circuitus voluminis tui sit iynadisaros, sicut est ventriculi tui*. Vixit plurimum in secessu Ruris sui Sabini, aut Tiburtini, domusque ejus ostenditur circa Tiburni luculum. Venerunt in manus meas et Elegi sub ejus titulo, et Epistola prosa oratione quasi commendantis se Maecenati; sed utraque falsa puto. Nam elegi vulgares; Epistola autem obscura, quo vitio minime tenebatur. Natus est VI. Id. Decembris, L. Cotta et L. Torquato Coss. Decessit V. Kal. Decemb. C. Marcio Censorino et C. Asinio Gallo Coss. post + nonum et quinquagesimum annum, haerede Augusto palam nuncupato, cum urgente vi valetudinis non sufficeret ad obsignandas Testamenti tabulis. Humatus et conditus est extremis Esquiliis, juxta Maecenatis tumulum.

HORATII VITA

IN ALIO EXEMPLARI BREVIUS DESCRIPTA.

QUINTUS

UINTUS Horatius Flaccus Libertino patre natus in Apulia, cum patre in Sabinos migravit, quem cum pater puerum Romam misisset in ludum literarium, parcissimis eruditus impensis angustias patris vicit ingenio, coluitque adolescens Brutum, sub quo Tribunus militum civili bello militavit, captusque a Caesare, post multum tempus beneficio Maecenatis non solum servatus, sed etiam in amicitiam receptus est. Quapropter Maecenati et Augusto in omnibus Scriptis suis venerabiliter assurgit. Scripsit Carminum Libros quatuor, Epodan unum, Carmen Saeculare, Sermonum II. Epistolarum II. De Arte Poetica I. Commentati sunt in illum Porphyrion, Modestus, Helenius Acron; optime omnium Acron.

Quae hic omittuntur a nescio quo nebulone infarcta sunt; neque enim solum inhonesta verum etiam deridicula, et àrúsara videntur. Dacerius etiam prudens omisit.

↑ Rutgersius ex Eusebiano Chronico reposuit Septimum; Chronographi dispiciant.

G. BAXTERI

JUDICIUM DE HORATIO,

ATQUE EJUS SCRIPTIS.

De Horatii gente nihil constat, nisi fuisse eum quod et ipse prodit, Liber

tini generis et patria Venusinum; crediderim etiam et domo Graecum, quod nusquam Romano more in Graeculos desaeviat, imo quandoque eos collaudet, et vel Romanis suis anteferat. De scriptis ejus impraesentiarum haec habeto. Omnes qui Musis litare student, sua mella e veterum scriptis excerpere debent. Maro igitur et Flaccus noster, qui hoc fecere, pro liberali suo ingenio, furta sua palam professi sunt, dum imitata sua poemata Eclogas inscripsere:

Ego apis Matinae

More modoque

Grata carpentis thyma per laborem
Plurimum, circa nemus, uvidique
Tiburis ripas, operosa parvus
Carmina fingo.

Atque hinc factum est, quod ex eo tempore quaevis brevia poematia, auctore Vetere Interprete, Eclogae dicerentur: cum proprie Ecloga 'Andoλoyia sit, sive florum delectus, pictusve fasciculus, ut vel ad Tonantium significat Apollinaris :

Vernans per varii carminis Eclogas
Verborum violis multicoloribus.

Quin et Julii Flori Satyrographi, prodente eodem eruditissimo Scholiaste, exstabant Electae ex Ennio, Lucilio et Varrone. Denique nova Comoedia, auctore Cruquiano Interprete, 'Exλeyoμ iπavoμάeтo, quod optima quaeque (ut puto) e veteri Comoedia in usum suum delegerit*. Illud autem in hoc

Observat F. Ursinus Virgil. illustr. p. 3. Eclogas dici in vetustis Codicibus Bibliothecae Vaticanae, quae alias sint Satyrae Horatii. V. Conimentator Cruq. ad Serm. 2. 1. 1. — — Ecloga baec omnia sub se continet: si ad Jovem Prosodia dicuntur, si ad Apollinem, Dianam, aut Latonam, Paeanes; siad Liberum aut Semelem, Dithyrambi; si ad caeteros Deos Hymni; si ad homines laudandos, vituperandos, reprehendendos, lugendos, Ódae sunt et Eclogue: sunt enim brevia Poematia.

