mixtionem huc refert, quum ea ad heredes fuos pertineat, quos ipfo jure heredes effe, diximus. Quamvis autem cretio & aditio femper effent conjunctæ tamen ideo non funt: vocabula fynonyma, ut fibi perfuafi Donell. Comm.jur. civ. VII, S. fed actus diverfi. Idque vel inde patet, quod fequiore ævo hereditas etiam fine cretione adiretur, quale privilegium matri, patruis, aliifque cognatis tribuit Conftantinus L. 1. 2. C. Theod. de legit. hered.

XIV. Cre

quotu

XIV. CRETIO erat actus eorum, qui cum cretione erant heredes inftituti. Ulp. tio here Fragm. XXII, 25. Cum cretione dicebatur ditatis inftitutus, cui teftator injunxerat, ut here- quid & ditatem cerneret. Ea cretio erat vel PER- plex. PECTA vel IMPERFECTA. Nam fi fcripferat teftator TITIUS HERES ESTO, CERNITOQUE IN DIEBUS CENTUM PROXIMIS, QUIBUS SCIERIS POTERISQUE: NISI ITA CREVERIS, EXHERES ESTO. Ulp. l. c. §. 27. hæc formula pertinebat ad cretionem perfectam. Sin ultima verba effent omiffa, dicebatur heres inftitutus cum cretione imperfecta, itemque, fi loco exheredationis adjectum : SI NON CREVERIS, TUNC MÆVIUS HERES ES TO: Ulp. c. S. 34. Erat quoque cretio vel VULGARIS vel CONTINUA. Vulgaris, in qua adjiciebantur verba: QUIBUS SCIE RIS POTERISQUE. Continua, in qua non adjiciebantur. Ulp. Fragm. l. c. §. 3 1. 32. Ceterum horum verborum is erat fenfus, quod in cretione vulgari dies tantum utiles, in continua omnes numerarentur. Schulting, ad

XV. & aliis fo Jemnita akbus. O

Ulpian. . . p. 644. Cernere vero heredita tem, non erat facere, ut viderent, aliquem effe heredem, ceu interpretatur Varro de tin qua late V2 8. P. 43. edit. Gathoft. Sed decernere fe heredem effe velle, ceu ipfe Varro Lib. VI, 5. p. 57. rectius atque accura tius docer. Cujac. Obf. VII, 18. Jac. Perizon. Nolt. ad Sanct. Minerv. IX, 15. Fiebat ifta cretio intra certos dies, præfentibus teftibus. Cic, ad Att. XIII, 14. Sic centum dierum meminit Ulpian. /. c. & jus noftrum L. 22. §. 3. D. quando dies leg.ceda La 3. §. 8. D. de minorib. Isa 2a. Sa ult. D. de fuis & legit. bered. que loca veterem ritum cretionis redolere videntur : fexaginta dierum Cicero Epift. ad Attic. XIII, 44. In ipfo actu dicenda ab herede erant verba cretionis: QUUM ME MÆVIUS HE REDEM INSTITUERIT, EAM HEREDITATEM ADEO, CERNOQUE, Ulp. 4. c. §. 25. Add. Barn.. Briffon, de Form. VII. p. 600.

601. Et hinc CRETIONIS SOLLEMNI TAS L. un C. Theod. decret. & bonor poffeff. SCRUPULOSA SOLLEMNITAS. L. 8. Ca Theod. de matern, bon, CRETIONIS COMMENTUM L. 1. C. Theod. eod. CRETIONEM DICERE L. 5.. G.. Theod. eod.

XV. Dictis cretionis verbis heres dicebatur hereditatem adiiffe. Nec aliis, ritibus tunc faEta videtur hereditatis aditio, quamvis quipus fuerit bufdam cafibus aditio & fine cretione fieti adicuris poffet. Sunt equidem, qui aditas. hereditates cmt exiftimant percuffione digitorum. Cujac. obs. VII, 18. Merill. Obf. IV, 34. quod fignum dominii apud veteres fuiffe conftat. Alii etiam

heredita

faltationem addunt, quafi lætitiæ fignum, Ant. Dadin. Alteferra de Fition. jur. Tralt. II, 19. Sed utrumque ritum collegere ex ma le intellecto loco Ciceronis de offic. III, 19. ad quem addendæ eruditæ obfervationes Jo. Ge. Grævii. Addunt alii Amurof. de Offic. III, 2. Sed & hic Ciceronem non intelleEtum manifefto exfcripfit.

XVI.

herede

geftio?

