ap. Viger. IV, 6.

ViI. Math. 224. Οὗτος γὰρ (np. λόγος ὁ πρῶτος ἀνα πόδεικτος) τὸ μὲν ἕτερον τῶν λημμάτων ἔχει συνημμένον, τὸ, scrib. τό] εἰ ἡμέρα ἐστὶ, φῶς ἐστι [scrib. utroque l. ἔστι]· τὸ δὲ λοιπὸν, [dele virgulam] τὸ ἡγούμενον ἐν τῷ συνημμέ νῳ, ἀλλὰ μὴν ἡμέρα ἐστὶ [ἔστι], τὸ φῶς ἄρα ἐστίν· τρίτον, τὴν ἐπιφορὰν τὸ λήγον τοῦ συνημμένου, haec τὸ, φῶς ἄρα ἐστίν de transpositione mihi suspecta sunt. Certe inconcinne praemittuntur. Quid, si deletis verbis τρίτ του, την rescribatur ἐπιφορὰν τὸ λήγον τοῦ συνημμένου, τό Φῶς ἄρα ἔστιν — ? Nam praecedens τὸ δὲ λοιπόν excludit τρίτον. Neque ἐπιφορά recte diceretur λήμμα, quod tic ad τρίτον intelligeretur.

Ib. 236. explanetur forma argumentationis catenatae, compositae illius e δευτέρῳ ἀναποδείκτῳ, cuius conclusum supprimitur, et e τρίτῳ ἀναποδείκτῳ, cuius supprimitur caput, coniunctionis negatio (ἀποφατική συμπλο (ή), hoc modo : τουτό αὐτό (np. τὰ ἀντικείμενον τοῦ ἡγου vov in prosyllogismo hypothetice concluso ex modo tollenti) κατὰ μὲν τὴν δύναμιν, [abesse debet interpunclionis nota] ἔκκειται τῷ λόγῳ, ἐπεὶ ἔχομεν τὰ συνεκτι