GESN.

vate vel praecipue laudandum duco, quod cum ipse sit et lingua liber, et superstitioni maxime adversus, nusquam tamen publica sacra laedat ; nusquam viros illustres in os proscindat; nusquam ingenuas foeminas in publica traducat facie, quarum et veris nominibus semper parcit; nunquam projecte loquatur, nisi apud anum et turpem; excepto quod in Satyra secunda Luciliana licentia ex occasione usus sit. In Odis autem Alcaeum et Sappho imitatus est potissimum; in Epodis Archilochum, et in Sermonibus Veterem Comoediam, magis quam Lucilium. In Odis sublimi charactere usus est, et nonnunquam florido et amoeno; in Epodis humili; et in Sermonibus comico et civili; nisi quod in Epistolis, accedente jam senectute, omisso ut plurimum ludo et joco, ad Philosophicum vultum, uti decuit, sese composuerit. Artem Poeticam comico, hoc est, Satyrico stilo conscripsit. Satyra haec est in sui saeculi poetas, praecipue vero in Romanum Drama. Est autem Horatiana Satyra Comica, Juvenalis Invectiva sive Tragica, Persiique mixta. Pompeianarum partium initio fuerat, et, ut videtur, secta Stoicus; verum sub Augusto, patrocinii et dulcis lucelli gratia, sententiam suam vel immutavit, vel vafre dissimulavit, Academicum se professus, et partium medium, nonnunquam etiam plane Epicureum.

POSUIT BAXTERUS DEINDE

DUORUM VETERUM DE HORATIO JUDICIA.

QUINCTILIANI, 10. 1. 96.

INTER

INTER Lyricos solus fere dignus est legi Horatius quoniam et insurgit aliquando, et plenus est jucunditatis et gratiae, variisque verbis et figuris felicissime audax *.

Fragmentum Hendecasyllaborum Cilnii Maecenatis in obitum HORATII, quod apud Isidorum + est, ita restituit Janus Dousa.

Lugens te, mea vita, nec smaragdos,
Beryllos mihi, Flacce, nec nitentes,
Nec percandida margarita quaero,
Nec quos Thynica lima perpolivit
Anellos, nec laspos lapillos.

Utinam caetera non desiderarentur.

Hunc Horatii charactera non cogitant, qui quoties aliquid offertur, quod ipsi non capi

unt, urere et secare conantur. GESN.

↑ Orig. 19. 32. Sed vid. omnino J. H. Meibomii Maecen. c. 25. GESN.

METRA HORATIANA.

CH. WASE AMBROSIO BONWICKE.

S. S.

AMISSOS ssos tot magni inter Graecos nominis Lyricae Poesios auctores, unus nobis Horatius facit, ut lenius desideremus. Placuit igitur seculis ingenii felix, numeris curiosus. Horatiana certe metra Diomedes et Marius Victorinus, praeter Plocium et Atilium Fortunatianum, ex professo posteris explicata reliquerunt. Specimen eorundem in brevem tabellam conjectum continenti carmine Petronius, quisquis is fuit (nam alios ejusdem nominis alia aetas tulit), in vulgus edidit. Ad istud exemplum magistri, quorum disciplinae origo mihi tecum communis fuit, quod septimanis mutato titulo, nos tirones ad multijugam Lyrae Latinae modulationem exercuerunt. Ita velim hoc nomini tuo inscriptum accipias, ita tuearis, non tanquam aliquod magnum aut novum, sed ut indignum quod in desuetudinem abeat, cum in se tantum habeat compendii. Tuum erit vicem Pasiphaes substituere, Daphnen, Phaethonta, Cadmum. Quantum argumenti veri aut fabulosi eminet, materiam suppeditabit; modo ne desit afflatus: Ultro rapiet ad se generosam urbanae juventutis indolem, ni fallor, artifex pagina; quo rectius ad Dithyrambum contendant. Vale.

PASIPHAE.

Notae Marginales. D. Dactylus. S. Spondeus. T. Trochaeus. I. Iambus. I. Ionicus a minori.

