Page images
PDF
EPUB

tutoris vel curatoris voluntate id fit, sed ex Magistratuum auctoritate.

3

§. 2. Item quaeri potest: si fundus a tutore petitus sit pupillaris, nec restituatur, an litis aestimatio oblata alienationem pariat? Et magis est, ut pariat: haec enim alienatio non sponte tutorum fit 31).

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

vorher von der missio in possessionem rerum pupillarium die Rede war, und ausdrücklich gesagt wurde, et ius pignoris contrahitur; so würde ja durch diese Interpretation eine höchst unnüße Tautologie herbeygeführt werden. Ich halte also die Erklärung des griechischen Scholiasten für die allein richtige, die auch noch insonderheit durch die L. 1. D. de fundo dotali (XXIII. 5.) L. 5. §. 3. in fin. h. t. und L. 15. §. 16 et 17. D. de damno infecto (XXXII. 2.) unterstüßt werden kann. Eine Emendation scheint mir das her auch gar nicht nöthig zu seyn. Denn die Worte et ut procedat geben offenbar auf die missio in possessionem, odge von der vorher die Rede war, und wollen soviel sagen, und damit dieselbe ihre vollkommene Wirks samkeit erlange. Nun konnte doch nicht noch einmal von eben derselben missio die Rede seyn, von der es ja Die Rede fepu, von ... schon vorher hieß, es werde dadurch ein ius pignoris contrahirt. Schon Accursius sahe daher, daß das iubere possideri von einer possessione ex secundo decreto zu 1 verstehen sey, wodurch derjenige Eigenthümer wird, qui possidere iubetur. Eben dieser Meinung ist auch Ant. FABER in Jurispr. Papinian. Scientia Tit. XII. Princ. VII. Illat. 85. pag. 997. 1.

[ocr errors]
[ocr errors]

31) BASILICA Lib. XXXVIII. Tit. 9. Const. 3 §. 2. Tom. V. pag. 125. Εἰ δὲ ἐναγαγὼν ὁ ἐπίτροπος περὶ καὶ ὀρφανικοῦ ἀγροῦ, λάβῃ ἀποτίμησιν τῆς δίκης, ἔῤῥω

ται ἡ ἐκποίησις. i, e. Si tutor petierit fundum pupillarem, et acceperit aestimationem litis, alienatio valet.

L. 3. §.3. Idemque erit dicendum, et si fundus petitus sit, qui pupilli fuit, et contra pupillum pronuntiatum, tutoresque restituerunt: nam et hic valebit alienatio propter rei iudicatae auctoritatem.

2) Wenn der Vater des Mündels die Veräusserung in seinem Testamente oder Codicillen befohlen hätte 32), sollte auch das Testament des Vaters irritum geworden seyn 33).

rum.

L. ult. D. h. t. PAULUS libro IX. Responso-
PAULUS respondit: etsi testamentum patris

[ocr errors]

Man vergleiche jedoch L. 68. D. de Rei vind. BACHOVIUS Advers. Anton. FABRUM Decad. XCVIII. Err. 9. nr. 4. Ant. SCHULTING Notae ad Dig. seu Pandect. Tom. IV. ad L. 3. §. 2. D. h. t. pag. 497. und den 8. Th. dieses Commentars §. 588. S. 227. f.

32) Unter testamentum irritum wird hier jeder ohne Wiederruf des Erblasfers ungültig gewordener leßter Wille verstans den. S. BRISSONIUS de Verb. Signif. voc. Irritum. Ein solcher gilt doch noch immer als Wille des Vaters. S. Ant. FABRI Jurispr. Papin. Scient. Tit. XII. Princ. VII. 11lat. 90. pág. 917. VOET Comm. h. t. § 12. Ger. NOODT ad Dig. h. t. §. Hactenus. pag. 586. und Franc. Du▲RENUS Comm. ad h. t. (Oper. pag. 311.)

33) L. 1. §. 2. D. h. t. Verb. NISI, UT ID FIBRET,

TES TESTAMENTÓ VEL CODICILLIS CAVERINT.

-

PAREN

L. 1. C..

Quando decreto opus non est. (V. 73.) Impp. SÈVERUS et ANTONINUS AA. Valentino. Si probare potes, patrem pupilli, cuius tutores convenisti, consensisse, ut reddito tibi praedio, pretium reciperet: id quod convenit, servabitur. Neque enim in ea re auctoritas Praesidis necessaria est, ut tutorum solicitudini consulatur, si voluntati defuncti pareant. Dat. VI. Kalend. Januar. ANTONINO et GETA Conss. 206.

Glücks Erläut. d. Pand. 33. Th.

B

[ocr errors]

postea irritum esse apparuerit, tamen tutores pupilli sive curatores filii nihil contra orationem Divorum Principum fecisse videri, si secundum voluntatem defuncti testamento scriptam praedium rusticum pupillare vendiderunt.

Eben dieses gilt auch in dem Falle, wenn ein Drit ter, von dem der Pflegbefohlne die Sache erhielt, die Vers äusserung derselben zur Pflicht und Bedingung gemacht hat, wie aus L. 3. C. Quando decreto opus non est (V. 72.) erhellet.

