II.Incor non exi videtur tangitur. Ex Epicureis Lucretius L. v. 306. Tangere enim & tangi, nifi torpus, nulla poteft res II. Iidem e ftoa philofophi res incorporaporales les magis illis, quæ non funt, quam, quæ res magis funt, accenfendas effe arbitrabantur. Ciceftere, qua ro Tepic. V. Definitionum duo funt genera priexiftere ma. Unum earum rerum, qua funt, alterum putabant earum rerum, qua intelliguntur. Effe ea dico Stoici. qua cerni tangive possunt, ut fundum, &des, HI. Jure d'efinitio parietem, ftillicidium, mancipium, pecudem, fupellectilem, penus & cetera. Non esse rurfus ea d'co, qua tangi demonftrarive non poffunt, ut, fi ufucapionem, fi tutelam, fi genaem, fi agnationem definias, quarum rerum nullum fubeft quafi corpus, eft tamen quadam conformatio infignita & impreffa intelligentia, quam notionem voca Tertullian. de Carne Chrifti plane soïxos: Omne quod eft, corpus est suż generis, nihil eft incorporale, nifi quod non eft. Ex quo fane loco patet, veteres res folas corporeas exfiftere, incorporeas tantum intelligi exiftimaffe. III. In his omnibus ergo philofophos fe confalti quebantur jureconfulti, qui & ipfi res in nes foi Corporales, & incorporales dividebant casado iifdem adoptatis definitionibus, corporales. prabant. tangi poffe, incorporales non poffe, dicebant. Caji Inf. II, 1. 2. quamvis qui ele gantius loquuntur, auctores illas RES, has JURA adpellare malint. Quinctil Inftitur. Orat. V, 10. Et fane fic res multo eft dilu cidior, faciliufque intelligitur, cur pecunia, gar quæ manibus tangi poteft, pro diverfa gire modo corporalibus rebus accenfeatur §. un. Inft. hoc tit. modo opponatur corporibus L. 46. D. de condict. indebit. L. 5. princip. D. de impenf. in res dot. L. ultim. D. de adim. Legat. Prout fcilicet vel res ipfa, vel jus feu valor confideratur, ita vel corporalibus vel incorporalibus rebus adnumeratur pecunia. incorpo dammo IV. Eodem ex fonte, id eft, ex philofo-. IV. Res phia ftoica manavit, quod res incorporales rales & a jureconfultis magis iis, quæ non funt, ipfi exiquam quæ funt, adnumerantur. Paullus fane ftere quoL. 1. D. de ufufruit. leg. fervitutes neque ex do negabonis, neque extra bona effe contendit, quod bant. ex principiis illis ftoicorum, quæ paullo ante declaravimus, explicandum effe, erudite docet Ger. Nood. Probab. II, 3. p. 48. feq. T I T. III. De Servitutibus Rufticorum atque Urbanorum pradiorum. Incorporalia funt omnia jura, atque adeo etiam PERSONALES funt, vel REALES feu PRÆDIALES. Serviunt enim non modo prædia rufticis atque urbanis prædiis, verum etiam prædia & res perfonis, conftituto in illis ufufru&tu, ufu vel habitatione vel in fervo operis. De illis titulo III. De his titul. IV. & V. agitur. 1. SERVITUS REALIS inhæret prædiis, dia ruftiiiidemque præftatur. A predio dominante ca & ure T 6 illæ I. QU nam pra bana? illæ fervitutes a Jureconfultis in URBANORUM ac RUSTICORUM PRÆDIORUM dividuntur. Sed cave hic refpicias ad locum. Prædia enim non a loco, fed ab ufu cognominabantur. Nam eodem modo & urbana mancipia a rufticis non loco fed feopere jungebantur. L. 99. D. de legat. 3. L. 166. pr. D. de V. S. Et Labeo fuppellectilem & penum rufticam non loco, fed genere ufus diftinguendam putat. L. 4. §. 6. D. de penu. legit. L. 12. D. de fupell. legat. Inmo & veftes, quibus ruri utebantur, rufticas, quibus in urbe, urbanas vocatas ex loco elegante Titinnii demonftrat Merill. obf. 111, 5. Non ergo recte difcrimen fervitutum ruftiCorum urbanorumque prædiorum defumitur ex L. 3. D. de fervit. ubi Paullus fervitutes Pradiorum alias in folo, alias in fuperficie confiftere, ait. Præterquam enim quod illud difcrimen non ad prædia dominantia pertinet, a quibus alioquin fervitutes diverfam denominationem fortiuntur; nec probari quidem poteft, fervitutes urbanorum prædiorum tantum in fuperficie, rufticorum tantum in solo confiftere. Sane Ulpianus D. 11. §. I. D. de Publ. in rem actione fervitutem urbani prædii effe dicit, fi per domum quis fuam paffus fit aquæductum tranfduci : & ea tamen fervitus în folo confiftit. Contra fi quis horto olitorio alterius deberet fervitutem altius non tollendi, ea procul dubio foret fervitus prædii ruftici, quum tamen confiftat in fuperficie, ceu recte animadvertit Merill. obf. 1, 32. Nec magis rem vi den nata, dentur acu tetigiffe, qui prædia ruftica omnes diorum II. Prædiis his urbanis variæ præftabantur 11I. Servifervitutes, quales erant oneris ferendi, tigni tutes prę. immittendi, ftillicidii, fluminis, cloaca, al- urbanotius tollendi vel non tollendi, luminum, b rum. alia. §. 1. Inft. h.t. Caj. Inft. II, 1. 3. III. Sic vicinæ ædes tenebantur nonnun- III. Serquam vicinarum onus ferre, vel alienum ædi- vitus oficium columna vel pariete fuo fuftinere co- neris fe lu rendi. vitus ti lumnamque & parietem præterea reficere. Hæc erat SERVITUS ONERIS. Non vero ideo a domino prædii fervientis reficienda erat columna ferviens, quod hoc natura hujus fervitutis ineffet: PARIES ONERI FERUNDO UTI NUNC EST, ITA SIT. L. 33. D. De Serv. urb. fed quod ea effet lex, id eft, ftipulatio in conftituenda fervitute interpofita. Nam id fibi diferte a vicino folebant stipulari, UT REFICERET LAPIDE QUADRATO vel LAPIDE STRUCTILI, vel quovis alio opere. L. 6. §. 5. D. fi ferv. vind. Quamvis vero hanc pactionem contra naturam fervitutum effe judicet Gallus Aquillius ob rationem L. 15. §. 1. D. de fervitutibus, evaluit Servi fententia, qui hanc conditionem in hac fervitute admifit, quia fervientis prædii dominus facere nihil cogatur, fed parietem vel columnam derelinquere poffit, ceu patet ex L. 6. §. 2. D. fi fervit. vindic. IV. Ser- IV. Si cujus paries non tam onus vicini ferre gni im- teneretur, quam pati dominus, ut tignum immittendi. mitteretur fuo parieti, erat hæc SERVITUS TIGNI IMMITTENDI. Erat vero tignum omnis materies ædificii, quæ alterius parieti immitti poterat, veluti trabs, lapis, ferrum. Quamvis eniin Architecti ftrictiore ufi vocabuli fignificatione tignum pro trabibus in contignatione accipiant; Vitruv. IV, 4. aliter tamen loquebantur Jureconfulti ob exemplum in Lege XII. tabularum exftans, ubi rigni adpellatione omne genus materia, ex qua adificia conftant,fignificatur.L.62. D. de V. S. Quod ut intel |