Filia Solis

Aestuat igne novo;
Et per prata juvencum
Mentem perdita quaeritat.

Non illam thalami pudor arcet,

Non regalis honos, nec magni cura mariti.

Optat in formam bovis
Convertier vultus suos:

Et Proetidas dicit beatas,
Ioque laudat, non quod Isis alta est,
Sed quod juvencae cornua in fronte erigit.
Siquando miserae copia suppetit
Brachiis ambit fera colla Tauri,
Floresque vernos cornibus illigat,
Oraque jungere quaerit ori.
Audaces animos efficiunt tela Cupidinis
Illicitisque gaudet

Corpus includi stabulis se faciens juvencam.
Et amoris pudibundi malesuadis

Obsequitur votis, et procreat, heu nefas! bimembrem.
Cecropides juvenis quem perculit fractum manu,
Filo resolvens Gnossiae tristia tecta donius.

1. Adonium, Adonidium; Plocius adducit in exemplum ròv Adar. Dicitur Epodos quia subjicitur Sapphicis, apud Horatium, ternis: Anapaestis apud Senecam, quotenos res tulerit. Heroici Kóμμa Anxtınòv vel tiλmòr. Dimetrium ex inferiori parte Hexametri. Diomedes Metr. Horat. 1. 1. O. 10. nominari perhibet nicen celicon climeteon; corrupte, quantum auguror, ex ixx Tiλin Aquoigíav. remoto Hexametri besse, reliquum trientem. Nota. Versus certis pedibus alligati, qui Monoschematisti audiunt, per syllabas numerari patiuntur: unde Sapphicum pentasyllabum vocatur. Musicis Choriambicum monometrum hypercatalectum.

2. Archilochium heptasyllabum constat ex basi vel Dipodia Dactylica cum semipede. Dimetrum Dactylicum hypercatalectum. Caesura ex superiori parte Hexametri Penthemimeres. Subnectitur Hexametro. Carm. 1. 4. Ode 7.

3. Pherecratium ab inventore. Pherecrates in Coriano.

Ανδρες πρόσχετε τὸν νῦν
Εξευρήματι καινῷ
Συμπτύκτοις ἀναπαίσοις,

Plocius Monoschematistum vocat: habet enim pedes in eodem situ invariabiles; ut qui juxta Grammaticos duobus hinc inde Spondeis Dactylum semper interjiciat medium: unde et Heptasyllabum fieri necesse est. Quod addit idem alios Symptycton, alios Anapaesticum dicere, vereor ut alterutri quid sibi velint, satis intellexerint: nec enim Pherecratis verba de pède Anapaesto ceperim; cum Hephaestion Metricus Pherecratium Hephthemimeres Antispastico generi vindicet, ita scilicet patitur ut Epitritum quartum complicet, cum Epitrito primo cujus ultima deficit. Aixaтáλnxтor vocat et arv νάρτητον κατὰ ἀντιπάθειαν quia Trochaicam protomen claudit Iambica catalexis : cum hae conjugationes sibi mutuo adversentur. Sesquiseptenaria clausula dicitur quod tribus dissyllabis pedibus bisectis accedat semipes. 'Avázas hic id valere videtur quod in Ionicis 'Aváxλaris. Pes enim septem temporum cum pede quinque temporum simul sumti puncta conficiunt duodecim: ut Dimetrum, quamvis syllaba deficiat, tamen per hanc Epiplocen velut ex repercussione justos absolvat numeros. Post Asclepiadea bina ponitur sequente Glyconio. L. 1. Od. 5. 14. 21. 23. et L. 3. Od. 7. 13.

4. Glyconium Octosyllabum; duobus Dactylis Spondeum praejacit. Locum sortitur apud Horat. vel ante singula Asclepiadea, vel post bina cum Pherecratio, vel denique post terna. Hemiepos dicitur. Animadvertas licet Glyconium Pherecratio praemissum conficere Priapcium, quomodo Catullus.

5. Tetrametrum Dactylicum. Si desinit in Spondeum Archilochium; sin in Dactylum, Alcmanium. Hexametri Kóμμa, ageτixiv. ex parte superiore

P