Impp. DIOCLETIAN. et MAXIMIAN. AA. et CC. Stratoniciano. Praedium rusticum vel suburbanum a minore vigintiquinque annis alienari sine decreto Praesidis, nisi parentis voluntas, vel testatoris, ex cuius bonis ad minorem pervenit, super alienando eo aliquid mandasse deprehendatur, nulla ratione potest. Dat. XII. Kal. April. Nicomediae. AA. Conss.

Der Wille des Vaters muß nur aber bestimmt erklärt feyn, und darf nicht blos daraus gefolgert werden, daß der Vater mit solchen Sachen, die er den Kindern hinters lassen hat, Handel zu treiben pflegte, wie uns Ulpian L. 1. §. 3. D. h. t. lehrt, wenn er sagt:

Si defunctus, dum viveret, res venales habuerit, testamento tamen non caverit, ut distraherentur, abstinendum erit venditione: non enim utique, qui ipse voluerit vendere, idem etiam postea distrahendum putavit.

3) Wenn ein Dritter die Veräusserung zu fordern ein gegründetes Recht hat. Dahin gehört, a) wenn ein Pfand, gläubiger sein Recht, welches ihm entweder noch von dem

Vater des Mündels, oder von einem Dritten, dessen Nachs folger der Minderjährige geworden ist, oder von dem Mündel selbst, mit Genehmigung der Obrigkeit, gegeben worden ist, an der ihm verpfändeten Sache geltend macht. Hiers auf gehen schon die legten Worte der Dration des Kaisers Severus L. 1. §.2. in fin. h. t.

Si creditor, qui pignori agrum a parente pupilli acceperit, ius exequetur, nihil novandum

censeo.

Besonders aber gehören hierher noch folgende Gesetze:

L. 2. C. Si adversus venditionem pignoris. (II. 29.) Impp. DIOCLETIAN. et MAXIMIAN. AA. et CC. Severae et Clementinae. Rem, quam a patre vestro quondam creditor eius obligatam sibi distraxit, per aetatem vestram postulantium revocari desiderium non habet rationem: quod iuris est, etiam si extraneo successistis. Nam si creditor non bona fide versatus est, ipsum magis, vel tutores, seu curatores vestros, qui hanc venundari passi sunt, convenite. Dat. XIII. Kalend. Maii, Sirmii. CC. Conss. 294.

L. 1. C. de praed. et aliis reb. minor. Imp. ANTONINUS A. Manutiano. Venditio quidem praedii, quod iure pignoris vel in causa iudicati captum et distractum est, ad Senatusconsultum, quod de non alienandis praediis pupillorum vel adolescentium, nisi auctore Praetore vel Praeside provinciae factum est, non pertinet: sed si etiamnum in ea aetate es, 'cui subveniri solet, aditus competens iudex, an te in integrum restituere debeat, praesente diversa parte, causa cognita dispiciet. PP. XIII. Kalend. Decembr. Duobus Asperis (C. Julio II. et Caio Julio) Conss.212.

L. 7. §. 1. D. h. t. ULPIANUs libro XXXV. ad Edictum. Si pupillus dedit pignori res permissu Praetoris, nonnulla erit dubitatio, an alienatio possit impediri? Sed dicendum est, posse creditorem ius suum exsequi: tutius tamen fecerit, si prius Praetorem adierit 34).

b) Wenn der Vater, oder ein Anderer, den der Pus pill beerbt hat, einem Dritten schon bey seinem Leben eine Sache versprochen, oder verkauft, aber noch nicht tradirt hatte.

L. 5. §. 6. D. h. t. ULPIANUS eodem. Sed si pater stipulanti fundum spoponderit, successeritque pupillus in stipulatum, fortius dicetur, sine Praetoris auctoritate posse eum reddere. Idemque, et si iure hereditario alii successerit, qui erat obligatus.

§. 7. Eadem ratione et si parens fundum vendiderit, vel quis alius, cui pupillus successerit, potest dici, pupillum cetera venditionis (sc. traditionem) inconsulto Praetore posse perficere.

c) Wenn der Pupill, oder sein Vater das Grundstüc cum pacto de restituendo, z. B. cum pacto addictionis in diem, oder de retrovendendo erworben hat, oder das Grundstück dem iuri retractus unterworffen ist 35).

34) Ant. FABER in Jurispr. Papin. Scient. c. 1. Illat. 87. pag. 914. hält die Worte: tutius tamen fecerit etc., für den Zusah eines unwissenden Interpreten. Allein ohne hinreichenden Grund. Denn auch die Basilica Tom. V. pag. 128. lin. 1. haben: ἀσφαλέστερον δὲ ἔστι προσελθεῖν με τῷ πρaíτoρı. i. e. Tutius tamen fecero, si adiero Praetorem. Die Worte gehen ja nicht auf den Tutor, sondern auf den Creditor.

35) L. 2.

C. de pactis inter emt. et venditor, compos.

« PreviousContinue »