XVI. Qui fine cretione heredes erant fcripti, ii heredes fieri poterant etiam fine adi- quid pro tione, PRO HEREDIS GESTIONE. (6) Pro herede vero gerebat, qui rebus hereditariis tanquam dominus utebatur, veluti qui au&tionem rerum hereditariarum faciebat fervis hereditariis cibaria dabat &c. Ulpian. Fragm. XXII, 26.

XVII. IMMIXTIO ad neceffarios & fuos XVII.

mixtio,

heredes pertinebat AGNITIONEM, Quid imfublata cretione follemni ajunt invaluifle. §. ult. Inft. de hered. qual. & different. S. tio? ult. Inft. de bon. poff. Sed fic ea vel ab editione non differt, vel ad bonorum poffeffionem potius, quam ad hereditatem, pertinet. Suftulit vero cretionem in bonis maternis Conftantinus L. 1. G. Theod. de matern. bon. nec non Conftantius, L. 4. Cod. Theod. eod. quem fequutus Arcadius L. 8. C. Theod, eod. & Valentinianus L, un. C. Th. de cretione, poftea eamdem penitus abolevit Z 6

non

(b) Addidi etiam, quia & hi cernere poterant hereditatem, fi volebant, nec tamen cogebantur. Petr. Fabr. Semeftr. II, 22. Averañ. Interpr. jur. II, 12, 15. p. 151.

non Arcadius, ut in L. 17. C. de jure delib. dicitur, fed Juftinianus invento beneficio inventarii, de quo L. fin. C. de jure delib. Nov. I, 2. 1.) Quilibet enim tuto adire ex eo potuit hereditatem, quum eo ipfo bona heredis & defuncti feparentur omnifque impediatur actionum confufio.

TIT XX XXII.

De Legatis eorumque Ademtione, & Transla tione, & Lege Falcidia.

Actenus Imperator de univerfalibus ad

H quintionibus egit, ad eafque etiam plu

res, qui infra fequentur, tituli pertinent.
Placuit tamen illi, interferere hic fingularum
rerum adquifitionem, quæ per legata fit.
3.
An fatis concinne, alii videant. Nos pauca
ad hos quoque titulos delibabimus.

1. Legatum eft donatio, quæ legis mo quid? do id eft, imperative, teftamento relinquitur. Ulp. Fragm. XXIV. 1. Legis modo inquit Ulpianus quia veluti legem teftator dicit heredi, qui ab eo præftari velit, unde & Græcis legare, eft vouDETEIV. (a) Novell. XXII. 1. Jo. Chryfoft. Homil. I.

ad

(a) Unde teftatores plane more legislatorum loquebantur. Hi verbis imperativis uti folebant : ifdem utebantur teftatores: PRECIPITO SUMITO &c. Legislatorum formula erat DAMNAS ESTO, L. 2. pr. L. 27. §. D. ad L.

ad Alt. Apoft. p. 615. Quin & ipfum verbum
legare nihil fignificat aliud, quam mandare &
veluti legem dicere. Ita Plaut. Cafn. I. v. 121,
Quin potius quod tibi·legatum eft hoc negotium,
Id curas?

Hinc Legati dicuntur a legando, quia cuna
mandatis mittuntur, non quia publice legun-
tur, ceu conjicit Varro de Ling. Lat. IV, 16.
2.7. Nec aliam ob cauffam RELEGATI adpel-
lantur, quam quia lege a populo vel principe
lata civitate exeffe jubentur. Imperative ergo
fieri debebat hæc donatio, id eft, verbis directis
L. 2. C. commun. de legat. L. 15. C. de teftam.
Scholiaft. Horat. ad Satyr. II. 1.9. Verba enim
precaria non erant valida ex legibus XII. ta-
bularum, fed ex voluntate tantum heredum
defcendebant. Denique teftamento relinquen-
da erant legata, non codicillo
› antequam
fcilicet Juftinianus legatorum fideiquecom-
mifforum naturam exæquerit.

tuplicia

II. Legatorum genera erant quatuor, VIN- II. Lega DICATIONIS, DAMNATIONIS, SINEN ta quoDI MODO, & PRAECEPTIONIS. Cajus Inft. 11,5. 1. Ulpian. Fragm. XXIV, 2. Paull. Sent. Recept. 11, 7 (b) Quorum differentiam licet fuftulerit Juftinianus, dum legatorum omnium, quibufcumque tandem relicta fint verbis, eamdem naturam effe voluit: L. 1. C. comm. de legat.

Aquil. Eadem vero etiam teftatoribus follem
nis erat.

(b) Ant. Faber Conject. VI, 1. quatuor has fpe-
cies ad duos revocat vindicationis & dam-

nationis, cui tamen refpondit Ofvv, Hillig.
Donell, enucl. Lib. VIII. p. III,