Page images
PDF
EPUB

VI.

If thus, by love of executions,
Thou prov'st thee fit for Revolutions;
Yet one achiev'd, to that art true,
Nor would'st begin to change anew ;
Know this,

Thou think'st amiss;

Deem, to think true,

All Constitutions bad, but those bran new.

[AUTHOR UNKNOWN.]

No. XXXV.

[In the course of a speech in the Irish House of Commons on February 19th, 1798, Lord Moira praised the loyalty of his tenants at Ballynahinch, condemned the rigour of the Government, and proposed conciliatory measures. But soon after an insurrection broke out at Ballynahinch, and arms were found in Lord Moira's woods, put there by his own tenantry.]

July 9.

The following popular Song is said to be in great vogue among the Loyal Troops in the North of Ireland. The Air, and the turn of the Composition, are highly original. It is attributed (as our Correspondent informs us) tọ a Fifer in the Drumballyroney Volunteers.

BALLYNAHINCH.

A NEW SONG.

I.

A CERTAIN great statesman, whom all of us know,
In a certain Assembly, no long while ago,

Declared from this maxim he never would flinch,
That no town was so Loyal as Ballynahinch."

[ocr errors]

II.

The great Statesman, it seems had perus'd all their faces And been mightily struck with their loyal grimaces; While each townsman had sung, like a throstle or finch, "We are all of us loyal at Ballynahinch."

III.

The great Statesman return'd to his speeches and readings,
And the Ballynahinchers resum'd their proceedings;
They had most of them sworn "We'll be true to the Frinch," *
So Loyal a town was this Ballynahinch !

IV.

Determin'd their landlord's fine words to make good, They hid Pikes in his haggard, cut Staves in his wood; And attack'd the King's troops-the assertion to clinch, That no town is so Loyal as Ballynahinch.

V.

O! had we but trusted the Rebel's professions,

Met their cannon with smiles, and their pikes with concessions :

Tho' they still took an ell, when we gave them an inch,
They would all have been Loyal-like Ballynahinch.

CANNING, C.M.

DE NAVALI LAUDE BRITANNIÆ.
SUCCESSU si freta brevi, fatisque secundis,
Europæ sub pace vetet requiescere gentes,
Inque dies ruat ulteriùs furialibus armis
Gallia tota instans à sedibus eruere imis

* Hibernicè pro French.

Fundamenta, quibus cultæ commercia vitæ
Firmant se subnixa ;-tuisne, Britannia, regnis
Ecquid ab hoste times; dum te alba, unde Albion audis,
Saxa tuentur adhuc, magnoque Tridente poteris,
Dum pelagus circumfusus te fluctibus ambit.

Tu medio stabilita mari, atque ingentibus undis
Cincta sedes; nec tu angusto, Vulcania tanquam
Trinacris, interclusa sinu; nec faucibus arctis
Septa freti brevis, impositisque coercita claustris.
Liberiora tibi spatia, et porrecta sine ullo

Limite regna patent (quanto neque maxima quondam
Carthago, aut Phoenissa Tyros, ditissima tellus
Floruit imperio) confiniáque ultima mundi.

Ergone formidabis adhuc, nec se inferat olim,
Et campis impunè tuis superingruat hostis?
Usque adeóne parùm est, quod latè litora cernas
Præruptis turrita jugis, protentaque longo
Circuitu, et tutos passim præbentia portus?
Præsertim australes ad aquas, Damnoniaque arva,
Aut ubi Vecta viret, secessusque insula fidos
Efficit objectu laterum; saxosave Dubris
Velivolum latè pelagus, camposque liquentes
Aeria, adversasque aspectat desuper oras.

Nec levibus sanè auguriis, aut omine nullo
Auguror hinc fore perpetuum per secula nomen :
Dum nautis tam firma tuis, tam prodiga vitæ
Pectora, inexpletâ succensa cupidine famæ,
Nec turpi flectenda metu; dum maxima quercus,
Majestate excelsa suâ, atque ingentibus umbris,
Erigitur, vasto nodosa atque aspera trunco ;
Silvarum regina. Hæc formidabilis olim

Noctem inter mediam nimborum, hyemesque sonantes,
Ardua se attollit super æquora ; quam neque fluctûs
Spumosi attenuat furor, aut violentia venti
Frangere, et in medio potis est disrumpere ponto.

Viribus his innixa, saloque accincta frementi,
Tu media inter bella sedes; ignara malorum,
Quæ tolerant obsessæ urbes, cùm jam hostica clausas
Fulminat ad portas acies, vallataque circùm
Castra locat, sævisque aditus circumsidet armis.

Talia sunt tibi perpetuæ fundamina famæ, Ante alias diis cara, Britannia! Prælia cerno Inclyta, perpetuos testes quid maxima victrix, Quid possis preclara tuo, maris arbitra, ponto.

Hæc inter, sanctas æternâ laude calendas Servandas recolo, quibus illa, immane minata Gentibus excidium, et totum grassata per orbem, Illa odiis lymphata, et libertate recenti Gallia, disjectam ferali funere classem Indoluit devicta, et non reparabile vulnus. Tempore quo instructas vidit longo ordine puppes Rostratâ certare acie, et concurrere ad arma, Ætheraque impulsu tremere, Uxantisque per undas Lugubre lumen agi, atque rubentem fulgure fumum.

Cerno triumphatas acies, quo tempore Iberûm
Disjectos fastus, lacerisque aplustria velis
Horruit Oceanus :-quali formidine Gades
Intremere, ut fractâ classem se mole moventem
Hospitium petere, et portus videre relictos!

Quid referam, nobis quæ nuper adorea risit,
Te rursùs superante, die quo decolor ibat
Sanguine Belgarum Rhenus, fluctusque minores
Volvebat, frustra indignans polluta cruore
Ostia, et Angliaco tremefactas fulmine rupes.

Cerno pias ædes procùl, et regalia quondam Atria, cæruleis quæ præterlabitur undis Velivolus Thamesis; materno ubi denique nautas Excipis amplexu, virtus quoscumque virilis Per pelagi impulerit discrimina, quælibet ausos Pro Patriâ. Hic rude donantur, dulcique senescunt Hospitio emeriti, placidâque quiete potiti Vulnera præteritos jactant testantia casus.

Mactè ideò decus Oceani! macte omne per ævum
Victrix, æquoreo stabilita Britannia regno!
Litoribusque tuis ne propugnacula tantùm
Præsidio fore, nec saxi munimina credas,

Nec tantùm quæ mille acies in utrumque parantur,
Aut patriam tutari, aut non superesse cadenti;
Invicta quantùm metuenda tonitrua Classis,
Angliacæ Classis ;-quæ majestate verendâ
Ultrix, inconcussa, diù dominabitur orbi,
Hostibus invidiosa tuis, et sæpe triumphis
Nobilitata novis, pelagi Regina subacti.

ETONENSIS.

CANNING, B.

No. XXXVI.

July 9.

NEW MORALITY.

FROM mental mists to purge a nation's eyes;
To animate the weak, unite the wise;
To trace the deep infection, that pervades
The crowded town, and taints the rural shades;
To mark how wide extends the mighty waste
O'er the fair realms of Science, Learning, Taste;
To drive and scatter all the brood of lies,
And chase the varying falsehood as it flies;
The long arrears of ridicule to pay,

To drag reluctant Dullness back to-day;

ΙΟ

« PreviousContinue »