EPISTOLA AD PISONES. Humano capiti cervicem pictor equinam Jungere si velit, et varias inducere plumas Undique collatis membris, ut turpiter atrum Desinat in piscem mulier formosa superne, Spectatum admissi, risum teneatis, amici? Credite, Pisones, isti tabulæ fore librum Persimilem, cujus, velut ægri somnia, vanæ Fingentur species, ut nec pes, nec caput uni Reddatur formæ. Pictoribus atque poetis Quidlibet audendi semper fuit æqua potestas. Scimus, et hane veniam petimusque damusque vicissim; Sed non ut placidis coeant immitia, non ut Serpentes avibus geminentur, tigribus agni. Incœptis gravibus plerumque et magna professis Purpureus, late qui splendeat, unus et alter Assuitur pannus, quum lucus et ara Dianæ, ÉPITRE AUX PISONS. Supposez, mes amis, que quelque original Oui, c'est une faveur dont vous pouvez user, Qu'à notre tour aussi nous demandons nous-mêmes; Mais non pour rapprocher follement les extrêmes, Mais non pour accoupler le serpent et l'oiseau, La tigresse farouche et le timide agneau. Un début était grave et flattait notre attente, Et voilà que de pourpre au loin resplendissante On y coud au hasard l'un ou l'autre lambeau : C'est le bois et l'autel de Diane, un ruisseau Et properantis aquæ per amonos ambitus agros, Aut flumen Rhenum, aut pluvius describitur arcus. Sed nunc non erat his locus. Et fortasse cupressum Scis simulare; quid hoc, si fractis enatat exspes Navibus ære dato qui pingitur? Amphora cœpit Institui, currente rota cur urceus exit? Denique sit quodvis simplex dumtaxat et unum. Maxima pars vatum, pater et juvenes patre digni, Deficiunt, animique; professus grandia turget; Sumite materiem vestris, qui scribitis, æquam |